Dag 4 – Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Dit verhaal verscheen grotendeels al eerder. Hier vind je de originele versie. Deze versie is wat korter dan het origineel.

Houd moed

Het is een weemoedige dag. Mijn vader zou vandaag jarig zijn geweest. Mijn lieve papa, ik mis hem.

Troostend is het besef dat hij altijd mijn vader zal blijven. Niemand anders neemt zijn plaats in of zal dat ooit doen. Hij is en blijft mijn enige vader, of hij er nou fysiek bij is of niet.

Een vriendin van lang her was gisteren jarig. Haar man en zij werden op de middelbare school een stel en zijn dat altijd gebleven. Zij stichtten een gezin in de periode dat ik mijn eigen kinderen kreeg, zoals dat gaat bij generatiegenoten.

Het onvermijdelijke

Het hele gezin staat deze dagen rond de man, vader en vriend omdat hij ‘is uitbehandeld’, medisch jargon voor de tijd die hen samen rest. Zijn onvermijdelijk sterven ligt in de nabije toekomst.

Het beeld van dit gezin, van deze strijd, van deze vriend, maakt dat mijn tranen meerdere keren vloeien deze dagen.

Zo jong nog. Hij is 58 jaar.

Zij 59, sinds gisteren.

Mijn eigen soesa met het blinde oog valt erbij in het niet.

Oog-gedoe

Hoewel, de laatste weken was ik weer vaak in het ziekenhuis. De oogboldruk was opnieuw te hoog, door een bloeding of ontsteking, met hoofdpijnaanvallen tot gevolg. Ik moest weer aan de rotzooi-pillen en een nieuwe ooginjectie werd voorafgegaan door een ontlastende vochtpunctie. Dat laatste was een noviteit voor mij.

Het klinkt vervelender dan het was. Heus.

Flink zijn

Wij Hollanders vinden het mooi als je in moeilijke tijden flink bent.

Ik ken de klappen van het flink-zijn.

Zij is ook flink.

Hij is ontiegelijk flink.

Er is niets aan flink-zijn. Het is geen keuze. Je moet wel. Je moet door.

Liever was je niet flink.

Tenminste, ik wel. Ik zou liever klagen over toegenomen rimpels dan over een blind oog. Hij zou liever klagen over een blind oog dan over de naderende dood.

Het lot is wreed.

Troost

Wij, de omstanders, staan met lege handen. Er is alleen een beetje troost. Daarom, voor hem, voor haar en voor hun kinderen:

‘Houd moed en van elkaar’.

Wordt vervolgd…

4 juli 2018

PS:

Ik schreef dit verhaal op 24 december 2017; de verjaardag van mijn vader. Nu is het 4 juli 2018. Het is niet toevallig dat het vandaag precies een half jaar geleden is dat Ruud (van Gijzel) stierf.

Ik zou mijn vriendin graag tot steun zijn, maar hoe doe je dat als iemands leven zo abrupt en zo totaal is veranderd? Als leven overleven is? Ze slaat zich er dapper doorheen, daar niet van, maar als omstanders kun je niet veel meer doen dan luisteren, helpen met praktische zaken en af en toe wat afleiding organiseren.

Daarom hier een ontroerend filmpje van Sir Paul, dat iedereen al gezien heeft of toch zeker 24 miljoen mensen, maar je krijgt er een glimlach van op je gezicht en het is óók leuk om te weten hoe ‘Let it be’ ooit ontstond. En niet eens heel erg in de verte lijkt Sir Paul op de-man-over-wie-ik-niet-schrijf. En andersom natuurlijk.

Credits: The Late Late Show with James Corden.