Verhaaltjes bij plaatjes

Dit blog wordt er een van verhaaltjes bij plaatjes. Plaatjes van Schotland welteverstaan. Wie Facebook heeft, zag alle foto’s al langskomen. Wie dat niet heeft, kan daar ook eenmalig kijken via deze link.

Alle foto’s zijn gemaakt met mijn iPhone. We hadden ook een heus fototoestel bij ons, maar daar heeft de-man-over-wie-ik-niet-schrijf foto’s mee gemaakt. Ik beperkte me tot de simpelheid van de iPhone. Het moet gezegd, de foto’s met mijn iPhone zijn aardig, maar die met het echte fototoestel zijn echt spectaculair.

Die luchten!

Die uitzichten!

Dat landschap!

Dat weer!

Schotland is een vakantieland waar je uitroeptekens bij nodig hebt! #egweur!

Zelfs bij foto’s die zijn gemaakt met een iPhone!

Peppi & Kokki

Even voorstellen: Peppi was de dikke en Kokki de dunne, dientengevolge ben ik Peppi en is de-man-over-wie-ik-niet-schrijf Kokki. Speciaal voor mijn moeder heb ik af en toe een selfie van ons tweeën gemaakt. Selfies die de-dochter-over-wie-ik-ook-niet-schrijf stelselmatig ‘schattig’ vindt.

Ik weet het niet, maar het komt mij voor dat als een kind in de fase is beland dat ze alles van haar ouders als schattig bestempeld, dat je dan rijp bent voor het museum. Volgens dit kind dan in ieder geval.

In ons eigen beleving zijn wie niet meer piep, maar toch ook nog niet stok.

Als je niet weet wie Peppi & Kokki zijn, dan ben je ook nog niet stok en wel behoorlijk piep. Kijk even naar dit filmpje en je weet het meteen voor de rest van je leven (en het deuntje gaat het eerste half uur niet uit je hoofd).

Start in Nederland

De eerste twee dagen fietsten we van huis naar IJmuiden. De route ging dwars door het Groene Hart en was uitgezet met fietspunten, van die bordjes met nummers waar je geen touw aan vast kunt knopen, behalve als je ze volgt, dan blijkt het een handzaam systeem te zijn dat je via toeristische routes van A naar B brengt.

De foto’s zeggen genoeg. Het weer zat mee en Peppi & Kokki hadden er zin in. We sliepen de eerste nacht op een natuurkampeerterrein in Noordwijkerhout. Daar regende het en had ik pech met mijn fiets: een spin waarmee de pizza’s die ik had gehaald bij een aanpalende camping op de bagagedrager vast zaten, raakte los en draaide zich rond de achter wielas. Dat was einde spin. Gelukkig hielden we er alleen vieze handen aan over. Mijn fiets leed er verder niet onder.

De dag erna fietsten we via de zuidhollandse kust naar Blijmuiden (zie het plaatje met de smiley). Wat mij ertoe bracht allerlei lollige alternatieven te bedenken: de Blijsselstreek, Blijsselstein en niet te vergeten de Blijsselmeervogels bij het Blijsselmeer.

Northumberland

Wij volgden een fietsroute die simpelweg ‘Scotland part I’ heet. Er is ook een part II. Samen zo’n 4.000 fietskilometers, er is dus nog voldoende leuks dat deze keer niet aan bod kwam.

Het eerste deel fiets je niet in Schotland, maar in Noord-Engeland, in Northumberland. Voor Engelse begrippen geen bijzonder gebied, hoewel de detectiveserie ‘Vera’ er is opgenomen. Je hebt er mooie horizonten. Tenminste, als je boven aan de heuvel bent gekomen.

Wat het fietsen bijzonder maakt, naast het gegeven dat je links moet rijden, is dat de klimmetjes er ongekend fel zijn. Voor het begin van een fietsvakantie eigenlijk een beetje te steil. Ik moest regelmatig even pauzeren of mijn zwaar bepakte fiets omhoogduwen, wat eigenlijk not done is. Maar ja, nood breekt wetten.

Fransen zien een heuvel en leggen een weg aan die zigzaggend naar boven gaat. Engelsen zien dezelfde heuvel en leggen de weg gewoon in een keer rechtdoor naar boven. En omgekeerd natuurlijk, dus lekker afdalen is er ook bijna nooit bij.

We hebben nog nooit remblokjes versleten in een vakantie. Deze vakantie wel, en het waren nog nieuwe remblokjes ook. Bij beide fietsen zijn de achter remmen gewoon helemaal weg geremd.

Welcome in Scotland

Na een kleine week bereikten we de westelijke grens met Schotland, bij het plaatsje Gretna Green, dat bekend is van de huwelijken voor jongelingen. Vanaf 16 jaar konden en kunnen mensen er terecht die zonder toestemming van ouders tóch willen trouwen.

Vooral in de jaren vijftig was het een komen en gaan van Nederlanders die hier geen toestemming kregen voor hun huwelijk, om uiteenlopende redenen als een gemengd huwelijk (lees: een katholiek met een protestant), een onverwacht kind op heel jonge leeftijd (de schánde) en nog een paar van die redenen die, weliswaar in een andere gedaante, terug zijn van weggeweest. Wie had dat in de vrije jaren zeventig kunnen voorspellen?

Gretna Green ligt aan een uitloper van de Ierse Zee. Later zou pas tot ons doordringen dat in Schotland heel veel plaatsen aan een zee of meer liggen. Er is bijna net zoveel water als er lucht is. Mensen zijn er maar weinig. Al direct na de grensovergang valt op hoe leeg het land is. Naarmate onze tocht vorderde, kwamen we in steeds leger gebieden terecht.

Het was regelmatig k-k-koud. Temperaturen van 15-16 graden overdag waren geen uitzondering.

‘We didn’t get much of a summer this year’, zeiden de Schotten laconiek.

Scottish delight

Er viel desondanks veel te genieten. Om er enkele te noemen:

• Fruit scones with clotted cream and jam
• Magnificent views
• Lovely people
• Heavy pints (Caledonian beer)
• Dorpsnamen zoals ‘Haugh of Urr’
• Rust
• En natuurlijk: #skyporn.

Het weer

Een van de terugkerende gespreksonderwerpen is het weer. We hebben zegge en schrijve vier ‘heavy rainy days’ gehad. Dat is net zoveel als je pakweg in Frankrijk kunt treffen.

Het grootste verschil met zuidelijker landen is niet zozeer de regen als wel de temperatuur en de wisselvalligheid van het weer. De temperatuur is beduidend lager en het is er nooit langdurig een type weer.

Het meest hebben we ‘showers’ gehad, dat zijn dagen met regenbuien (de showers), maar ook met beter weer. De Schotten kennen ‘slow showers’ en ‘moving showers’. De eerste blijven lang hangen en de tweede trekken snel voorbij en dat heeft dan vooral met de wind te maken.

Over de wind gesproken, díe stond bijna de hele vakantie tegen.

Je ziet aan het landschap uit welke hoek de wind meestal waait, je ziet hoe bomen door de jaren heen verwaaien.

We hebben precies twee dagen deadwind (meewind) gehad, de rest van de dagen had allemaal headwind (tegenwind) in petto. Die buldert en bonkt de hele dag rond je hoofd, en valt niet altijd mee. Je raakt er wel heel snel ‘leeg’ van; normale dagelijkse beslommeringen zijn snel uit je hoofd.

En dat is toch zo’n beetje waar vakantie om gaat.

Morgen meer…

20 augustus 2017