Fijne feestdagen en een goede start van 2022!
~~~
23 december 2021
Reageer
In memoriam Titia Gerrits-Bussing
Een levenslange vrolijke vriendschap
82 jaar vriendinnen
Mijn moeder Winy en Titia kennen elkaar 82 jaar en zijn even zolang vriendinnen.
Titia overleed twee weken geleden, 90 jaar oud, en haar zoon Marcel vroeg aan mijn moeder of ze tijdens de crematie iets wilde zeggen over hun lange en vooral vrolijke vriendschap.
Dat wilde mijn moeder wel, maar voor de zaal staan, dat leek haar geen goed idee. Ze was te zeer aangedaan door het overlijden van Titia. In haar plaats vertelde ik het verhaal van hun vriendschap, die een leven lang duurde. Dat deed ik aan de hand van vijf fragmenten uit verschillende levensperioden.
Met toestemming van Marcel neem ik de verhalen hier over, ter ere van Titia en mijn moeder en de vele vrolijke momenten die ze samen deelden en de steun die ze aan elkaar hadden.
Fragment 1 – WO II
Het is 1940, Duitsland houdt grote delen van Europa bezet. In Nederland wordt de Douane opgedoekt door de Duitsers waardoor het gezin van mijn opa en oma wordt overgeplaatst vanuit Hoek van Holland naar Eindhoven. Het gezin krijgt een huis toegewezen in de Centauriestraat, in Stratum. Mijn moeder, die dan vijf jaar is en vroegwijs, gaat naar de tuin en ziet daar een meisje nieuwsgierig over de schutting kijken.
Centauriestraat 52 in Eindhoven, waar mijn opa en oma woonden.
Het meisje is Titia, die dan 8 jaar is. Titia wilde weleens weten wie er naast haar waren komen wonen. De meisjes zwaaien naar elkaar. Zonder dat ze het op dat moment kunnen weten, is het begin van een levenslange vriendinnenvriendschap geboren.
Lees verder
Het EK Moetbal 2021 is klaar
Het is weer klaar, het EK Moetbal. Nou ja, klaar… Terwijl ik dit schrijf kijkt zo ongeveer heel Europa naar de laatste wedstrijd: Engeland tegen Italië.
Iedereen in Europa, behalve ik. Ik ben niet van het moetbal. Ik vind er letterlijk en figuurlijk geen bal aan.
Verder ben ik vrij normaal en best een sportliefhebber, maar moetbal, de naam zegt het al, dat ‘moet’ te veel naar mijn zin en zeker zoiets als een EK Moetbal.
Moetbalterrreur
Als het op tv is, moet het erop.
Zodra de gewone moetbalcompetitie wordt uitgezonden, moet dat bekeken.
Zéker als er een moetbaltoernooi is, moet het gevolgd.
Als er geen clubs maar landen tegen elkaar spelen, is er geen ontkomen aan. Het MOET bekeken, besproken en afgekraakt.
Afkraken
Het bijzonderste is dat het kijken ervan niet bepaald vrolijkstemmend is. Althans, bij mij thuis op de bank.
De beste moetbalcommentator van het land brengt het met veel stelligheid: het is niet goed of het deugt niet. Werkelijk niets kan er goed worden gedaan.
De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is een liefhebber, maar dan wel een van de knorrende soort. In het dagelijks gebruik is hij goed gehumeurd, maar moetbal brengt de mopperende muppet in hem naar boven.
Statler en Waldorf
Lees verder
~~~
Weet je wat raar is
Je weet dat het daar is
Maar niet of het klaar is
Je weet echter wel
En dat is de hel
Dat er één grote maar is
Rennen ‘s enkel memoires
Bij Fasciitis Plantaris
~~~
23 juni 2021
Secretaris U-Track
In mei 2010 werd ik secretaris van mijn atletiekclub U-Track. Dat werk deed ik toen in feite al een half jaar, maar vanaf de algemene ledenvergadering dat jaar was ik het officieel. Dit jaar nam ik afscheid, na ruim 11 jaar, en werd ik benoemd tot erelid van U-Track.
In dit verhaal vertel ik over een paar van mijn belevenissen, leuke en minder leuke, in de fijnste bestuursfunctie die er is.
Blijwilliger
Ik vind, van een vereniging ben je niet alleen lid, daarin draag je ook verantwoordelijkheid om de boel draaiend toe houden.
Voor mij is het vanzelfsprekend om vrijwilligerswerk te doen. In de loop van de jaren introduceerde ik het woord blijwilliger, dat duidt prima aan dat je blijwilliger moet worden omdat je er zelf lol aan beleeft, naast dat het doen van vrijwilligerswerk ook een soort van dankbaar is en soms ronduit vervelend, maar daar kom ik zo op terug.
Het leuke van de secretarisrol is dat je meteen, als een spin in het web, zicht hebt op alles wat er speelt, zonder dat je meteen altijd aan de slag moet als er weer eens ergens hommeles is, een taak die voorbestemd is voor de voorzitter. Want leuk of niet, in elke vereniging is weleens wat aan de hand. Dat noem ik het hoofdstuk ‘hommeles’ en daar kom ik later op terug.
Vrolijk en meer
Er zijn vrolijke momenten, de officiële en de niet-officiële.
Er zijn trotse momenten, persoonlijke en niet-persoonlijke.
En er zijn de momenten van voldoening. Je hebt je werk gedaan, er zijn veel mensen die ergens van hebben genoten of er is weer iets nieuws op poten gezet en dat gaat vliegen, en ga zo maar door.
Vrolijke momenten
In memoriam: Anne Weyers-de Ruiter
6 maart 1963 – 12 april 2021
~~~
Anne Weyers
Op 12 april 2021 stierf een van mijn hardloopvriendinnen: Anne Weyers. Dit blog schreef ik ter nagedachtenis aan haar en aan alle duurlopen en trainingen die we samen deden in het Zeister Panbos.
Op de kaart staat haar laatste boodschap.
Enkele jaren geleden nam mijn leven een wending waar ik erg van schrok. Die me ontregelde, me verlamde.
Vol goede moed had ik echter die uitdaging ook al snel omarmd.
Nu echter – hoe hard ik ook knijp – glipt het leven als fijn zand weg tussen mijn vingers.
Hoe graag zou ik nog heel lang met jullie op willen trekken. Met jullie willen genieten, lachen en ernstig zijn…
Maar dat gaat me nu niet meer lukken. Weet dat ik me rijk voel als ik terug kijk op mijn leven.
Anne
Vier weken voor haar sterven was ik voor het laatst bij haar. Als altijd de laatste jaren was ze opgewekt en klaagde nergens over. Beide wisten we dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien en spreken. Ik kwam om afscheid te nemen. Maar hoe doe je dat?
Ik was er een uurtje en dat was precies goed. Er stond een bed in de huiskamer en ze zou meteen nadat ik weg was gegaan in bed gaan liggen want bezoek vermoeide haar. Vlak daarvoor was haar familie van ver een hele week geweest en dat bezoek had haar goed gedaan maar ook uitgeput.
Eerste ontmoeting
Ik ontmoette Anne in het najaar van 2006 toen ik als vers lid van atletiekvereniging U-Track voor het eerst kwam meetrainen op maandagavond bij de Lange-Afstand-baangroep. Anne was een van de twee trainers op maandagavond. Waar Peter (Kootstra) bulderde over de baan, was Anne’s stem zacht. Ze moest haar best doen om gehoord te worden bij de uitleg van de loopscholing.
De sfeer in de loopgroep was gemoedelijk en de groep was een fijne mengelmoes van fanatieke lopers en meer relaxte lopers. Ik schaarde me bij de relaxte lopers.
Na een tijdje stopte Anne met de maandagavondtraining, er was een conflict op haar werk en dat vroeg veel energie. Ze was ondertussen wel begonnen als trainer van de recreantengroep in het Panbos. Eens per maand gaf ze daar training.
Ik was in de tussentijd ook van die recreantengroep, de HLG groep, lid geworden. Destijds was ik een van de weinige bosgroepatleten met een wedstrijdlicentie. Hoewel die licentie nergens op sloeg. Het was puur jeugdsentiment en had weinig van doen met mijn fanatisme van weleer. Dat was al lang op zijn retour, mijn lijf wist dat lang voordat mijn hoofd het toegaf.
Loopscholing met Anne
Lees verder
AstraZenenca dilemma
Neem ik die prik wel of niet? AstraZeneca brengt mij een dilemma. En ik wil net als ieder ander graag coronaverlichting en wat meer vrijheid in doen en laten.
60-minners
Deze week is door het kabinet besloten dat 60-minners niet met het AstraZeneca vaccin worden ingeënt. Voor de groep vanaf 65 wordt Pfizer gebruikt en, voor zover beschikbaar, Moderna.
AstraZeneca wordt voortaan nog alleen gebruikt voor 60-64 jarigen.
60-64 jarigen
Raad eens hoe oud ik ben?
Precies.
61 jaar en voorgesorteerd voor AstraZeneca.
Samen met veel vrienden en vriendinnen uit ongeveer dezelfde bouwjaren. De lichting 1956-1960. Nog net in de jaren vijftig ter aard’ gegooid of geconcipieerd.
De babyboomers voor ons krijgen allemaal Pfizer.
Zij wel.
Dilemma
Lees verder
Glazen kunstoog
Sinds kort draag ik een glazen kunstoog. De vorige was van kunststof. Dat beviel prima, behalve dat de kleur van de iris net niet helemaal goed was en de prothese te groot was geworden waardoor mijn nep oog altijd groter was dan mijn echte oog.
Collega
Ik heb ooit een collega gehad toen ik bij Wegener werkte, waarbij ik zag dat hij wat mankeerde aan zijn ogen, maar het was zo subtiel dat ik er nooit achter ben gekomen of hij een lui oog had of dat hij misschien een beetje loenste. Je gaat natuurlijk ook niet zo gemakkelijk vragen aan iemand die je maar beperkt kent wat hij aan zijn ogen heeft.
Tot ik mijn verhaal schreef over de verwijdering mijn zieke oog en hij reageerde en zei dat hij ook een kunstoog had.
‘Jeetje’, dacht ik, ‘Dat zou ik nou nooit hebben geraden’.
Hij vertelde erbij dat hij al jaren glazen protheses droeg en daar heel tevreden mee was.
Kunststof oogprothese
Lees verder
Onder het motto ‘verandering van spijs doet eten’ deze keer een blog van gastblogger Wilco Machielse, die mij interviewde voor de HLG* nieuwsbrief.
Wilco kennen we ook als #Pheidippides en als @snelvoeter en @wilcodoet en van zijn website Wilcodoet.
*HLG = HardLoopGroep, de recreanten bosgroep van atletiekvereniging U-Track.
Samen werden we al een aantal keer vereeuwigd bij de Pheidippidesloop. Waar ook anders?
Gastblogger Wilco Machielse en moeder-overste zelf
In 2017 kon ik zelfs meelopen!
Wilco stelt zichzelf eerst even voor.
Hallo, ik ben Wilco Machielse
Rita ken ik van mijn atletiekvereniging en daarvan speciaal de afdeling in het Panbos bij Zeist waar vooral recreanten en lange-afstandslopers lid zijn van de HLG: HardLoopGroep U-Track. Voor deze groep en diverse oud-leden verzorg ik de wekelijkse nieuwsbrief voor zo’n 90 mensen.
Lees verder
Lage rughernia
Ik ben een lage rughernia rijker door een forse fietstocht in de kou eind november. De dag erna had ik flink rugpijn, en vervolgens kwam daar pijn in mijn rechterbil bij en mijn hele rechterbeen tintelde en voelde doof. Ik kon niet zitten van het getintel en de pijn. Wat ik destijds nog niet wist, maar nu, drie maanden later, wel: ik liep een lage rughernia op.
Hoe het kwam
Op een koude zaterdagmorgen eind november was ik op weg naar een kop koffie in Baarn, waar een vriendin een nieuw huis was betrokken. Die ochtend was het gemeen koud en mijn bezwete lijf koelde nog verder af nadat ik na een paar lekkere koppen koffie en de nodige bijpraat weer op de fiets stapte en naar huis reed. Ik reed tegen de wind langs de Eem, door een verlaten stuk land waar het gemeen koud was.
De day after
De dag erna stond ik op met enorme rugpijn. Met de nodige pijnstillers kwam ik de dag door. De dag erna was het niet beter geworden, maar juist erger: door aangepast zitten om mijn rug te ontlasten, was mijn rechterbil helemaal verkrampt en deed ook zeer. Daar kwam een vreemde tinteling door mijn hele rechterbeen bij. Het leek alsof mijn totale been doof was, vergelijkbaar met dat je bijvoorbeeld een slapende arm hebt.
Het was vervelend en pijnlijk en ik belde de huisarts. Haar devies: gewoon afwachten, er is grote kans dat het vanzelf herstelt.
