Halve van Monster 2022
avatar

Geplaatst op door november 21, 2022
9

Halve van MonsterHalve van Monster

De Halve van Monster was uitverkoren als najaarsuitje van mijn loopgroep: de HLG van U-Track.

Ik dacht: ‘Monster? Waar de fuck ligt Monster?’

Ik dacht eerst aan de Achterhoek, maar nee, daar heb je Montferland.

Daarna: ‘Ligt het niet in Duitsland?’

‘Nee muts, in Duitsland ligt Munster.’

Het mag duidelijk zijn; ik was onbewust onbekwaam ten aanzien van het bestaan van Monster, laat staan dat ik wist van het bestaan van de Halve van Monster.

Google

Halve van MonsterToen vroeg ik mijn goede vriend Google om hulp en die wist het wel: Monster is een dorpje aan de Nederlandse kust.

Het ligt tussen Den Haag en Hoek van Holland, in het Westland. Ik wist bij wijze van spreken niet eens dat daar ook strand en zee zijn. Het Westland is zo’n gebied in het land waar ik echt helemaal nooit kom.

De Halve van Monster is het kleine zusje van de Halve van Egmond.

Het verschil tussen beide is dat je bij de Halve van Monster niet alleen een halve marathon kunt lopen, maar ook een tien en vijf kilometer en je kunt er ook wandelen. Er is voor elk wat wils en precies om die reden besloot het organisatiecomité dat we dit najaar zouden afreizen naar Monster aan Zee.

36 deelnemers van de HLG groep

Lees verder →

De zoveelste Pheidippidesloop
avatar

Geplaatst op door oktober 30, 2022
6

Pheidippidesloop 2022

De zoveelste Pheidippidesloop

Gisteren was het weer zover: de zoveelste Pheidipipdesloop stond op het programma; de estafetteloop waarbij je met een team van zeven mensen de hele marathon loopt. Ik had twee teams ingeschreven van de bosgroep van U-Track onder de welluidende namen HLG Puppy’s en HLG Kittens.

We werden 34 en 35. Van 36.

Dus.

Sportief

Snel zijn we allang niet meer. En het woord ‘gemoedelijk’ past beter dan het woord ‘fanatiek’. We doen mee om een gezellige en sportieve dag te hebben met elkaar.

Dat lukte prima, ook dankzij het sublieme weer dat we eigenlijk niet subliem mogen noemen, want: klimaatinstorting. Ja, je leest het goed: klimaatinstorting. Dat vindt Greta (Thunberg) een betere term dan klimaatverandering.

Dus.

Pheidippidesloop 2022

Warm

Lees verder →

De mores van het wielrennen
avatar

Geplaatst op door mei 13, 2022
2

De mores van het wielrennenDe mores van het wielrennen

Sinds een maand of acht fiets ik bij een fietsclub: CTC Utrecht. Nu ik een beetje gewend ben, wordt het tijd om de mores van het wielrennen eens onder de loep te nemen.

hardlopen als en slakBij CTC kun je wielrennen, mountainbiken en gravelen. Van gravelen had ik nog nooit gehoord, maar dat doe je op een racefiets die meer stevigheid heeft en minder snel is, maar waarmee je met een gerust hart over halfverharde paden kunt fietsen.

Ik zit, samen met mijn exact tien jaar oude racefiets, bij het wielrennen.

So far, so good.

Het materiaal

Een fiets uit 2012 heeft vóór, ter hoogte van de pedalen, drie tandwielen en dat is heden ten dage een totale no-go-zone in racefietsland. Je moet twee tandwielen hebben, dan hoor je erbij. Met mijn drie tandwielen val ik al door de mand nog voordat ik ene kilometer heb afgelegd.

Verder moet je fiets zo zwart mogelijk zijn, met heel weinig reclame erop. Die van mij is wit met blauw en er staan best wel wat letters en emblemen enzo op dus ook dat is een punt van aandacht.

Garmin

Lees verder →

Hardlopen als een slak: slaklopen!
avatar

Geplaatst op door april 17, 2022
4

Hardlopen als een slak

Een kort verhaal over mijn terugkeer als hardloper. Hoewel het hardlopen als een slak is, ben ik er super blij mee. Ik heb het hardlopen enorm gemist de laatste jaren!

Niet kunnen hardlopen

Vorig jaar ging ik uit het bestuur van atletiekvereniging U-Track omdat ik dacht nooit meer te kunnen hardlopen door een beknelde zenuw die was veroorzaakt door een hernia, maar het wonder is geschied: de zenuw is deels hersteld en sinds oktober 2021 kan ik weer hardlopen.

Ik ben zo langzaam als een slak, maar dat mag de pret niet drukken: ik ren weer!

Precies 2,5 jaar heb ik niet kunnen hardlopen, en ik mag wel zeggen: dat is heul lang.

Fietsen

Als alternatief ben ik gaan fietsen en ik moet zeggen, dat is leuker dan gedacht. Ik dacht altijd dat het reuze saai was, een rondje fietsen. Liever fietste ik in de vakantie naar een doel dat een paar honderd kilometer verderop lag.

Het fietsen is zelfs zo leuk dat ik lid ben geworden van een heuse fietsclub: cTc in Utrecht. Let vooral ook op de schrijfwijze. De c’s klein en de T groot en zo stelt het een fiets voor.

Lumineus!

De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik het pas zag toen werd verteld waarom je het zo moest schrijven. Over het fietsen ga ik nu niet uitweiden, dat komt ik binnenkort wel.

hardlopen als en slak

Blogpauze

Lees verder →

Titia Gerrits-Bussing
avatar

Geplaatst op door november 15, 2021
3

In memoriam Titia Gerrits-Bussing

Een levenslange vrolijke vriendschap

Titia Gerrits-Bussing

82 jaar vriendinnen

Mijn moeder Winy en Titia kennen elkaar 82 jaar en zijn even zolang vriendinnen.

Titia overleed twee weken geleden, 90 jaar oud, en haar zoon Marcel vroeg aan mijn moeder of ze tijdens de crematie iets wilde zeggen over hun lange en vooral vrolijke vriendschap.

Dat wilde mijn moeder wel, maar voor de zaal staan, dat leek haar geen goed idee. Ze was te zeer aangedaan door het overlijden van Titia. In haar plaats vertelde ik het verhaal van hun vriendschap, die een leven lang duurde. Dat deed ik aan de hand van vijf fragmenten uit verschillende levensperioden.

Met toestemming van Marcel neem ik de verhalen hier over, ter ere van Titia en mijn moeder en de vele vrolijke momenten die ze samen deelden en de steun die ze aan elkaar hadden.

Fragment 1 – WO II

Het is 1940, Duitsland houdt grote delen van Europa bezet. In Nederland wordt de Douane opgedoekt door de Duitsers waardoor het gezin van mijn opa en oma wordt overgeplaatst vanuit Hoek van Holland naar Eindhoven. Het gezin krijgt een huis toegewezen in de Centauriestraat, in Stratum. Mijn moeder, die dan vijf jaar is en vroegwijs, gaat naar de tuin en ziet daar een meisje nieuwsgierig over de schutting kijken.

Titia Gerrits-Bussing

Centauriestraat 52 in Eindhoven, waar mijn opa en oma woonden.

Het meisje is Titia, die dan 8 jaar is. Titia wilde weleens weten wie er naast haar waren komen wonen. De meisjes zwaaien naar elkaar. Zonder dat ze het op dat moment kunnen weten, is het begin van een levenslange vriendinnenvriendschap geboren.

Lees verder →

EK Moetbal 2021
avatar

Geplaatst op door oktober 30, 2022
4

Het EK Moetbal 2021 is klaar

Het is weer klaar, het EK Moetbal. Nou ja, klaar… Terwijl ik dit schrijf kijkt zo ongeveer heel Europa naar de laatste wedstrijd: Engeland tegen Italië.

Iedereen in Europa, behalve ik. Ik ben niet van het moetbal. Ik vind er letterlijk en figuurlijk geen bal aan.

Verder ben ik vrij normaal en best een sportliefhebber, maar moetbal, de naam zegt het al, dat ‘moet’ te veel naar mijn zin en zeker zoiets als een EK Moetbal.

Moetbalterrreur

Als het op tv is, moet het erop.

Zodra de gewone moetbalcompetitie wordt uitgezonden, moet dat bekeken.

Zéker als er een moetbaltoernooi is, moet het gevolgd.

Als er geen clubs maar landen tegen elkaar spelen, is er geen ontkomen aan. Het MOET bekeken, besproken en afgekraakt.

Afkraken

Het bijzonderste is dat het kijken ervan niet bepaald vrolijkstemmend is. Althans, bij mij thuis op de bank.

De beste moetbalcommentator van het land brengt het met veel stelligheid: het is niet goed of het deugt niet. Werkelijk niets kan er goed worden gedaan.

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is een liefhebber, maar dan wel een van de knorrende soort. In het dagelijks gebruik is hij goed gehumeurd, maar moetbal brengt de mopperende muppet in hem naar boven.

ek moetbal

Statler en Waldorf

Lees verder →

Secretaris U-Track: 11 jaar spin in het web
avatar

Geplaatst op door juli 11, 2021
1

Secretaris U-TrackSecretaris U-Track

In mei 2010 werd ik secretaris van mijn atletiekclub U-Track. Dat werk deed ik toen in feite al een half jaar, maar vanaf de algemene ledenvergadering dat jaar was ik het officieel. Dit jaar nam ik afscheid, na ruim 11 jaar, en werd ik benoemd tot erelid van U-Track.

In dit verhaal vertel ik over een paar van mijn belevenissen, leuke en minder leuke, in de fijnste bestuursfunctie die er is.

Blijwilliger

secretaris U-TrackIk vind, van een vereniging ben je niet alleen lid, daarin draag je ook verantwoordelijkheid om de boel draaiend toe houden.

Voor mij is het vanzelfsprekend om vrijwilligerswerk te doen. In de loop van de jaren introduceerde ik het woord blijwilliger, dat duidt prima aan dat je blijwilliger moet worden omdat je er zelf lol aan beleeft, naast dat het doen van vrijwilligerswerk ook een soort van dankbaar is en soms ronduit vervelend, maar daar kom ik zo op terug.

Het leuke van de secretarisrol is dat je meteen, als een spin in het web, zicht hebt op alles wat er speelt, zonder dat je meteen altijd aan de slag moet als er weer eens ergens hommeles is, een taak die voorbestemd is voor de voorzitter. Want leuk of niet, in elke vereniging is weleens wat aan de hand. Dat noem ik het hoofdstuk ‘hommeles’ en daar kom ik later op terug.

Vrolijk en meer

Er zijn vrolijke momenten, de officiële en de niet-officiële.

Er zijn trotse momenten, persoonlijke en niet-persoonlijke.

En er zijn de momenten van voldoening. Je hebt je werk gedaan, er zijn veel mensen die ergens van hebben genoten of er is weer iets nieuws op poten gezet en dat gaat vliegen, en ga zo maar door.

Vrolijke momenten

Lees verder →

Anne Weyers
avatar

Geplaatst op door mei 14, 2021
3

In memoriam: Anne Weyers-de Ruiter

Anne Weyers

6 maart 1963 – 12 april 2021

~~~

Anne Weyers

Op 12 april 2021 stierf een van mijn hardloopvriendinnen: Anne Weyers. Dit blog schreef ik ter nagedachtenis aan haar en aan alle duurlopen en trainingen die we samen deden in het Zeister Panbos.

Op de kaart staat haar laatste boodschap.

Enkele jaren geleden nam mijn leven een wending waar ik erg van schrok. Die me ontregelde, me verlamde.

Vol goede moed had ik echter die uitdaging ook al snel omarmd.

Nu echter – hoe hard ik ook knijp – glipt het leven als fijn zand weg tussen mijn vingers.

Hoe graag zou ik nog heel lang met jullie op willen trekken. Met jullie willen genieten, lachen en ernstig zijn…

Maar dat gaat me nu niet meer lukken. Weet dat ik me rijk voel als ik terug kijk op mijn leven.

Anne

Vier weken voor haar sterven was ik voor het laatst bij haar. Als altijd de laatste jaren was ze opgewekt en klaagde nergens over. Beide wisten we dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien en spreken. Ik kwam om afscheid te nemen. Maar hoe doe je dat?

Ik was er een uurtje en dat was precies goed. Er stond een bed in de huiskamer en ze zou meteen nadat ik weg was gegaan in bed gaan liggen want bezoek vermoeide haar. Vlak daarvoor was haar familie van ver een hele week geweest en dat bezoek had haar goed gedaan maar ook uitgeput.

Eerste ontmoeting

Ik ontmoette Anne in het najaar van 2006 toen ik als vers lid van atletiekvereniging U-Track voor het eerst kwam meetrainen op maandagavond bij de Lange-Afstand-baangroep. Anne was een van de twee trainers op maandagavond. Waar Peter (Kootstra) bulderde over de baan, was Anne’s stem zacht. Ze moest haar best doen om gehoord te worden bij de uitleg van de loopscholing.

De sfeer in de loopgroep was gemoedelijk en de groep was een fijne mengelmoes van fanatieke lopers en meer relaxte lopers. Ik schaarde me bij de relaxte lopers.

Na een tijdje stopte Anne met de maandagavondtraining, er was een conflict op haar werk en dat vroeg veel energie. Ze was ondertussen wel begonnen als trainer van de recreantengroep in het Panbos. Eens per maand gaf ze daar training.

Ik was in de tussentijd ook van die recreantengroep, de HLG groep, lid geworden. Destijds was ik een van de weinige bosgroepatleten met een wedstrijdlicentie. Hoewel die licentie nergens op sloeg. Het was puur jeugdsentiment en had weinig van doen met mijn fanatisme van weleer. Dat was al lang op zijn retour, mijn lijf wist dat lang voordat mijn hoofd het toegaf.

Loopscholing met Anne

Lees verder →