Vervolg op column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Pijn voor gevorderden

Er is pijn en pijn.

Je kunt overgeven van de pijn. Ik had weleens gehoord dat dat kan, maar ik wist niet dat ik het kon.

Nu weet ik het. Liever had ik het niet geweten. Er is helse pijn voor nodig. In mijn geval een helse, stekende hoofdpijn, die begint in mijn blinde oog om daarna omhoog te trekken over mijn voorhoofd in een baan zo breed als mijn wenkbrauw om te eindigen ergens bovenop mijn hoofd waar het lijkt alsof iemand een ijzeren pin door mijn schedel duwt en die pin door steekt recht in mijn zieke oog. Het oog barst uit zijn voegen en doet een onbeschrijflijk en afgrijselijk soort pijn.

Ik ben een en al pijn.

Mijn waarneming is beperkt tot een lam gevoel van pijn. Ik ben doodop, wil alleen maar weg-zijn, wil slapen, de wereld niet bewust meemaken. Laat me weg-zijn. Laat me niet-voelen.

Ik tref mezelf terug in bed, de gordijnen zijn dicht en ik slaap. Ik slaap de pijn weg.

Uren later en een pijnstiller waarvoor ik een maagbeschermer moet slikken verder, kom ik terug in het land der levenden. Zonder pijn ben ik alleen dood- en doodmoe.

Ik ben uitgewoond.

Ziekenhuis

De laatste drie weken ben ik weer kind aan huis in het Diakonessenhuis. Op de afdeling Oogheelkunde kennen ze me nu allemaal. De vrolijke medisch secretaresse die alweer maanden geleden zo haar best deed de afspraken zo te plannen dat het mij het best paste, is alweer terug van haar zwangerschapsverlof. Ze kreeg een zoon. Het leven gaat hoe dan ook door.

Het voordeel van mijn nieuwe status als vaste klant is dat ik niet meer eindeloos hoef te wachten.
Ik loop van de ene kamer naar de andere en zit in de wachtruimtes nergens langer dan vijf minuten.

Overal hangen bordjes dat er patiënten zijn die eerder worden geroepen dan anderen. Waarom dat zo is, wordt vaag gehouden, het heeft met onderzoek te maken of behandelingen. Nu weet ik dat het daar niks mee te maken heeft, de vlotte doorgang is voor de vaste klanten. Dat zijn de mensen die twee tot drie keer per week de poli bezoeken, en dat weken achter elkaar.

Onrust

Al met al is mijn blinde oog compleet de weg kwijt. In medische termen heet dat ‘het oog is onrustig’.
In gewone-mensentaal beschreven, kan ik melden dat het oog er nu anders uitziet, de pupil is continu verwijd en het oog puilt een beetje uit. Dat zie je nog net niet, maar dat voel ik wel. Mijn kijkoog voelt zoals een oog voelt en mijn pijnoog voelt als een bolder, zo’n grote glazen knikker. Het oog is kei- en keihard. En pijnlijk.

Het is pijn voor gevorderden.

Pijnpillen

Om de pijn te lijf te gaan slik ik vocht-afdrijvende pillen die in een moeite door ook mijn energie en fut afdrijven. Ik ben steeds uitgeput van vermoeidheid. Om dat hanteerbaar te houden, leef ik weer op de vierkante centimeter; ik doe mijn werk en verder doe ik niets en wil ik ook niets. Eerst fysiek weer op de been komen en dan zal ik mij vanzelf wel weer onder de mensen begeven. Allerlei dingen afzeggen en geen nieuwe afspraken maken, levert op dat er weinig ‘moet’ en dat is precies wat ik nu heel hard nodig heb.

Voorts druppel ik met drie verschillende soorten druppels in het slechte oog om de oogdruk te verlagen. ‘Het succes van de behandeling hangt direct samen met het consequent en in de juiste frequentie druppelen van de verschillende oogdruppels’, zo zegt de bijsluiter. Ik ben super consequent en druppel met de juiste frequentie en hoeveelheid. Aan mijn eigen therapeutische inzet zal het niet schorten!

Pijnbestrijding

Als er toch een hoofdpijnaanval komt, heb ik de pijnbestrijder die alleen met maagbeschermer mag worden gebruikt en daaronder mag ik volcontinu een ‘vloertje’ van paracetamol leggen. Dat doe je door per dag vier keer twee tabletten paracetamol van 500 mg te slikken. Dat werkt zoals kliklaminaat in een studentenkamer, het lijkt heel wat, maar ondertussen is het rommel.

Ik leg geen vloertjes.

Gisteren kreeg ik van de oogarts te horen dat ik ook morfine kan krijgen als de pijn niet te harden is.
Ik dacht niet dat ik daar ook maar een seconde over na hoef te denken.

Tegen mijn man hoor ik mezelf zeggen: ‘liever een kunstoog dan aan de morfine, ik ga mijn lijf toch niet kapot maken vanwege een oog dat het evengoed niet meer doet!?’

Wordt vervolgd…

31 mei 2015