Een verhaal
Voorbereiding
Dinsdag 18 januari
’s Avonds om half acht begint in het UMC in een collegezaal een verplichte voorlichting voor iedereen die binnenkort een IVF-behandeling gaat starten. Als ik aan het donker van de zaal gewend ben, zie ik dat de hele zaal vol zit. Ongelofelijk. Soms voel ik me zielig, sneu en overgeslagen als ik, ondanks al onze pogingen, iedere maand opnieuw ongesteld word. Maar hier zitten, geloof het of niet, bijna driehonderd mensen. Die tobben klaarblijkelijk allemaal met hetzelfde als wij. Ik voel me ineens minder alleen met mijn probleem.
Na een kwartiertje komt de-man-over-wie-ik-niet-schrijf binnen en schuift naast me op de trap. Hij geeft me een zoen en fluistert in mijn oor: ‘Ongelofelijk wat een bende mensen, ik dacht dat we maximaal met twintig man zouden zijn.’
Ik vermoed dat iedereen in de zaal troost put uit de hoeveelheid lotgenoten die hier aanwezig zijn.
De medische voorlichting is het belangrijkste vanavond. Na de pauze is er gelegenheid tot het stellen van vragen. De meeste vragen gaan over slagingskansen.
Wij hebben, door zwak zaad, 70 procent kans op het ontstaan van embryo’s. Daarna is er 30 procent kans op een zwangerschap. Als er een zwangerschap is ontstaan, is de kans op een miskraam gedurende de eerste twaalf zwangerschapsweken ongeveer 30 procent. Er is een vijfde kans op een baby. Per behandeling is de kans ongeveer vier procent op een tweeling. Soms maken wij grapjes en zeggen tegen elkaar dat we ‘voor de tweeling gaan’.
Donderdag 27 januari
Vandaag is onze trouwdag. We waren helemaal nooit van plan om te trouwen maar omdat we ons hebben ingeschreven voor adoptie van een buitenlands kind, moeten we wel. De Nederlandse adoptiewet schrijft dit voor.
Om half negen staan we met een klein clubje familie en vrienden in het mooie en oeroude stadhuis van Utrecht. Na afloop drinken we champagne, eten een gebakje en houdt mijn zus als ‘ceremooinietmeester’ een lieve toespraak. Het is onverwacht een leuk feestje zomaar op deze vroege en winterse donderdagochtend.
’s Middags hebben we een afspraak met de arts die ons tot nu toe heeft begeleid. We krijgen uitleg over het medicijnschema en ontvangen de recepten voor alle hormonen en injectienaalden. We krijgen een brief mee voor de verzekeraar waarin de woorden ‘mannelijke subfertiliteit’ en ‘drie jaar ongewilde kinderloosheid’ vallen. Ook worden eerdere mislukte inseminatiepogingen beschreven, met en zonder extra hormonen. Het mocht allemaal niet baten. Iedereen om mij heen raakt zwanger, maar bij mij gebeurt helemaal niks.
’s Avonds vertrekken we naar Bronkhorst, een piepklein stadje in het oosten van Gelderland. Van mijn vader en moeder kregen we als huwelijksgeschenk een verrassingsdiner plus overnachting. We genieten van een heerlijk maal, lekkere wijn en van elkaars gezelschap. Ik voel me gelukkig.
Maandag 31 januari
