Blind oog

Mijn kijk op het leven als Blindiaan is meestal blijmoedig. Ik heb er niets voor hoeven inleveren, het beperkt me helemaal nergens in en aan vreemden merk ik dat ze het niet 1-2-3 zien, wat ik prettig vind.

Kortom, geen vuiltje aan de lucht.

Tot ik een ‘behandeling’ kreeg waarvan ik mismoedig werd en het leven als Blindiaan ineens meer last dan lust bleek te geven.

‘Behandeling’

De behandeling die ik tussen aanhalingstekens zet, is de cryo-behandeling waarover ik kortgeleden dit verhaal schreef. Het is ondertussen een paar weken verder en ik heb deze operatie nogmaals moeten ondergaan.

EN NU, NU LIJD IK AAN DE MEEST VRESELIJKE HOOFDPIJNEN!

Ik ben er mismoedig en mistroostig van.

Vicieuze cirkel

Ik moet mezelf corrigeren; het is niet zo dat ik er niets voor heb hoeven inleveren.

Mijn vanzelfsprekende en blakende conditie, waarmee ik altijd wel ergens in den lande aan een 10km loopje kon meedoen, is veranderd in een conditie van iemand die opbouwt, weer een beetje op gang is, dan weer een tijd moet stoppen wegens complicaties, weer gaat opbouwen, etc. etc.

Het is een vicieuze cirkel en als ik eerlijk ben, heb ik al drie lange jaren niet meer echt lekker kunnen hardlopen.

Ik heb er mijn meest vanzelfsprekende hobby voor moeten inleveren.

Visuele uitdaging

Het hardlopen is behalve een conditionele uitdaging, ook een visuele uitdaging geworden. Ik ben al heel wat keren gevallen deze laatste jaren en kwam vervolgens thuis met schaafwonden aan knieën, ellebogen en handen. Een kind van zeven zou er trots op zijn.

Stom genoeg zie ik boomwortels en losliggende takken regelmatig over het hoofd of ik schat de afstand tussen mijn voeten en de bosachtige ondergrond niet correct in.

Vallen als 55+’er is ook zoiets banaals; het ziet er niet uit. Ben je ineens zo’n olifant die languit op het bospad ligt.

Beperking

Dat het Blindiaan-zijn me nergens in beperkt, is ook klinkklare onzin.

Ik fiets voorzichtiger, ski angstiger, rijd auto als een opoe. En ondertussen spendeerde ik honderden uren in wachtruimtes in ziekenhuizen, wachtend op oogartsen, oogoptometristen, verpleegkundigen en wie er allemaal nog meer bij komt kijken.

Ook ben ik een pillendoos in levende lijve. Ik slik me helemaal ongans aan pillen en spendeer vele verschillende oogdruppels in een oog dat het evengoed niet doet.

Ik ben ongevraagd in het domein der ouder-wordende-medemens-met-gebreken terecht gekomen.

Het zien

Mijn laatste houvast-je, dat je het niet 1-2-3 ziet, is nu ook verleden tijd.

Ik zat afgelopen zaterdag op een terras, zonneklep en zonnebril op, want het licht is echt idioot fel dit voorjaar, en zo kon ik het redelijk uithouden, ondanks zware pijnmedicatie om de hoofdpijn een beetje de baas te blijven.

Tot er besteld moest worden, toen moest de hele santenkraam af om de menukaart te kunnen lezen en keek ik per ongeluk naar de serveerster, die bijna achterover viel, zo schrok ze bij het aanzicht van mijn hele, ontblote gezicht.

‘Ach mevrouw, wat erg van uw oog. Heeft u er erge pijn aan? U kijkt er benauwd bij en u ziet helemaal wit’.

Ik hoef niet uit te leggen dat ik wel kon janken van ellende.

Nu is het ook nog in één oogopslag te zien dat ik Blindiaan ben.

Mismoedig

Ik ben het even zat. Het leven met dit lijf.

Ik weet het, de hoofdpijn maakt me mismoedig. Hoofdpijn is fysiek verlammend en mentaal een zware dobber.

Ik heb me, voor het eerst in de drie jaren als Blindiaan, ziek gemeld. Het voelt als een mislukking. Maar het kan even niet anders. Ik kan nu niet doorgaan alsof er niets aan de hand is.

Hopelijk duurt deze fase heel kort en ben ik heel snel weer de blijmoedige Blindiaan die ik doorgaans ben.

Blijmoedige Blindiaan

De Blindiaan die kijkt naar wat er wel is, in plaats van de nadruk leggend op wat er niet meer is.

Die blij is met de dagen zoals ze komen, in plaats van wrokkig en bozig de zon verwijten dat ze te hard schijnt.

De Blindiaan die weet dat verlies bij het leven hoort en die verlies net zo makkelijk opvangt met veerkracht als een trampoline de sprong van de trampolinespringer.

Een lieve vriendin schreef: ‘Pijn gaat altijd weer over. Thumbs-up voor jou!’

Waarvan akte.

25 april 2018