Copyright: www.kunstogen.nl

Evisceratie

Op 21 maart 2015, bij aanvang van de lente, kreeg ik een ooginfarct waardoor mijn rechteroog blind werd. Precies drie-en-een-half jaar later, op 21 september 2018, bij het begin van de herfst, wist ik het zeker: het oog moet eruit.

Ik ben vele, vele pijnlijke en ook pijnloze behandelingen en evenzovele ziekenhuisbezoeken verder, en de dag die je dacht dat nooit zou komen, komt toch: ergens medio oktober krijg ik een evisceratie.

Ee-vieze-wat?

Een evisceratie is een vriendelijk woord voor een oogverwijderingsoperatie. De oogbol blijft hierbij intact, de iris wordt weggesneden en via die opening wordt de oogbol leeggehaald, waarna er een kunststofballetje in wordt gedaan, ten behoeve van de nodige opvulling. Het oog wordt dichtgenaaid en wat er dan overblijft ziet er net zo uit als de binnenkant van je wang.

Gruwelijk.

Afschuwelijk.

Zombie-oog

Ik krijg een zombie-oog. En ik heb mij altijd verre gehouden van het horrorgenre! Nu word ik zelf een halve zombie.

Vreselijk.

Ik zie er huizenhoog tegenop.

Rationeel

Rationeel begrijp ik het. Ik heb continu hoofdpijn en moet medicijnen slikken om de oogdruk kunstmatig laag te houden. Van die pillen word ik moe, raak ik enigszins ontremd en het is rotzooi voor je gestel; mijn nieren moeten weer in de gaten worden gehouden. De hoofdpijn komt er jammer genoeg regelmatig gewoon doorheen.

Ik snap heus wel dat het niet anders kan, maar het gaat hier wel om een oog! Dat zit midden in je gezicht.

Mijn baarmoeder ben ik ook kwijt. Nou, lekker boeiend, dat hele verwijderen was probleemloos. Ik werd meteen niet meer ongesteld en vond dat direct een fijne en welkome bijkomstigheid.

Emotioneel

Een oog kwijtraken is van heel andere orde. Een oog verliezen, als metafoor voor de spiegels van je ziel, is jezelf kwijtraken, of in ieder geval de angst daarvoor.

‘Je houdt er toch nog één over.’

‘Ja, en? Moet ik daar blij mee zijn?’

‘De wereld stort echt niet in omdat jij een oog kwijt bent.’

‘Mag ik geen verdriet voelen? Natuurlijk is de bolderkar-affaire in Oss duizend keer erger, maar dat is rationeel, emotioneel sta ik voor een groot verlies. Zo ervaar ik dat. Het was die afgelopen 3,5 jaar niet de bedoeling dat ik op weg ging naar een kunstoog.’

‘Een oogprothese bedoel je.’

‘Ja, dat bedoel ik, een nep-oog. Een leugenachtig alternatief voor mijn eigen oorspronkelijke oog.’

‘Je lijkt eerder kwaad dan verdrietig.’

‘Misschien wel. Door die rotmedicijnen ben ik net een vaatje buskruit, ik heb met iedereen ruzie de laatste tijd of ik loop om niks te janken.’

‘Misschien zijn het niet de medicijnen, maar is het gewoon hoe jij je nu voelt. Kwaad, verdrietig, wrokkig, eenzaam misschien ook wel?’

‘Ik wil er niet over praten. We houden erover op. Ik ga iets doen, actie helpt het beste tegen al te grote emoties.’

Afzeggen

Iets-doen is momenteel vooral iets-afzeggen. Ik heb hoofdzakelijk geen-zin, vooral niet in sociale dingen.

Hoe ik na de operatie ben; ik heb geen idee. Ik zie enorm op tegen in de spiegel moeten kijken en dan mijn nieuwe gezicht zien, met een normaal oog en een zombie-oog.

Maar zorgen voor morgen hebben geen enkele zin, dus ik moet focussen op vandaag, op hier, het nu.

Voor nu zijn de dingen thuis en mijn werk meer dan genoeg.

Ooglapje

Na de operatie loop ik een paar maanden met een ooglapje, ook al zoiets waar ik niet bepaald naar uitkijk.

Op internet circuleren foto’s van vrouwen met een ‘sexy ooglapje’.

Je hebt naar mijn idee een vreemde fetisj als je een ooglapje sexy vind, maar misschien gaat een hele nieuwe werkelijkheid voor mij open ergens tussen medio oktober en het einde van dit jaar en vallen mannen en vrouwen bij bosjes voor mijn nieuwe, reuze sexy uiterlijk.

Kunstoog

Pas vier weken na de operatie kan ik voor het eerst naar een nep-oog-kunstenaar, met een moeilijk woord heten die ‘ocularist’. Een naam die mij eerder doet denken aan een soort Oosterse waarzegger, maar wat toch echt iemand schijn te zijn die een prachtig kunstoog moet kunnen maken.

Die eerste afspraak is dus pas halverwege november.

Dat voelt oneindig ver weg.

Koelkast

Onze plannen om lange tijd weg te gaan deze winter zijn allemaal in de koelkast gezet, samen met de nodige oogdruppels die koel moeten worden bewaard. Daar ben ik binnenkort vanaf, dan kan de koelkast weer dienst doen voor de normale dingen des levens: drank en voedsel koel houden, alle oogdruppels liggen dan in de chemische afvalbak.

Ik moet het voorbeeld van mijn koelkast maar volgen. Mij simpelweg houden aan de structuur van mijn normale, dagelijkse leven.

‘Sleur, sleurt je erdoorheen’, zei Huub Buijssen in dit verhaal en dat is een waarheid als een koe.

Copyright: The Washington Post

23 september 2018