Nogmaals nieuwe laptop

De laatste hindernis die ik met mijn nieuwe laptop moet nemen voor hij helemaal draait zoals de oude, behoudens dan het onzalige besturingssysteem Windows8, dat er leuk uitziet, maar daar is dan ook alles mee gezegd, want voor de rest zie ik de verbetering echt niet, is het kunnen inloggen op het netwerk van mijn werkgever. Ik heb een aantal weken geleden al eens een halfslachtige poging gewaagd, die tot niets leidde, maar deze week moest en zou het inloggen lukken!

Woensdag kostte het me slechts drie uur. Vruchteloos. De handleiding is abracadabra voor me.

Hand-lijd-ding

Waarom worden die dingen nooit geschreven door leken zoals ik en zijn het altijd techno wizkids die handleidingen maken? Op de eerste pagina’s gaat het al mis. Instructies die volkomen onbegrijpelijk zijn. Screenshots van internetpagina’s waarop je moet landen, waarop ík helemaal nooit terecht kom. Zinnen die zo staccato zijn geformuleerd dat wát er moet gebeuren mij geheel en al ontgaat.

Helldesk

Dan de helldesk maar gebeld, die meestal helpdesk wordt genoemd. Met tegenzin. Want altijd en eeuwig moet je door de hele riedel aan keuze opties en voordat je dan eens echt iemand aan de lijn hebt, volgt nog de eeuwig herhaalde zin dat ‘van dit gesprek opnames kunnen worden gemaakt die uitsluitend voor trainingsdoeleinden worden gebruikt’.  En dan is het moment eindelijk daar om iemand live te spreken te krijgen en ‘zijn onze medewerkers allemaal in gesprek, u wordt zo snel mogelijk doorverbonden’.

Zo snel mogelijk is dan minstens tien minuten later. Je moet echt desperaat zijn wil je het volhouden een helpdeskmedewerker aan de lijn te krijgen.

Eindelijk contact

Eenmaal de jongeman van dienst aan de lijn hebbende (het zijn nooit jongedames) begint die, gelijk een handleiding, heel filosofische vragen te stellen zoals ‘heeft u alles al ge-unzipt en uitgepakt?’. Waartoe je dat moet doen, blijft onbeantwoord.

Ik ben al half wanhopig als ik bel en na al dat wachten ben ik in optimaal opgewonden staat, gelijk een cocaïnegebruiker. Dus het gesprek met de helpdeskmedewerker ontaard al snel in een kattig gehakketak. Soms geef ik het dan alsnog op. Geen sterk staaltje doorzettingsvermogen maar laf afhaken. Té frusti frutten.

Meekijken

Voor echt ingewikkelde zaken kan de helpdeskmedewerker via join.me meekijken met mij. Ik heb onmetelijke bewondering voor de mensen die tot dan heel rustig zijn gebleven met mij aan de telefoon, die met mij mee gaan kijken en ondertussen de cursor heen en weer laten flitsen,  hier en daar een instructie gevend, ‘wil je nu even hier op klikken’ en ‘kun je daar even dat invullen’ en na een uur persoonlijke telefonische begeleiding blijk ik zowaar te zijn ingelogd op het netwerk!!!

Deze zin was veel te lang, maar dat terzijde. Knap dat je toch zover bent gekomen, net als ik vanmorgen 😉

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

21 juni 2013