Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Accepteren

Sinds de oogverwijderingsoperatie heb ik hard gewerkt. Wat aanvankelijk een groot drama leek, blijkt veel minder heftig te zijn dan ik verwachtte.

De operatie is drie weken geleden en ik heb er vrede mee dat ik nog maar één oog heb. Dat is geen grootspraak, dat is echt zo.

Hoe dat is gegaan?

Accepteren kun je leren en het is niet eens echt moeilijk.

Eerste week

De eerste week viel beslist niet mee. Het verwijderde oog zag er verschrikkelijk uit. Het was bloederig, vreselijk gezwollen en pimpelpaars. Ik had pijn. Pijn aan de wond en ‘normale’ hoofdpijn. Ik sliep slecht omdat ik me gestrest voelde en niet makkelijk insliep. Bij elkaar opgeteld voldoende ellende om me neerslachtig en verdrietig te voelen.

Wat hielp was de afleiding die ik had in de vorm van bezoek. Ik kon vele keren het hele verhaal vertellen van de operatie en uitleggen hoe die technisch was gedaan. Al vertellende verwerkte ik het geleden leed.

Zwelling

De zwelling veranderde iedere dag. Was hij eerst alleen rond het oog, na verloop van een paar dagen zakte de zwelling naar beneden en zat ie in mijn wang waardoor het leek alsof ik de bof had.

De kleuren van het blauwe oog veranderden ook, diep paars was de wal onder mijn verdwenen oog en rond het oog zelf werd de huid steeds geler.

Zalf

Iedere avond moest er zalf in de wond. De eerste avonden lukte mij dat niet zelf, maar met de toewijding en onvoorwaardelijkheid waarmee hij alles tot nog toe deed, frutte de-man-over-wie-ik-niet-schrijf een slurfje zalf in het onderste ooglid.

Daarna ging er een speciaal oogkompres op en daaroverheen moest iedere nacht een harde kap die met leukoplast op mijn gezicht werd vast getapet. Het lag niet lekker, nog een reden waarom ik niet makkelijk insliep.

Ooglapje

De eerste keer naar buiten gaan met een ooglapje op was een dingetje.

Ik heb er vier uur over gedaan om daadwerkelijk de voordeur open te doen en de stoep op te stappen. Vervolgens liep ik door het park naar de AH om een paar lichte boodschappen te doen; ik mocht niet tillen. Voordeel van met één oog kijken is dat je minder overzicht hebt en meer moet focussen, dus ik zag niet of ik wel of niet werd bekeken.

Heel fijn, die onschuld van de onnozelen.

Ziek

Ik moest me ziek melden en hoewel ik dat niet heb gedaan toen het ooginfarct net was gebeurd, heb ik dat nu wel gedaan en dat is heel goed geweest. Het geeft ruimte om te verwerken, naast de fysieke aanslag die een dergelijke operatie natuurlijk ook is en waarvan je moet herstellen.

Tweede week

De tweede week nam alles af. De pijn, de zwelling en mijn eigen angst voor dat vreemde nieuwe oog, dat niet meer mijn eigen oog was, maar dat van een zombie.

Zonder verkleedpartij zou ik het succesnummer op ieder Halloween feestje zijn dat ik voortaan zou gaan bezoeken. Tenminste, aangenomen dat ik daar behoefte aan zou hebben.

Nog steeds kwam er bezoek en daarnaast ben ik overladen met bloemen, kaarten, fruit, berichten, mails, boeken en tijdschriften.

Vooral de bloemen fleurden mij en onze woonkamer enorm op.

Het is echt waar, het helpt allemaal bij het leren accepteren van het onvermijdelijke.

Wordt vervolgd…

22 september 2019