Het Nederlandse platteland tijdens een weekje vrij
Ik heb een weekje vrij en wat kun je dan beter doen dan een stukje fietsen?
Nou, uhm…
Precies, dat dacht ik ook.
Dus fietsen werd het.
In vier dagen zouden we fietsen via Eindhoven naar Nijmegen en van daaruit weer terug naar Utrecht. Ondertussen zou het Nederlandse platteland bieden wat het te bieden heeft: grazige weiden, stallen van klein tot mega, af en toe een natuurgebiedje, veel kanalen, rivieren en riviertjes, een paar pontjes en heel veel fietspad.
Knooppunten
We gebruikten opnieuw de onvolprezen fietsknooppuntenom het Nederlandse platteland te doorkruisen.
Ach ja, het c-woord. We zijn er maar druk mee met zijn allen. Zo druk, dat we met zijn allen corona krijgen en de ziekte.
Het eerste is duidelijk, Nederland zit in de kopgroep in Europa wat betreft coronabesmettingen. En met dat we ‘de ziekte krijgen’ bedoel ik dat iedereen er chagrijnig van wordt. ‘Er de ziekte in hebben’, is een mooie uitdrukking in de Nederlandse taal. Het betekent zoiets als dat je iets heel vervelend vindt.
Besmettingen
Dat de besmettingen razendsnel oplopen merk ik aan het aantal mensen dat ik zelf ken dat óf besmet en ziek is, óf in quarantaine zit wegens contact met iemand die positief is getest óf dat al antistoffen heeft aangemaakt.
Mijn eigen gezin is gevrijwaard gebleven tot nu toe. Even afkloppen (knock-on-wood).
WFH
Op het werk is het weer alleen WFH dat de klok slaat: Work From Home.
Ik vind het jammer dat je weer geheel aangewezen bent op communicatie via de laptop of mobiel. Het is toch verarmd communiceren, met zo’n scherm ertussen en vaak ook alleen met audio waardoor het groepstelefoongesprekken worden. Uiterst vermoeiend omdat je alle concentratie nodig hebt om het Engels vanuit heel Europa te verstaan.
Ergens tussen 40 en 50 jaar gebeurt het: je kunt niet goed meer lezen, de letters zijn nergens meer scherp.
Vreemd. Nooit eerder last van gehad.
Geen wonder, je ogen konden nog volop accommoderen*), dat vermogen neemt af naarmate je ouder wordt en op zeker moment is het zover: je hebt een leesbril nodig.
Peppi en Kokki zijn de acceptatiefase hoog en breed voorbij; zij hebben allang overal een leesbril nodig.
*) Accommoderen
Accommodatie vindt plaats met behulp van spiervezels rondom de ooglens, die de ooglens boller of minder bol maken. Hierdoor verandert de sterkte van de lens. Deze spiervezels, die in een kring rondom de ooglens zitten, heten de accommodatiespier. Wanneer deze spier zich ontspant, wordt de lens platter, bij aanspanning van deze spier wordt de lens boller.
Vanaf een leeftijd van circa 45 jaar neemt de stijfheid van de ooglens toe, waardoor accommoderen merkbaar moeilijker gaat, waardoor vooral lezen moeilijker wordt. Men krijgt de neiging het papier verder van zich af te houden. (‘Mijn armen worden te kort’ is een bekende omschrijving hiervan.) Dit verschijnsel van verminderd accommodatievermogen heet ouderdomsverziendheid of presbyopie en kan gecorrigeerd worden met een leesbril.
Vanaf februari 2020 probeer ik enkele wijzigingen voor elkaar te krijgen op de ING bankrekeningen van mijn atletiekvereniging U-Track. We zijn ruim een half jaar verder en nog steeds is het niet goed geregeld: de ING denk niet met je mee. Niet echt en echt niet.
Zucht.
NMB Bank
Vroeger had je de NMB, die dacht met je mee. Ik ben mijn werkend leven begonnen bij die bank. Het was een leuk bankje met een leuk opleidingscentrumpje waar ik als trainer menig bankmedewerker de fijne kneepjes van het klantenkontakt, zo schreven we klantencontact destijds, probeerde bij te brengen.
Veel later werd het ING en die denkt niet met je mee. Althans, niet met verenigingen.
De situatie was als volgt: ik kwam er in februari achter dat er een ING bankrekening bestond die wij als bestuur nog niet kenden. Althans, de vorige voorzitter en penningmeester kenden de rekening een aantal jaren geleden wel, maar die hadden bij hun aftreden vergeten te vertellen dat er nog een rekening was voor de wereldberoemde Track Meetings en dat die op naam van U-Track stond.
De gemachtigde van die rekening in de persoon van de penningmeester van de Track Meetings had een formulier ingevuld waarin hij internetbankieren aanvroeg. Die brief was bij mij als secretaris terecht gekomen, maar ik wist van toeten noch blazen.
Weken heb ik ernaar uitgekeken en ineens is het zover: de vakantie in coronatijd is begonnen! Drie weken zonder verplichtingen in het vooruitzicht. Tijd om de batterijen weer op te laden. Wat een beetje lastig is omdat ik niet weet waar ‘de batterijen’ zitten, dus ik ben ze nog aan het zoeken.
Dit jaar is het anders dan anders; door corona blijft lang een schimmig proces gaande van: waar gaan we naartoe? (wel weg, niet weg, in Nederland blijven, toch een of ander buitenland opzoeken, als het maar niet corona-oranje is, wel naar Frankrijk, niet naar Frankrijk), moeten we iets reserveren (doen we nooit, waarom dit jaar wel?), gaan we fietsen, doen we iets anders? (het wordt iets anders, maar wel met de fietsen mee).
Boshuisje
We trappen deze vakantie af in ons boshuisje in Oud-Naarden, vlakbij het Gooimeer. Een wonderlijk rustige plek, midden in de Randstad. We kunnen er fietsen, wandelen, lezen, een blogje schrijven. Er is geen druk. Alles kan, niets hoeft of moet.
Succesvol afvallen: als ik het recept zou hebben, zou ik rijk kunnen worden.
Sinds begin dit jaar doe ik verwoede pogingen om succesvol af te vallen en 12 kilo kwijt te raken om terug te keren naar de vetvrije versie van mezelf. Twaalf kilo is niet gering, dat is namelijk precies 15 procent van mijn te hoge lichaamsgewicht.
Met deze beschrijving kun je uitrekenen hoe zwaar ik was op het hoogtepunt, wat natuurlijk eigenlijk een dieptepunt was. Ik ben inmiddels ruim over de helft, maar nog niet op tweederde.
Bewegen
Het was niet gemakkelijk om te komen waar ik nu ben, en ik deed er ruim zes maanden over. Ook deed ik al eerder pogingen om weer onder de 70 kilo te komen, die allemaal na aanvankelijk succes uiteindelijk sneefden.
Ik beweeg genoeg en leef best gezond, maar toch, met een BMI dat helaas echt te hoog was, vond ik toch dat ik er wat aan moest doen.
BMI in het geel
Mijn BMI (Body Mass Index) stond in het geel en dat betekent keihard: overgewicht. Met mijn familiair geërfde grote(re) kans op hart- en vaatproblemen, die helaas bewezen zijn door het ooginfarct in voorjaar 2015, wilde ik per se weer een groen BMI hebben, no matter what.
Toch lukte dat niet 1-2-3.
De eerste vier kilo’s waren er zo af, maar daarna begon het geworstel. Het afvallen ging tergend l-a-n-g-z-a-a-m. Zo langzaam, dat het niet motiverend meer was.
Je denkt natuurlijk, waarom begint dit XCO verhaal met een herhaling van de titel? Dat is vanwege de SEO, Search Engine Optimization, meteen in de eerste alinea moet zoekmachine Google snappen waar iets over gaat en dan kan hij het makkelijk vinden (hmm… is Google eigenlijk wel een kerel?).
Dus dit verhaal gaat over XCO, wat staat voor Extreme Core, een fitnessvorm die mijn Utrechtse Sportschool Hrnstr33al eeuwen aanbiedt, maar die ik nog niet had ontdekt.
Spinnen
Normaal spin ik op de Hrnstr, maar sinds corona fiets ik buiten de deur op mijn mooie randonneur in plaats van op een spinfiets in de sportschool en ik moet zeggen: dat bevalt prima. Je ziet nog eens wat en je krijgt er een kleurtje van op de koop toe. 😀
Strava houdt goed bij wat ik presteer op de fiets en dat valt gelukkig niet tegen. Ik ben toch echt wel een fietsliefhebber.
Dmsrndj met de drie Fietsketiers
Met mijn sportschoolvriendinnen fiets ik sinds corona een rondje op de tijd dat we elkaar normaal in de sprtschl treffen. Anderhalve meter afstand houden lukt best makkelijk als je allemaal op een eigen fiets zit en het groepje bleef beperkt tot drie enthousiastelingen, de andere twee zijn niet van die fietsers, althans, niet met ons.
Kortom, mijn woensdagochtenduitjes waren en zijn volledig corona-verantwoord.
Bij ons Fietsketiers gaat het er rustig aan toe; een van ons fietst op een gewone stadsfiets met van die stijve bejaardenfietstassen achterop, dus alle mogelijke aerodynamiek gaat aan ons voorbij. Dat de tweede lady en ikzelf op prachtige randonneurs fietsen met 24 versnellingen geeft ons geen voordeel; de stadsfiets gebiedt het tempo. We mogen blij zijn als we 17 km per uur fietsen, wat niet echt als sporten voelt voor mij. Voor mij is het het betere ‘jezelf uitlaten’, dat gepaard gaat met gezellig gebabbel onderweg en een prettig kopje koffie achteraf waarbij we de hele politiek van land en stad bespreken en dat was, en is, in de sociale armoe waartoe corona ons dwong óók de moeite meer dan waard.
Door de coronacrisis is er een verbod op allerhande evenementen, ook sportevenementen zoals hardloopwedstrijden. Maar als je (veel) traint, wil je wel af en toe weten waar je staat.
Twee weken geleden was er in mijn staatsie de I Run Utrecht, een solo straatrace voor 100 deelnemers.
Ik denk dat het niet de laatste solorace zal blijken (en blijven).
Doel
Eerst was er het gemis aan gezamenlijke trainingen, maar nu dat gemis grotendeels is verholpen doordat er aangepast mag worden getraind in kleine groepen, is de volgende wens om te meten hoe je het doet, in vergelijking tot de concurrentie, in vergelijking tot je laatste wedstrijdje of in vergelijking tot je conditie vóór de coronacrisis.
Meedoen aan een wedstrijdje kan natuurlijk ook dienen als doel om voor te trainen.
Wat de reden ook is, het is jammer dat meedoen met een loopevenement al een paar maanden niet meer kan.
U-Track
Bij U-Track, mijn atletiekvereniging, is het initiatief ontstaan in de lange-afstandsgroep om bij wijze van Zomeravondcup (waarover dit verhaal), in je eentje vier keer een 10 km te lopen of een halve marathon.
Door je tijd door te geven en het bewijs dat je de afstand echt hebt gelopen, door bijvoorbeeld een opname van Strava of een slim horloge te overleggen, ding je mee aan de clubtitel. Er moet minimaal drie keer zijn meegedaan en voor ieder loopje heb je een paar weken de tijd.
Als hardlopen niet kan, is fietsen het alternatief. Velen gingen mij voor en nu ben ik zelf de klos.
Eind augustus 2019 liep ik voor het laatst hard. Daarna bleek ik flink geblesseerd: de pees onder mijn linker hiel was geïrriteerd. Fasciitis plantaris luidde de officiële diagnose.
Sindsdien ging ik naar de fysiotherapeut voor shockwave therapie, met nul resultaat. Na de fysio volgde een bezoek aan de podoloog met tot gevolg dat ik nu twee peperdure zooltjes heb, die niet hielpen. Na de fysio en de podo ben ik naar een echte sportarts geweest die aanraadde om rust te houden (wat ik toen al vijf maanden deed) en een tape te laten zetten door de fysio, hetgeen ik deed, maar hielp het?
Neen.
Geen sikkepit.
Cortisonenspuit
De hiel bleef pijnlijk. Ik ben na zes weken rust weer terug gegaan naar de sportarts want zij had nog een wondermiddel: een cortisonenspuit. Toen ik er hoopvol binnenstapte, bleek de hoop ongegrond: ze gaf liever geen cortisonenspuit, rusten en wachten tot het overging was de betere remedie.
Ik bleef beleefd maar ik had zin om alle (para)medici met hun kostbare, niet-helpende adviezen en remedies allemaal een klap voor hun kanis te geven.
Woensdagochtend 4 juli 2012 maakt de wekker Ids en mij om 5:20 uur wakker: vandaag is de dag der dagen, we gaan de Mont-Ventoux 3 keer op 1 dag beklimmen. Worden we wel of geen lid van de Club des Cinglés de Mont-Ventoux?
De avond tevoren hebben we alle benodigdheden klaargemaakt: 8 grote bidons met water, 4 bidons met sportdrank, verse kleren, een half stokbrood met kaas per persoon en ieder 4 sportrepen en 3 bananen.
De fietsen zijn nagekeken en gepoetst en we monteren ieder een klein fietspompje aan de fiets voor het geval er een lekke band wordt gereden.
Geluksengeltjes op de Mont-Ventoux
Statistieken vooraf:
Totale afstand: 137,2 km
Totale klimkilometers: 68,6 km
Totaal aantal daalkilometers: 68,6 km
Totaal aantal hoogtemeters: 4289 hoogtemeters.
Als we onze spullen klaarmaken maken we allemaal het eerste geluksengeltje vast. De meesten voorop de fiets in het zicht.
Ik fiets vandaag Annet, Bart en Rien naar boven. Annet en Bart ken ik niet persoonlijk maar Rien is onze buurman die in 2008 is overleden aan slokdarmkanker. De tekst die zijn vrouw Marijke heeft meegegeven luidt kort en krachtig: ‘Liefde is eeuwig en is onverwoestbaar krachtig’.
Voor de eerste klim besluit ik het engeltje voor Bart omhoog te fietsen.
Wachten
Ons deel van de groep verblijft in de buurt van Malaucène, het overige deel kampeert in Bédoin. Als wij in Bédoin arriveren, moeten we nog een tijdje wachten op de ploeg die haar verblijf aldaar heeft. We zijn collectief zenuwachtig en ongeduldig. Waar blijven ze nou?
Als iedereen is gearriveerd, gaan we op weg naar het dorp voor de eerste stempel op de stempelkaart van de ‘Club des Cinglés du Mont-Ventoux’. In een boulangerie scoren we de eerste stempels. ‘Vergeet niet dat de tijd erbij moet worden geschreven en een handtekening!’, horen we deze en gene tegen elkaar zeggen. Op de startlijn van de eerste klim wordt nog snel een foto gemaakt van de hele ploeg.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Het Nederlandse platteland tijdens een weekje vrij
