Dag 19 – Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Oogdruk

De oogdruk in mijn blinde oog is alweer drie maanden te hoog. Niks helpt definitief. Wat twee jaar geleden bij de eerste complicatieperiode nog wel lukte, is nu vergeefse moeite. Er kunnen alleen lapmiddelen worden ingezet zoals pillen waarvan ik niet alleen hondsmoe word, maar ook keiharde poep krijg, overlangs gescheurde nagels en kloven in mijn vingers.

De pillen voeren vocht af, maar dat doen ze natuurlijk niet alleen in het oog, vandaar.

Cryotherapie

De oogarts zet het laatste redmiddel in: retinale cryopexie. In gewoon Nederlands: bevriezing van het oog en van wat daar binnenin zit; bij normale mensen het netvlies en bij mij het dood-gelaserde netvlies en verschillende bloedingen, waaronder eentje in het regenboogvlies. Het regenboogvlies is een dure term voor de iris.

Het woord ‘therapie’ klinkt naar ‘genezen’, maar dit is therapie zonder genezing. Het is en blijft wonderlijk hoeveel onderhoud een kapot oog vraagt, terwijl je geen omkijken hebt naar een oog dat het gewoon doet.
Ik vind het allemaal best, als ik maar van die ellende-pillen en zeurderige hoofdpijn afkom.

UMC Utrecht

De cryotherapie kan alleen in het UMC worden gedaan.

Daar starten ze met een intake. Ik zeg dat mijn oog al 186 keer is bekeken, maar dat maakt geen indruk: ‘We willen wel met eigen ogen zien of hetgeen uw oogarts nodig vindt, ook door ons nodig wordt bevonden.’

Na uren wachten en de nodige witte jassen die in fracties van de wachttijd om mij heen cirkelen, is het oordeel klaar: ‘Wij achten de ingreep ook nodig’.

Ik weet niet of ik er blij mee moet zijn: ‘De verdovingsprik ik pijnlijk en u kunt na de ingreep tot zes weken nadien napijn hebben’.

Maar ja, wat moet, dat moet.

Ik ben heel goed geworden in niet vooruit denken. Als de tijd daar is, is er nog tijd genoeg om bang te worden, of recalcitrant, of gelaten.

Ingreep

De dag voordat de ingreep plaatsvindt, krijg ik een telefoontje van het UMC, de ingreep moet worden uitgesteld.

‘De dokter is ziek.’

Ach ja, dokters, het zijn natuurlijk net mensen.
De nieuwe datum wordt een week later geprikt.

Nare prik

Als de tijd daar is, vind ik mezelf terug op de bank vóór de behandelkamer, met de-man-over-wie-ik-niet-schrijf als eeuwige steun en toeverlaat naast mij.

In de behandelkamer staat een tandartsstoel. Daarop neem ik plaats.

Net als bij de tandarts gaat de stoel in de ligstand. Een aardige dokter legt uit wat hij allemaal aan het doen is en de verpleegster die erbij is, vult het verhaal aan.

‘Nu gaan we de verdovingsprik klaarmaken. Het is een nare prik.’
Even later klinkt er twee keer een plopje als de naald door vliezen of iets degelijks heen prikt. De pijn valt mee. Die plopjes, díe zijn naar, en de plaats waar ze vandaan klinken. Ergens tussen neus en oor en dan binnenin mijn hoofd.

‘Nu ga ik de vloeistof inspuiten.’

In mijn hersens voel ik een vinger wroeten. Het wroeten is best een beetje pijnlijk. Ik mompel hardop: ‘Ik voel het mijn hersens in gaan’.

‘Nee, dat zijn niet uw hersens, dat is uw oogkas.’

Waarvan akte.

Wordt vervolgd…

19 juli 2018