Pensioenfeestje

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is met pensioen.

Deze week was zijn afscheidsfeestje. Zijn collega’s hadden het leuk gedaan, in de vorm van College Tour werden er ‘spontane’ vragen gesteld door het publiek en daarover kon de-man-over-wie-ik-niet-schrijf steeds een mini-college geven.

Motto: eens een docent, altijd een docent!

Inhoudelijk heb ik niet kunnen onthouden welke vragen werden gesteld en wat daarop de antwoorden waren, mijn huidige opiumhoudende-staat-van-gedrogeerd-zijn, maakt dat mijn geheugen als een vergiet werkt. Het ene oor in, het andere oor uit, dat werk.

Vitaal

Ik voelde meer dan dat ik het zag of beluisterde dat hij het naar zijn zin had en dat hij ervan genoot om op deze manier afscheid te kunnen nemen. De woorden vitaal, fit, betrokken en bevlogen zijn nog nooit zo vaak genoemd in relatie tot een pas-gepensioneerde als tijdens dit afscheid.

Nu geef ik de collega’s van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf geen ongelijk. Hij is ongekend vitaal en fit en betrokken en bevlogen. En ook totaal niet bezig met het pensioneren en plannen maken voor daarna.

We hadden in totaal één plan en dat was om in de meimaand te gaan fietsen in Spanje.

Helaas is mijn oogarts daarvoor gaan liggen. Het leek hem geen goed idee om dat nu te gaan doen vanwege mijn verre van fitte noch vitale status van zijn. We moesten maar eens beginnen met een uitstel van de vakantie van drie weken.

Talenten

Aan het eind van de mini-colleges wilde de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, we kennen hem hier overigens ook als Kokki, nog wat zeggen.

Hij zei: ‘Ik wil degene bedanken die het al die jaren mogelijk heeft gemaakt dat ik me kon blijven ontwikkelen en dat ik bleef werken aan al mijn talenten.’

Vervolgens liep hij naar voren en gaf mij een prachtige roze roos en een kus erbij.

Als het niet zo’n ontroerend moment was geweest, had ik er meteen bij gedacht: ‘jouw ontwikkeling als mantelzorger vooral’, maar dat cynische grapje bedacht ik oprecht pas later, op het moment zelve moest ik heel hard slikken om het droog te kunnen houden.

Naderhand

De roze roos ging mee naar huis in een groot boeket bloemen dat de werkgever van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf bij wijze van feestelijke afscheidsgroet had laten aanrukken.

De volgende ochtend stond ik met mijn scherpe bloemen-kniptang een stukje van de roos af te knippen, een mooi vaasje met water stond al klaar. Het knippen lukte helaas niet.

‘Ahum’, hoorde ik naast mij, ‘Misschien hoef je de steel niet te knippen’.

Toen keek ik pas goed naar de roos: hij was zo plastic als maar mogelijk is! Dat had ik met mijn troebele blik helemaal niet gezien.

Nu ja, toch nog steeds heel romantisch, of niet?

Romantische roos

De roos werd zonder water in het vaasje voor het raam gezet en toen ik daarmee bezig was, ontdekte ik dat in een vaasje ernaast, waar altijd zo’n zelfde soort roos in stond, de roos ineens was verdwenen.

Ik keek eens goed naar de door mij gekregen roos.

‘Nee, het is niet waar!’

Maar het was wel waar; het was mijn eigen roos.

Ik heb, reuze romantisch, mijn eigen nep-roos cadeau gekregen!

Origineel is hij wel, de-vitale-man-over-wie-ik-niet-schrijf.

26 april 2018