Lang geleden…
Lang geleden leefde een klein jongetje op de aarde, daar waar de grond zwaar is van de klei en de zee nooit ver. Hij woonde in een heel klein huisje dat in de zomer kokend heet werd en in de winter bitterkoud. Zijn ouders hielden van hem en van elkaar en meer hadden ze niet nodig. Ze waren arm en rijk tegelijkertijd.
De dag kwam dat het jongetje naar de Ambachtsschool zou gaan zoals was voorbestemd voor jongens zoals hij. Vlak voor die dag kwam de bovenmeester op bezoek in het kleine huis om te praten met zijn pa en moe.
‘Jullie jongen heeft hersens voor de HBS’, sprak de bovenmeester.
‘Daar hebben wij geen geld voor’, antwoordden pa en moe.
‘Je hebt maar een kind, moe kan uit werken voor de boeken van haar kind.’
De bovenmeester regelde eigenhandig dat moeder een dienstje kreeg bij rijke boeren. Het jongetje ging naar de Hogere Burgerschool.
Een aantal jaren gingen voorbij. Het jongetje werd een jongeman en werkte op het land en leerde in de bedstee. Toen het geld op was en de oorlog voorbij, verliet hij de school. Hij had een papier in zijn hand waarop dikke tienen en een paar negens stonden voor stereometrie, mechanica, natuurkunde en scheikunde en een paar magere zesjes voor de talen.
Met het diploma op zak verliet hij het land met de eindeloze horizon voorgoed om er alleen nog terug te keren om zijn pa en moe te bezoeken. Schatplichtig als hij aan hen was, deed hij dit trouw, zijn leven lang.
Na omzwervingen via militaire dienst, een verzekeringskantoor en burgerpersoneel defensie, kwam het jongetje terecht op het NatLab bij Philips. Hij leerde en leerde en werkte en werkte. Na Philips volgde de Technische Universiteit waar zijn grote liefde voor de wetenschap op hem wachtte en veel later het College van Bestuur.
~~~
Het jongetje is mijn vader. Met de kennis van nu vermoed ik dat hij hoogbegaafd was voor de exacte vakken. Vandaag vieren we zijn 84e verjaardag. Hij kwam tot 74.
Hoeveel kan een mens te danken hebben aan een bovenmeester en een vader en een moeder die luisterden naar diens advies?
Maarten Verduin
24 december 1929 ~ 17 april 2004
24 december 2013
Prachtig, Rita. Mooi om zo’n vader gehad te hebben. Hij zou vast en zeker trots zijn op zijn ‘meissie’. Fijne dagen!
Maarten: r.i.p.
Beste Rita,
Mooie story. Mijn vader was uit zelfde tijd maar werd maar 57 jaar. Ik overleef ‘m al ruim 2 jaar…
Memories indeed!!
charles
Mooi beschreven Rita! Fijn dat je dit als ‘dochter van’ weer aan jouw nageslacht kan overdragen en meegeven. Inspirerende loopbaan en die bovenmeester was zijn tijd ver vooruit!