Minkukel

Lang geleden, toen ik student was aan de universiteit, we spreken over de era eind jaren ’70 tot medio jaren ’80, was het uit den boze om lid te worden van een studentenvereniging. Als je dat deed, was je een minkukel, iemand die niet op een normale manier aan vrienden kon komen.

Tegenwoordig ga je, zodra je student bent, meteen op zoek naar een studentenvereniging. Als je dat toch te gortig vindt en geen trek hebt in een nog altijd barbaarse ontgroening, kun je altijd nog lid worden van een studentenROEIvereniging. Dat is hetzelfde als studentenvereniging, maar dan met het woord ROEI ertussen.

Je bent dezer dagen een minkukel als je geen lid bent van een studentenvereniging of minstens van een studentenroeivereniging.

Nimma en Grunn

Wij hebben twee studerende kinderen. De ene studeert in Nijmegen en de andere studeert in Groningen. Die steden heten in studentenjargon Nimma en Grunn.

Beide zijn lid geworden van een studentenROEIvereniging, de ene van N.S.R.V. Phocas (Nimma), de andere van A.G.S.R. Gyas (Grunn).

De laatste is ook lid geworden van een normale studentenvereniging, R.K.S.V. Albertus Magnus, en sindsdien ontvangen wij thuis het Albertianen clubblad Goede Leden Slechte Leden. Nou ja, normaal, in de ontgroening werd hij als Nul samen met de andere Nullen op ouderwetse manier geminacht, maar na het doorstaan van die twee lange, lange weken met allerlei machtswellustige spelletjes en vernederingen, werd hij dan toch Sjaars. En dus lid.

Wedstrijdroeien

Beide besloten dit studiejaar te gaan wedstrijdroeien. Dat doe je niet zomaar, dan moet je je committen aan een half jaar geen gezuip, geen gefeest en acht keer per week trainen.

Trainen kan op de ergo, je kunt bakken en je kunt natuurlijk roeien in een boot op het water.

De ergo staat voor ergometer en het werkwoord is ergometeren. Het gaat vooral om de kilowattages die je tijdens het ergometeren wegergometerd. Ik hoor vooral geklaag over hoe saai het is, dus ik snap niet waarom het niet erge-meteren is gaan heten.

Bakken doe je op een soort steiger vlak boven het water, daar staan een paar zittinkjes op, daarop ga je er op één zitten en dan steek je een peddel het water in. Een peddel heet trouwens geen peddel maar een paal, en bij het bakken doe je alsof je echt zit te roeien, dus je beweegt die echte paal in het echte water. Alleen je zit dus op die steiger heen en weer te bewegen op dat zittinkje en daarop ga je voor geen meter vooruit. Rare snuiters, die studenten.

Loeizwaar is het, dat bakken.

Soms, héél soms, wordt er geroeid in een boot op het water. Meestal echter, moeten de jongelui ergometeren of bakken.

Mores en jargon

Het roeien kent allerlei mores. Zo is er het roei-jargon. Je hebt om te beginnen de jonge en de oude roeiers. Een jonge roeier is iemand die voor het eerste seizoen wedstrijden roeit. Iedereen die dat jaar achter de rug heeft is een oude roeier. Logischerwijs zijn er dus meer oude dan jonge roeiers.

So far, so good.

Voorts heb je lichte pikken, zware ballen en roeikoeien.

Lichte pikken zijn jongens van 72 kilo of lichter, alle andere jongens, dus de hele categorie 73+, is zware bal. Roeikoeien zijn grote, zware vrouwen. Een speciale categorie voor lichte vrouwen, de roeikalfjes, bestaat niet.

Mijn kinderen zijn eerstejaars licht en eerstejaars acht. Ze roeien beide in een acht, waarin negen mensen zitten. De stuur wordt in geen enkele boot meegeteld. De stuurman of -vrouw heet altijd stuurTJE. Naar verluid mag een stuurtje maximaal 55 kilo wegen.

De leden van Phocas noemen zichzelf Phocaan. Hoe de leden van Gyas zichzelf noemen weet ik niet, maar Gyaan ligt voor de hand.

Kleding en overige outfit

Studenten zijn arm, alles is voor hen te duur. Behalve dan de aanschaf van wedstrijdroeikleding. Voor rond de vijfhonderd (500!) euro moest er wedstrijdroeikleding worden aangeschaft. Nu lopen beide in prachtige jacks in clubkleuren met daarop achterop Gyas Licht ’15 en Phocas EJD ’15 en daaronder de mooiste functionele sportkleding die je je kunt voorstellen. Erbij horen petjes, kousen en, als het zo uitkomt, een sweater van het een of andere roeifestijn.

De clubkleuren zijn donkerblauw met geel (Nimma) en zwart met wit en oranje (Grunn). Als ze in de boot zitten, herkennen wij ze nog het beste aan de kleur van de peddels, die van Phocas zijn geel en die van Gyas zijn wart-wit-oranje. Vooral die van Phocas zijn lekker duidelijk.

Of moest ik hier zeggen de kleur van de palen?

Varsity

Afgelopen zondag gingen wij kijken bij de Varsity in Houten. Dit studenten-roei-evenement is sinds deze afgelopen eerste Paasdag opgenomen in het cultureel erfgoed van Nederland. Als je vraag wat is er dan zo bijzonder aan, dan schijnt het zo te zijn dat het festijn tal van ongeschreven regels heeft die van studentenpopulatie op studentenpopulatie worden doorgegeven.

Ik vond het vooral duur. Je moest acht euro entree betalen per persoon en nog eens vijf euro voor het parkeren van je auto. Voor dat geld was er niet eens een kop koffie te krijgen. Wel kon je bier krijgen vanaf een uurtje of half tien (in de ochtend). Vanzelfsprekend. De studenten ín de boten mogen geen druppel drinken, die op de kant halen dat dubbel en dwars in voor iedereen, inclusief alle aanwezige ouders.

Om terug te keren op de regels, één van die regels is dat je je colbertje niet mag wassen totdat jouw vereniging de Varsity heeft gewonnen. De jasjes van de Phocanen en van de Gyanen waren niet om aan te zien, dus het is wel duidelijk bij wat voor vereniging die kinderen van mij zich hebben aangesloten.

De Varsity werd voor de 132e keer georganiseerd en op allerlei materiaal stond pontificaal: ‘Varsity sinds 1878’. Als je vanaf 1878 gewoon door telt tot 2015 kom je niet op 132, maar op een veel hoger aantal, maar er zal wel van alles tussen zijn gekomen in de loop der eeuwen. Oorlogen bijvoorbeeld, en gesloten universiteiten.

Eén van de ongeschreven regels is ook dat de vereniging die de Oude Vier wint, dat is het hoofdnummer op de Varsity, met zijn allen in het water springt en naar de winnende boot zwemt. Dat in het water springen is nog een heel ding want dat moet geheel naakt, op de stropdas na, die blijft traditiegetrouw om de nek geknoopt.

En eenmaal thuis kunnen die smerige colbertjes eindelijk worden gewassen. Wat een vurrukkullukke traditie.

Aahaanmoedigen

Het aanmoedigen van wedstrijdroeiers gebeurt ook op bijzondere wijze.

Iedere vereniging heeft zijn eigen aaa-haaaanmoedigingsleuze. Voor Phocas luidt die ‘Al-leeeez Phoooo-cas, Al-leeeez Phoooo-cas’ en voor Orca uit Utrecht schreeuwen de Orcanen: ‘Ohooooo-Or-caaaaa, Ohoooo-Or-caaaaa’.

Het was een bijzondere gebeurtenis, de Varsity. Het elkaar bekogelen met gras en bier schijnt ook bij de traditie te horen. Niets is te gek als het ons cultureel erfgoed betreft.

De EJL’15 uit Grunn startte trouwens niet, de lafaards. De EJD’15 uit Nimma wel, dus we hadden niet helemaal voor niets al dat entreegeld opgehoest. De EJD’15 uit Grunn wonnen hun wedstrijd, dat dan weer wel.

Filmpje 1

Mijn eigen opname van de finish van de Phocas EJD’15 op het Amsterdam-Rijnkanaal bij Houten. Let op de aanmoedigingen: geluid aan!

Filmpje 2

In onderstaand filmpje van de Universiteit Grunn is met een verschrikkelijk pianolamuziekje en ouderwets aandoende letters getracht de traditievolle gebeurtenis stijlvol in beeld te brengen.

Jammer is evenwel dat je de te water gaande studenten pas te zien krijgt als ze al in het water liggen.

8 april 2015