Bak fietsende ellende
Er moet mij iets van het hart.
Dat ‘iets’ is de bak fietsende ellende die bakfiets heet.
Neem deze foto die een vriendin plaatste op Facebook, ze schreef erbij: ‘Als Baarn naar het bos gaat…’.
De foto is leuk, maar HET DING is een verschrikking. En wel voor de fietsende medemens.
Breed
Kijk eens hoe breed die ondingen zijn.
Heb je weleens gezien hoe smal de fietspaden in Utrecht zijn? Nee, niet de fietsroutes in welk landelijk dorp ook, maar de fietspaden in de echte, grote en vooral drukke stad.
Er rijdt één bakfiets op een willekeurig fietspad en geen hond kan er meer door.
Traag
Daarbij, ze rijden langzaam. Alle vaders en moeders en au pairs en weet ik wie nog meer op die dingen fietst, fietsen zo traag dat een bolderkar ze makkelijk kan bijhouden.
Dus, cogito ergo sum, waarom geen bolderkar genomen en voortaan al die kinderen lekker op de stoep vervoeren?
Als ik achter een bakfiets terecht kom, en dat gebeurt idioot vaak dezer dagen, zwaai ik met ware doodsverachting uit naar de stoep om de hele meute te kunnen inhalen. Ik heb namelijk haast en kan me het slakkengangetje van de bakfietsburger niet veroorloven.
Aantal
Trouwens, ‘meute’ of ‘al die kinderen’?
Was dat maar waar. In de meeste bakfietsen wordt één (1) kind vervoerd en heel soms twee (2). Zelden zie je er meer dan twee kinderen in zitten.
Aan alle ouders, au pairs, grootouders en stiefouders, je hebt tegenwoordig allerhande categorieën die tot de bakfietsbrigade moeten worden gerekend, aan al die brave bakfietsburgers: tot en met twee kinderen kun je gemakkelijk op één fiets vervoeren. Er zijn zelfs extra lange bagagedragers waardoor je met drie kinderen op één fiets kunt fietsen, daar passen zelfs twee kinderzitjes achter elkaar op.
Mijn centrale vraag: wat is er mis met het aloude kinderzitje? Waarom moet het grut per se in een bakfiets?
Ik persoonlijk heb een donkerbruin vermoeden dat de bakfiets voor de dertiger van nu een heus statussymbool is.
Ik bakfiets dus ik ben.
Beter nog: pelmo coquamus ergo sum.
Stad
Ik was in de veronderstelling dat alleen stadse mensen last hebben van de hedendaagse bakfietsterreur, maar nee, de foto van mijn vriendin toont toch echt dat een landelijk gelegen dorp als Baarn ook al geplaagd wordt door een oprukkend bakfietslegioen.
In een dorp!
Daar waar je je kind nog veilig kunt leren zelfstandig te fietsen. Dan koop je toch geen bakfiets? Dan koop je een kinderfiets. Opdat ze lekker zelf de beentjes kunnen trainen, hun evenwicht leren bewaren en er en passant de verkeersregels in gehamerd krijgen.
Spelenderwijs-leren heet dat. Dat is heel modern. Wij noemen het ook wel: ludo ergo sum. En als je kind toevallig Ludo heet, past het helemaal goed bij het ventje.
Vol
Nu we het er toch over hebben; het fietspad is vol.
En vol = vol, dat weten we zo langzamerhand allemaal. Ik wil geen lans breken voor populisme of demagogie, maar laten we wel zijn, onze fietspaden zijn vol, overvol zelfs. En die hebben niet eens last van de Balkanroute. Die hebben hooguit last van de oprukkende bakfiets.
Laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn; ik heb haat-aan-bakfietsen.
Ze mogen van mij allemaal én stante pede de plomp in. Voor mij geldt: BAN DE BAK!
Zo, dit was het blokje politiek.
Dat ik niet het verwijt krijg geen oog te hebben voor de echte problemen in deze wereld.
Gezellig
‘Maar een bakfiets is zo gezellig!’
‘Hoezo gezellig? De hele stad ophouden en iedereen in de weg rijden, is dat gezellig?’
‘Nee, gezellig met de kindjes voor je. Kun je zo gezellig kletsen met ze.’
‘Dat is niet zaligmakend voor een bakfiets. Met een kind fietsen ís gezellig. Dat kan net zo goed met een kind in een kinderzitje.’
Heus, er is niks mis met een kinderzitje. Je kunt er bovendien lekker tempo mee maken. Alleen voor het geval dat, natuurlijk.
Lachfiets
Ik heb één keer een bakfiets gezien waar ik hartelijk om moest lachen.
Dat was die keer dat ik een heel gezin zag fietsen op de Burgemeester Reigerstraat. Nu moet je weten dat de Reigerstraat zo’n beetje de drukste fietsstraat is die er in Utrecht te vinden is. Je moet tot de hooggeleerde fietsers horen om ongeschonden door de Reigerstraat te kunnen komen, willekeurig op welke fiets.
Het fietsende gezin bestond uit vader, moeder en drie kinderen, ieder was op zijn eigen fiets en moeder fietste de bakfiets. En raadt eens wie er in de bakfiets zat?
Oma!
Dat was zeker en vast een vrolijk gezicht. Ik heb er destijds een foto van gemaakt, maar die heb ik helaas (nog) niet kunnen terugvinden. Moeten we het voor nu doen met een eenvoudig Ban-de-Bak-bord.
26 oktober 2015
PS:
‘Pelmo coquamus ergo sum’ betekent eigenlijk: ‘Ik bak de fiets’.
‘Ik reken het goed’, zou Jochem Myjer zeggen.
Moet je eens met de auto over die straat proberen te rijden!
Wij hebben geen auto! 😛
rijbewijs failed ??
Integendeel, al 35 jaar een blije rijder. Tegenwoordig af en toe van een Greenwheel.
Wil je na een fietstochtje je fiets parkeren in het daarvoor bestemde fietsenrek voor een winkel, maar dan heeft zo’n Yupvader-moeder-oma-au pair daar de bakfiets al geparkeerd over de breedte van maar liefst 5 fietsparkeerplekken. En probeer hem niet zoals ik deed, opzij te zetten, want dan gaat ie kantelen en kiepen en je krijgt hem niet meer in je eentje horizontaal. Je moet gewoon wachten tot dat de bakfietseigenaar eraan komt om je te helpen. Met die hellende bakfiets in je handen geklemd. F*ck de Bakfiets
L.S.
een bakfiets bestaat al zolang er bedrijvigheid EN fietsen bestaan. Zeker bestaat de bakfiets langer dan de oudste mens nog in leven. Dat bakfietsen een behoorlijke tijd uit het straatbeeld verdwenen waren geeft de indruk (ik herhaal: indruk) dat het een nieuw fenomeen is maar helaas ze zijn er altijd geweest in grote (en nog grotere) getallen, ze zullen er altijd zijn (kom ik nog op terug strakjes) en ze gaan zeker niet weg omdat jij gaat klagen over legale vervoermiddelen omdat ze je in de weg zitten vanwege dat je te laat van huis bent gegaan en DUS haast hebt. Je frustratie oogst bij mij weinig begrip aangezien er op geen enkele manier een redelijk argument omhoog te houden is waarom die bakfiets ineens niet meer zou mogen.
Bottomline juffrouw Zeurkous:
Je hebt er maar mee te leren leven en hoe sneller je dat doet hoe beter dat is voor jezelf want laten we elkaar geen mietje noemen Rita, jouw zeurend soort Blog zeurpiet kan dit land heel goed zonder en niemand die zichzelf of wetgeving serieus wil nemen kan wat met jouw nutteloze blog bullshit.
Sterker nog het spijt me voor jouw geval dat er een vrijheid van meningsuiting in de griondwet is opgenomen want die is nooit bedoelt voor jouw soort immer opborrelend en (lijkt mij) vrij chronisch geworden frustratie niveau. Kan me dan ook voorstellen dat je over allerlei onbelangrijke zaakjes valt en daar je levensdoel van hebt gemaakt.
Naast het bovenstaande “deal with it…” advies nog een tip: koop een goede wekker en ga op tijd van huis… en nee, ik ga niet aan de kant met mijn wassenaar cruiser/fiets…
Mijn ironische soep wordt heter gegeten dan ik verwachtte…
Je advies om eerder te vertrekken neem ik ter harte.
Op Facebook deelde de vriendin die de foto maakte het blog ook. Er kwam een heel dispuut op gang. Het ligt gevoelig, een beetje, niet al te serieus maar toch, kritisch zijn over de bakfietsenmanie. Hierbij de link naar Facebook.
Een andere vriendin deelde dit leuke filmpje uit de good old fifties.