Vervolg column Blindiaan voor Vereniging oog-in-oog

Oogverwijderingsoperatie

Vlak voor de operatie word ik zenuwachtig, stel je voor dat het verkeerde oog eruit wordt gehaald. Ik blijk me voor niets druk te hebben gemaakt. De orbitaspecialist, een oogarts die is gespecialiseerd in deze oogverwijderingsoperatie, stelt me gerust met: ‘Ik zet nu met een stift een pijl boven uw zieke oog en ik kan het ook goed zien, ik weet welk oog ik moet hebben.’

Kijk, daar heb je wat aan.

Totaal gerustgesteld lig ik met een kapje op mijn gezicht te wachten op de narcose: ‘U moet nu aan iets fijns denken en dan wordt u ook weer wakker met iets fijns’.

Standvastig

Je ligt onderwijl in een helverlichte diepvrieskist in de kelder van het UMC op een knoertharde plank, met allemaal als aliens verkleedde mensen om je heen met paarse mutsen op, terwijl je weet dat je daar zelf ligt met zo’n zelfde muts op je hoofd, maar dan donkergroen. De donkergroene mutsen zijn de pineut, de paarse zijn lekker aan het werk.

Afijn, in die ijskoude ruimte gelegen moet je op commando aan iets fijns proberen te denken.

Obstinaat denk ik: ‘Jullie krijgen mij niet onder narcose.’

Direct daarna word ik door iemand tegengehouden omdat ik op mijn zij wil gaan liggen: ‘U moet op uw rug blijven, u mag niet draaien, u ligt op de uitslaapkamer, fijn dat u wakker bent’.

Kijk, met mijn type standvastigheid bereik je nog eens wat.

Op zaal

Eenmaal op zaal ben ik tot weinig in staat. Een beetje slapen en wat eten en dat is het wel. Ik heb meer last van het werkloze infuus op mijn hand dan van het oogverband. De pijn na de oogverwijderingsoperatie valt mee.

De nacht is onrustig, maar dat vertelde ik al eerder.

Gordijnentent

De volgende ochtend lig ik te wachten op de zaalarts. Mijn zaalgenoten moesten naar de zaalarts toe, bij mij komt hij aan het bed, met een hartelijke verpleegster erbij.

Het gordijn gaat dicht voor onze gezamenlijke privacy.

Na het verband te hebben verwijderd wordt mijn verdwenen oog bevoeld, gekeurd en schoongemaakt, waarna het verband provisorisch wordt terug geplakt.

Ik bedankte hartstochtelijk voor het kunnen meekijken. Liever nog even niet.

Vragen

‘Heeft u nog vragen?’

‘Zeker.’

Ik had nog heel veel vragen en stelde ze allemaal.

Al mijn vragen werden een voor een netjes en volledig beantwoord. Ik had de operatietechniek niet helemaal goed begrepen. Het was allemaal net even anders dan mijn hersens hadden opgeslagen.

De belangrijkste leefregels werden doorgenomen met me. Ik snapte het helemaal. Twee weken rust en voorlopig niet autorijden: ‘U moet wennen aan kijken met één oog.’

‘Daar ben ik aan gewend, het oog is al drieënhalf jaar blind.’

‘Mijn excuses, dan ik heb uw status niet goed gelezen.’

In een ziekenhuis ben je op sommige momenten meer status dan mens.

Bloemen

Eenmaal thuis blijk ik overladen te worden met bloemen en fruit, kaarten en app’jes. De kamer ruikt heerlijk door alle verse bloemen.

Het is allemaal lief en hartverwarmend.

Een vriendinnengroepje schrijft: ‘Neem je tijd om te wennen en te wenen’.

Het is de spijker op zijn kop.

Na de eerste doorslaap-nacht thuis is het oog gezwollen en donkerrood.

Via de post ontvang ik het bestelde maatwerk ooglapje, het past precies over de bloeduitstorting. Het is gemaakt van ademende stof, dus het wondvocht kan drogen aan de lucht.

Ik ben er blij mee en heb het meteen de hele dag opgehouden.

Leefregels

Op een rustig moment lees ik de leefregels na een oogverwijderingsoperatie nog eens goed door. Alles is gezegd en besproken. Eén leefregel is tot nu toe onbenoemd gebleven: seksueel contact mag weer na 10 dagen.

Jammer zeg.

Maar niet heus, het is niet het eerste waar ik aan denk, in deze fysieke omstandigheden.

Voortaan ben ik alleen nog mooi van binnen.

Wordt vervolgd…

27 augustus 2019