Afgeschreven

Over een maand ben ik 55 jaar. Dan ben ik 55 en werkloos. Of 55+ en werkloos, dat klinkt nog dramatischer. Neem van mij aan: dat wil je niet zijn.

Ondertussen ben ik 30 sollicitaties verder. Ik kwam eenmaal bij de laatste twee en een keer bij de laatste drie. Vreemd genoeg zijn dat de ergste afwijzingen. Dan ben je er bijna en willen ze je toch niet. Dat valt rauw op je dak. En volgt rouw om die nieuwe, rauwe werkelijkheid.

De laatste keer gebeurde dat een kleine maand geleden. Sindsdien schreef ik weinig. Blijkbaar moest ik door een dal. Het dal dat ik kortweg ‘afgeschreven’ ben gaan noemen. In de afgelopen weken had ik alleen zin om zeurblogs te schrijven. Boze, teleurgestelde en verwijtende blogs over het onrecht dat leeftijdsdiscriminatie heet en mijn persoonlijk onvermogen dat ik ondertuigingskracht noem.

Maar zeurblogs schrijven is niet wat ik wil. Ik wil graag dat de buitenwereld mij ziet als een kordate en opgewekte vrouw die noch last heeft van tegenslag, noch zich uit het veld laat slaan.

De werkelijkheid is anders.

Te oud voor de arbeidsmarkt

Ik wist dat het bestond, leeftijdsdiscriminatie, maar ik had echt niet gedacht dat ik ermee te maken zou krijgen. Mijn werkervaring is gevarieerd, ik heb bij diverse werkgevers gewerkt, mijn vakkennis staat wijd en zijd bekend als volledig up-to-standard , ik werk graag samen, kan prima leidinggeven en ben beslist een voorloper op gebied van Social HR. Zozeer zelfs, dat jongere vakbroeders en -zusters daar nog een puntje aan kunnen zuigen.

Maar dat alles telt niet mee als organisaties hebben besloten dat ze willen verjongen of als ze zichzelf zien als een jonge-honden-club waar geen oudgedienden passen, dan is de deur gewoon dicht voor iedereen boven pakweg 45 jaar. Ik geef die organisaties niet eens ongelijk. Ik heb hetzelfde gedaan in eerdere banen toen ik zag dat verversing hard nodig was. Maar het is een misvatting te denken dat verversing iets met chronologische leeftijd te maken heeft.

Jong of oud heeft te maken met je mentale flexibiliteit. Ik durf te stellen dat ik nu mentaal sterker ben dan in mijn jongere jaren.

Ondertuigingskracht

Hoewel… De mooie maar rauwe werkelijkheid gebiedt mij toe te geven dat alle afwijzingen tóch onder mijn huid zijn gaan zitten. SomberMan en KleinMeisje vochten deze maand iedere dag om op de eerste rij te kunnen zitten. Sterker nog, daar zaten ze, zij aan zij, helemaal vooraan. GiebelGriet en VakVrouw zaten stilletjes achterin het theater. ZijZelf en CreaBea waren al helemaal niet in zicht. Die waren samen een blokje om. SportVrouw deed nog een halfslachtige poging de moed erin te houden, maar de blessures lagen op de loer dus zij kon niet te hard van stapel lopen.

KritischeKenau zat ook in het theater. Zij zat groot en dik als ze is, aan de zijkant in het theater en mopperde op alles en iedereen:  ‘SomberMan ziet alles veel te zwart, KleinMeisje had thuis moeten blijven, ze wist toch dat ze huisarrest heeft voor de rest van haar leven? GiebelGriet heeft zich te weinig laten zien en VakVrouw was wel goed, maar verdomme VakVrouw, met inhoud alleen kom je er niet. Je moet kunnen verkopen, je moet jezelf verkopen en dat lukt steeds niet. Jij moet niet groeien in overtuigingskracht, jij moet die ellendige ondertuigingskracht eens het raam uit sodemieteren. Je bent nondeju 55 jaar. Leer het eens!’

Zeker, KritischeKenau zat in de stoel van de regisseur. ZijZelf stond erbij en keek ernaar.

Perspectief

Misschien heeft mijn leeftijd mij toch een belangrijke en waardevolle levenservaring gebracht; ik wéét dat na regen zonneschijn komt. Altijd en steeds weer. ZijZelf is immer in staat gebleken zich terug op het toneel te vechten. Haar veerkracht is legendarisch. Niemand hoeft weg, allemaal mogen ze in het theater zitten, maar ZijZelf heeft nu eenmaal graag de regie. Zij kan het beste balans houden. CreaBea staat het dichtst bij haar, ze neemt meteen een sprong voorwaarts als ze voelt dat ZijZelf de teugels weer in handen heeft en er weer ruimte is.

En perspectief is er. Altijd. Overal. Niet ooit, maar nu.

Nummer 31

Terwijl ik dit schrijf, komt afwijzing nummer 31 binnen. Ik solliciteerde op een leidinggevende HR baan in de zorg. De baan lijkt als twee druppels op twee andere banen die ik prima deed.

De brief ontvang ik ouderwets per post. Afwijzingsbrieven komen altijd op zaterdag. Doen mijn HR collega’s dat expres?

In deze brief staat dat mijn brief in portefeuille wordt gehouden voor het geval de eerste selectie geen geschikte kandidaat oplevert. Dat is een doekje voor het bloeden.

Maar bloeden doet het niet. Ik haal mijn schouders op.

Ik richt me op een nieuwe toekomst. Ik ben misschien een van de ‘ontmoedigden’ geworden. Een van die vele oudere werklozen die geen geloof meer hebben in hun kansen op de Nederlandse arbeidsmarkt anno 2014. Of misschien ben ik simpelweg niet goed genoeg in solliciteren en ligt het puur en alleen aan mezelf.

Het maakt niet uit. Ik richt me op kansen. ‘Kan ik niet ligt op het kerkhof’, zei mijn moeder vroeger al en ze vervolgde altijd met: ‘En wil ik niet ligt ernaast’. Hans van Mierlo zei daarover: ‘Willen moet je ook maar kunnen’.

Ik kan dat.

Ik wil.

Werken.

Ondernemingsplan

Ik schrijf nu mijn ondernemingsplan.

CreaBea is lekker bezig. ZijZelf heeft de regie en voelt zich daar prima bij. GiebelGriet zorgt voor optimisme en vertrouwen, SportVrouw heeft het uithoudingsvermogen en VakVrouw voelt zich nodig en gewaardeerd. ZijZelf heeft KritischeKenau op dieet gezet (ze was echt te groot en te dik geworden) en SomberMan en KleinMeisje worden gewaardeerd op hun kwaliteiten; SomberMan is niet bang voor peilloze diepten en KleinMeisje is gevoelig voor tien. Zon en schaduw horen bij elkaar.

Samen maken ze een succes van mijn bedrijf:

Verduin HR – Social Solutions

3 mei 2014