Pijnlijk

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is lid van een hardloopclub en loopt drie keer per week hard. Hij gaat trouw naar de wekelijkse trainingen, drie trainingen per week.

Sinds ongeveer een maand is hij geblesseerd, voor het eerst, en deze week lag er een kaartje in de brievenbus van de club om hem beterschap en sterkte te wensen en de hoop werd uitgesproken dat hij snel weer kan rennen en weer acte de presence geeft bij de trainingen.

‘Wat lief van die club’, zul je denken en ‘wat attent’.

Nou, helemaal niet.

Ander persoon

Er woont hier namelijk nog iemand in huis en die is al enkele maanden langer geblesseerd en die hoorde tot nu toe helemaal niks, nada, niente van die leuke club.

Dus hoezo attente club?

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf en die andere persoon kregen er zelfs ruzie over. Dat het niet persoonlijk bedoeld was en dat het maar om een kaartje gaat, niet om de postcodekanjer.

Dat is zo, daar heeft hij een punt. Maar begrijp je, het is pijnlijk.

Voor die andere persoon.

Blijkbaar heeft niemand de alertheid gehad eraan te denken dat er nog iemand op hetzelfde adres woont die óók geblesseerd is. Drie keer zo lang zelfs en bovendien voor de zoveelste keer. En dat die club ook haar club is. Athans, dat dacht zij.

Niet gezien

Het is pijnlijk om vergeten te zijn en niet gezien. Hoezeer de-man-over-wie-ik-niet-schrijf ook aangeeft dat het maar een kleinigheid is. Dat hij niet kon invoelen waarom het pijnlijk is, maakte het er niet beter op.

Iederéén vind het aardig om een kaartje te krijgen van zijn of haar club, zelfs als je een abonnement hebt op blessures of misschien zelfs vooral dán.

Het is niet het einde van de wereld, natuurlijk niet, maar het was toch ook mijn club? Waar ik erelid van ben?

Het is de onachtzaamheid die pijn doet.

Punt uit en punt gemaakt.

16 februari 2024