Column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Kun je nog diepte zien?

Het is ruim twee jaar geleden dat ik blind werd aan één oog.

De vraag die mij de afgelopen jaren het meest is gesteld, is: ‘je ziet zeker geen diepte meer?!’

Eigenlijk is het meestal geen vraag, het is eerder een stelling.

Ooit leerden we dat je twee ogen nodig hebt om diepte te kunnen zien en dat weten de meeste mensen nog. De vanzelfsprekende aanname is dat als je maar één oog hebt, je geen diepte meer ziet.

Mijn antwoord logenstraft dit vooroordeel voor eens en altijd: ‘Ik zie nog gewoon diepte’.

Ik weet niet hoe het werkt, maar mijn hersens organiseren de werkelijkheid nog steeds in 3D. Een enkele keer zie ik een laag stoepje over het hoofd waardoor ik onhandig struikel en bij het hardlopen in het bos ben ik extra waakzaam voor alles wat zich laag bij de grond bevindt zoals boomwortels en takken, maar dat is eerder ter voorkoming van een val dan omdat ik niet goed diepte zie.

Inleveren?

Hoef je dan met één oog niets in te leveren?

Eigenlijk niet.

Mijn goede (Arends)oog ziet 100 procent. Weliswaar niet zelfstandig, maar met een correctie via een lens, maar ik zie daarmee niets minder dan een ander. Ik moet er alleen mijn hoofd meer bij gebruiken omdat de breedte van het blikveld circa 30 procent smaller is geworden, vooral aan de rechterkant, met één oog draai je automatisch je hoofd meer heen en weer.

Verandering

Is er helemaal niets veranderd?

Dat toch wel.

Ik ben nachtblind geworden; in het donker zie ik beslist slechter dan voorheen. Als het regent en het is donker, is mijn zicht nog belabberder. Als je met mij in de avond afspreekt, moet je mij zoeken in plaats van ik jou. Ik zie je simpelweg niet.

Kleine klunzigheden

Er zijn nog wat kleinigheden anders dan voorheen.

Ik ben klunzig geworden met het inschenken van drinken, dat gaat er nogal eens half naast. Sinds ik leerde het glas aan te raken bij het inschenken, gaat dat weer als vanouds.

Het wegzetten van huisraad op een plank of in een kast wil ook nog weleens misgaan. Zodoende viel het een en ander kapot afgelopen jaren. Niet erg, alleen jammer.

Als ik iets moet pakken, bijvoorbeeld omdat iemand mij iets aanreikt, wil ik nog weleens misgrijpen. Dan knijp ik ineens in het luchtledige terwijl ik toch echt dacht de aangeboden schaar, paperclip, banaan, etc. aan te pakken.

Al deze zaken worden veroorzaakt door een verandering in de oog-handcoördinatie. Niets ernstigs, hooguit onhandig.

Voorts zal de trend om steeds meer films in 3D uit te brengen, langs mij heen gaan. Met één oog is een 3D-film als paarlen voor de zwijnen. Jammer voor mij, maar ook niet meer dan dat.

Onbekenden

Dan is er nog zoiets ongemakkelijks als onbekende mensen die niets van mij weten maar die wel merken dat ik nogal dicht op een pc-scherm moet hangen om iets te kunnen lezen. Wat zeg je in dat soort omstandigheden? Ik heb er niet altijd zin in om een heel verhaal op te moeten hangen.

Deze week hoorde ik mezelf ineens tegen een nieuwe onbekende zeggen: ‘Ik moet dicht bij het scherm zitten want mijn ogen zijn slecht’.

En daarmee was deze laatste kleine horde ook genomen. Ik kan het hele blindiaan-verhaal achterwege laten en houd deze interpretatie er gewoon in.

Ik heb voortaan slechte ogen.

Niets meer en niets minder.

Wordt vervolgd…

2 december 2017

PS:

Dit blog is eerder gepubliceerd als: Diepte zien, een jaar en een vooroordeel verder.