Wat was het mooi en fijn: eerst sneeuw en daarna ijs erbij. De winter zoals die hoort te zijn: koud en prachtig, met de mogelijkheid tot schaatsen op natuurijs.
Ik maakte er spontaan een gedichtje over:
Typically Dutch and very (n)ice
Old school Hollandsch winter paradise
En dan hoort daar dit filmpje bij, bij wijze van inburgeringsvoorlichting voor mijn niet-Nederlandse collega’s.
Schaatsen op natuurijs – part I
‘It gong oan’ op donderdag voor mij.
Razendsnel tussen de middag een wat langere lunchpauze georganiseerd om samen met mijn dochter naar het #natuurijs te gaan bij Molenpolder, nabij de Maarsseveense Plassen.
Het er naartoe rijden was enerverender dan het schaatsen zelf, bij wijze van spreken, want er waren legio aanrijdopstoppingen omdat er meer ijsfans op hetzelfde idee waren gekomen als wij.
Het plaatje zegt het al: in 2020 zat ik 96% van de keren dat ik sportte op de fiets, de andere 4% wandelde ik. Sinds ik mijn 19e, de leeftijd waarop ik met hardlopen begon, kwam het niet eerder voor dat ik een heel jaar lang helemaal niet hardliep.
Runningrita werd racingrita.
Racingrita
Dat ik racingrita werd, gebeurde niet uit eigen vrije wil, maar omdat het niet anders kon;: ik ben inmiddels al anderhalf jaar lang geblesseerd. Lange tijd weerhield hielspoor onder mijn linkervoet mij van het lopen en ook wandelen was niet mogelijk. Ergens eind vorig jaar genas dat eindelijk.
Helaas kreeg ik er een klapvoet voor in de plaats.
Klapvoet
Ik heb op een hele koude zaterdag eind november te lang op de fiets gezeten en daar een vreselijk stijve en pijnlijke rug aan overgehouden. Waarschijnlijk is daarna, door het niet goed zitten en bewegen, mijn bilspier vast komen te zitten. Onder de bilspier loopt de ischiaszenuw en die is bekneld geraakt, met tot gevolg dat ik een slapend rechterbeen had gedurende een week, wat in combinatie met rugpijn echt heel vervelend was.
Het been is alweer een tijdje normaal, maar mijn voet nog niet. De spieren waarmee je je voet omhoog doet, doen het niet. Ik kan daardoor mijn voet niet afwikkelen en loop ik met een soort klapvoet.
Het bestuur van U-Track, de atletiekvereniging waarvan ik lid ben en waarvoor ik al bijna elf jaar in het bestuur zit als secretaris, organiseerde zaterdag 9 januari een online bingo bij wijze van coronaproof nieuwjaarsreceptie.
Nou ja, het bestuur, feitelijk deden onze verenigingsmanager Karola Mulder en ikzelf alles, behalve de nieuwjaarspeech, die werd vanzelfsprekend gehouden door voorzitter Jaap van der Sijs.
Onze online bingo was zeer geslaagd! 😀
Hóe geslaagd lees je hieronder.
Deelnemers
We hadden maar liefst 87 deelnemers, waaronder circa 50 jeugdleden, sommigen met ouder(s). De overige deelnemers waren netjes verdeeld onder trainers, baanatleten, recreanten uit het bos en wandelleden.
In totaal 25 mensen wonnen een prijs, waarvoor we onze clubkasten naliepen en zo allerlei overgebleven weggevers kwijt konden.
Het is in de geschiedenis van onze vereniging de eerste keer dat we iets organiseerden waaraan jong en oud tegelijk meedeed, even afgezien bijvoorbeeld clubkampioenschappen. Hoewel, daarmee trekken we nooit alle afdelingen.
‘Gelukkig, de feestdagen zijn weer achter de rug’, een verzuchting die ieder slaakt voor wie de feestdagen in het teken staan van herinneringen die gekoppeld zijn aan rouw en verlies.
Mijn vader
Mijn vader was jarig op 24 december, hij zou in 2020 91 jaar zijn geworden als hij nog had geleefd.
Nadat ik vorig jaar een poging deed het jaarlijkse kerkhofritueel te veranderen en merkte dat dat het ook niet was, zie dit verhaal uit 2019 over jarig zijn op kerstavond, ben ik dit jaar op 24 december weer traditiegetrouw naar het kerkhof geweest. Dit jaar ging mijn dochter mee met mijn moeder en mij.
Naar het grafje liepen wij met zijn tweeën want mijn moeder kan de afstand van parkeerplaats tot graf niet meer belopen. We stonden er een tijdje, ieder in eigen gedachten verzonken. Ik zette mijn eeuwige vijf rode rozen in een vaasje en mijn dochter deed het kaarsje aan dat ik, ook al traditiegetrouw, meeneem.
Mijn vader had er niks mee, met kaarsen, en eigenlijk ook niet met kerkhoven. Toch ligt zijn as er en de eenvoudige inscriptie in de steen getuigt van zijn leven.
Ik hoef later niet op een kerkhof te liggen, maar ik hoop wel dat er iets overblijft van mijn leven.
De Nederlandse vertaling staat onder de Engelse tekst en de foto’s.
I decided to buy a shuffleboard this year. Playing shuffleboard/sjoelen will help us (a little) during the total lockdown we face in the Netherlands. This blog explains the game and the joy of playing it with more generations.
Shuffleboard/sjoelen
In these last days of the year, lots of people gather with their (not too extended) family, as I do with mine.
Before the holidays started, I thought of what we could do since we’re in a total lockdown in the Netherlands. Everything you normally would be able to visit or attend is closed down, like going to a museum, visit the movies or go out for a walk or bike ride, and drink a cup of coffee in a pub or restaurant.
My mother (86), is staying over from Christmas until New Year’s Day, and since she’s not too mobile anymore we needed to find something to do my whole family of three generations would enjoy.
I decided to invest in buying a shuffleboard this year.
I thought: ‘There will be no reason better than the one we have this year; the worldwide pandemic provides the right reason to buy us a shuffleboard, and play ‘sjoelen’ this year’.
Shuffleboard: the game
Shuffleboard – sjoelen- is a typical and old Dutch game for people starting eight years until old age.
In Dutch it’s called ‘sjoelen’, to be pronounced like shoe-lən.
You also can join real shuffleboard matches, but most people enjoy it as a recreative game to involve with friends or family.
To play, you need a shuffleboard and thirty wooden shuffle discs. The shuffleboard is a wooden board, like a shelf, measuring 2 meters by 40 centimetres.
It has small side shelves, and at the top, there are four boxes with small openings in which you need so slide the discs.
The sliding of the discs is the actual sjoelen.
Sjoelen is quite common in the Netherlands, as well as in Belgium. In Germany it’s called Jakkolo, and in Czech it’s called šulbak, like the Dutch word sjoelbak. In France, it’s called Billiard Hollandaise.
Ik verheug me ieder jaar op het optuigen van de kerstboom, een groot groen geval waarvan je redelijkerwijs toch zou denken ‘Waarom, in hemelsnaam, zet je een boom in je huis?’, maar daar denk ik verder niet bij na: een boom hoort erbij, net als uitvallende naalden, en lampjes die vreselijk in de knoop zitten, ongeacht hoe netjes je ze het jaar ervoor hebt opgerold en opgeborgen.
Herinneringsboom
In het begin van mijn leven met een eigen boom moest hij er vooral strak uitzien: ballen die bij elkaar horen en kleuren die beperkt bleven tot rood, zilver en hier en daar wit. Verder: geen engelenhaar (want: vreselijk prikspul en nog lelijk ook) en geen gekleurde lampjes.
Een kerstboom met gekleurde lampjes vind ik out-of-the-question. Het hóórt niet.
Jammer genoeg (voor mij) kreeg ik lang geleden tot twee keer toe een kerstpakket met een snoer gekleurde lampjes erin en kerstkitsch weggooien vind ik ondoenlijk, dus de gekleurde lampjes hebben jarenlang dienst gedaan als een soort verdwaalde kerstversiering in de keuken.
Tot ze vorige jaar alle twee op ongeveer hetzelfde moment kapot gingen. Blij toe: eindelijk verlost van de gekleurde lampjes.
Eerste kerstboompjes
Mijn eerste kerstboompjes waren klein en zaten in een pot want ik vond dat ze nog een leven verdienden na bij mij in de kamer te hebben gestaan. Voor de levenskansen van de bomen was het alleen jammer dat ik ze tot ergens diep in februari liet staan, wat hun overlevingskansen, eenmaal weer in de volle grond, niet bevorderde.
Van de circa vijf potbomen die ik heb gehad, heeft er eentje de zomer erna overleefd, de rest werd even bruin als ze zouden zijn geworden als de stam was doorgehakt.
Een tijdje terug nam ik deel aan een online workshop over ‘werken met 1 oog’ die was georganiseerd door vereniging Oog-in-oog waarvoor ik ooit al mijn Blindiaan-blogs schreef.
Tijdens deze online bijeenkomst vertelde een aantal arbeidsdeskundigen van Visio wat zij (kunnen) doen voor mensen die na het verlies van een oog weer terugkeren naar het werk. En meer in het algemeen legden ze uit wat werken met een oog voor effect heeft, bijvoorbeeld bij beeldschermwerk.
De presentatie zat vol praktische voorbeelden en tips en al gauw deelden leden hun vragen via de chat of direct in de meeting waardoor er een geanimeerd gesprek op gang kwam. Het werd zodoende een levendige online workshop die mij persoonlijk een aantal heel handige tips opleverde.
Visio en Bartiméus
Visio en Bartiméuszijn beide organisaties die er zijn er voor mensen in Nederland die slechtziend of blind zijn. Ze bieden informatie en advies, maar ook verschillende vormen van onderzoek, begeleiding, revalidatie, onderwijs en wonen.
Waarom er twee van dezelfde soort organisaties zijn in Nederland, weet ik niet, ze werken beide landelijk, dus het lijken ook elkaars concurrenten. Helemaal logisch komt het mij niet over omdat beide helemaal vergelijkbaar lijken en beide overhead hebben, maar dit verhaal gaat niet over de achtergronden van dit soort onlogische organisatorische fenomenen, maar over een presentatie over ‘werken met 1 oog’ die door Visio werd gehouden eind oktober 2020.
Verstoord diepte-zien
Belangrijk is je goed te realiseren dat, hoezeer je ook gewend kan zijn geraakt aan het kijken met een oog, je diepte-zien definitief en voor altijd is verstoord. Als voorbeeld legden de Visio-dames uit wat zij hadden gedaan voor een automonteur en een verpleegster.
Dit blog had zodoende met evenveel recht ‘Lierop Op De Lier’ kunnen heten, wat taal-technisch meer in mijn straatje past, maar Death Valley De Peel klinkt duister en tegelijk komisch; om De Peel met Death Valley te vergelijken, de grote woestijn in Californië/Nevada in de VS, moet je je fantasie gebruiken, to say the least.
Corona
Zoals alles dit jaar, werd ook het Bendeweekend getekend door corona, maar omdat we zouden kamperen, leek het zorgen voor 1,5 meter afstand bij het slapen voldoende maatregel om het weekend toch door te kunnen laten gaan.
Dientengevolge trokken we met vele kampeermiddelen naar Zuidoost-Brabant. We verbleven ieder afzonderlijk in een caravan, in een kampeerbusje en in ettelijke tenten die varieerden in grootte van middelgroot tot uitgesproken klein.
Het Nederlandse platteland tijdens een weekje vrij
Ik heb een weekje vrij en wat kun je dan beter doen dan een stukje fietsen?
Nou, uhm…
Precies, dat dacht ik ook.
Dus fietsen werd het.
In vier dagen zouden we fietsen via Eindhoven naar Nijmegen en van daaruit weer terug naar Utrecht. Ondertussen zou het Nederlandse platteland bieden wat het te bieden heeft: grazige weiden, stallen van klein tot mega, af en toe een natuurgebiedje, veel kanalen, rivieren en riviertjes, een paar pontjes en heel veel fietspad.
Knooppunten
We gebruikten opnieuw de onvolprezen fietsknooppuntenom het Nederlandse platteland te doorkruisen.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
