Leren accepteren

Sinds de oogverwijderingsoperatie heb ik hard gewerkt. Wat aanvankelijk een groot drama leek, blijkt veel minder heftig te zijn dan ik verwachtte.

De operatie is drie weken geleden en ik heb er vrede mee dat ik nog maar één oog heb. Dat is geen grootspraak, dat is echt zo. Hoe dat is gegaan? Accepteren kun je leren en het is niet eens echt moeilijk.

Eerste week

De eerste week viel beslist niet mee. Het verwijderde oog zag er verschrikkelijk uit. Het was bloederig, vreselijk gezwollen en pimpelpaars. Ik had pijn. Pijn aan de wond en ‘normale’ hoofdpijn. Ik sliep slecht omdat ik me gestrest voelde en niet makkelijk insliep. Bij elkaar opgeteld voldoende ellende om me neerslachtig en verdrietig te voelen.

Wat hielp was de afleiding die ik had in de vorm van bezoek. Ik kon vele keren het hele verhaal vertellen van de operatie en uitleggen hoe die technisch was gedaan. Al vertellende verwerkte ik het geleden leed.

Zwelling

De zwelling veranderde iedere dag. Was hij eerst alleen rond het oog, na verloop van een paar dagen zakte de zwelling naar beneden en zat ie in mijn wang waardoor het leek alsof ik de bof had.

De kleuren van het blauwe oog veranderden ook, diep paars was de wal onder mijn verdwenen oog en rond het oog zelf werd de huid steeds geler.

Zalf

Iedere avond moest er zalf in de wond. De eerste avonden lukte mij dat niet zelf, maar met de toewijding en onvoorwaardelijkheid waarmee hij alles tot nog toe deed, frutte de-man-over-wie-ik-niet-schrijf een slurfje zalf in het onderste ooglid.

Daarna ging er een speciaal oogkompres op en daaroverheen moest iedere nacht een harde kap die met leukoplast op mijn gezicht werd vast getapet. Het lag niet lekker, nog een reden waarom ik niet makkelijk insliep.

Ooglapje

De eerste keer naar buiten gaan met een ooglapje op was een dingetje.

Ik heb er vier uur over gedaan om daadwerkelijk de voordeur open te doen en de stoep op te stappen. Ik liep door het park naar de AH om een paar lichte boodschappen te doen; ik mocht niet tillen. Voordeel van met één oog kijken is dat je minder overzicht hebt en meer moet focussen, dus ik zag niet of ik wel of niet werd bekeken.

Heel fijn, die onschuld van de onnozelen.

Tweede week

De tweede week nam alles af. De pijn, de zwelling en mijn eigen angst voor dat vreemde nieuwe oog, dat niet meer mijn eigen oog was, maar dat van een zombie.

Zonder verkleedpartij zou ik het succesnummer op ieder halloweenfeestje zijn dat ik voortaan zou gaan bezoeken. Tenminste, aangenomen dat ik daar behoefte aan zou hebben.

Nog steeds kwam er bezoek en daarnaast ben ik overladen met bloemen, kaarten, fruit, berichten, mails, boeken en tijdschriften. Het is echt waar, dat helpt allemaal. Vooral de bloemen fleurden mij en onze woonkamer enorm op.

Ziek

Ik moest me ziek melden en hoewel ik dat niet heb gedaan toen het ooginfarct net was gebeurd, heb ik dat nu wel gedaan en dat is heel goed geweest. Het geeft ruimte om te verwerken, naast de fysieke aanslag die een dergelijke operatie natuurlijk ook is en waarvan je moet herstellen.

Controle UMC

In de tweede week vond de na-operatieve controle plaats. Ik kwam terecht bij een specialistisch verpleegkundige die ik voor het eerst zag: ‘Er is een fout gemaakt bij de planning. Vóór uw operatie had ik u ook moeten zien.’

Aha.

Ik antwoordde dat ik de voorlichting en begeleiding tot dan toe heel mager had gevonden. Medisch gezien was het prima allemaal, maar er was totaal geen aandacht voor de mentale kant van het verlies van het oog geweest. Althans, op de poli oogheelkunde was dat zo. Alleen een verpleegkundige bij anesthesie vroeg hoe ik het vond om mijn oog kwijt te raken, verder heeft niemand er een woord aan vuil gemaakt.

Die aandacht had er wel moeten en zullen zijn en wel in de vorm van een uitgebreid voorlichtingsgesprek met deze specialistisch verpleegkundige.

Alsnog werd mij de voorlichting gegeven die ik vooraf had moeten hebben en vanaf dat moment snap ik precies wat er tijdens de operatie is gedaan en hoe het leeghalen van het oog en het weer sluiten in zijn werk was gegaan.

Mooi

De oogarts vond het er bij het controlebezoek ‘mooi’ uitzien. Althans, dat gold voor de wond en het genezen ervan. Echt mooi is het niet natuurlijk. Het woord ‘mooi’ is zelfs tamelijk misplaatst voor zo’n ernstige verminking midden in je gezicht.

Het is wonderlijk te constateren dat de extra voorlichting en het excuus van de oogarts voor de geringe aandacht die er was geweest voor de mentale kant van het verhaal beide enorm hielpen in de acceptatie van het geheel.

ZKM Jaardag

Aan het eind van de tweede week was ik bij de Jaardag van de ZKM Vereniging waar ik als ZKM coach lid van ben. Dit jaar organiseerden twee andere mensen en ik deze dag samen. Het thema was ‘verlies en groei’; hetgeen we al in april hadden bepaald, met een waarlijk voorspellende blik.

Op het eind van de dag werd het organisatiegroepje naar voren geroepen om te worden bedankt en bloemen in ontvangst te nemen.

‘Laat mij maar zitten’, dacht ik, maar die vlieger ging niet op. Voor ik het in de gaten had, stond ik, met mijn ooglapje op, voor de groep van tachtig mensen.

Daarna dacht ik: ‘Nu durf ik alles’.

En zo is het.

Contactdag

De dag erna was een contactdag van de Vereniging Oog-in-oog waarvoor ik me onder voorbehoud had opgegeven.

Ik ben gegaan en heb een fijne dag gehad. Wat een grote opluchting bleek, was te horen dat het oog na een paar maanden weer helemaal wit wordt. Je raakt je iris kwijt, maar de rest van het oog houd je gewoon. Toch net wat fijner dan het idee de hele tijd met zo’n bloedoog te moeten lopen.

Ik snap ook ineens waarom iedereen met een kunstoog het heeft over een oogprothese. De prothese maakt je weer ‘normaal’, het wordt een stuk van jezelf.

Ik kan niet wachten tot die van mij wordt opgemeten en ik hem kan gaan dragen. Lopen met een lapje is niet erg, maar zonder lijkt me verkieslijker.

Derde week

Aan het begin van de derde week ben ik weer halve dagen gaan werken en dat was fijn. Het was fijn om weer onder de mensen te zijn en werk om handen te hebben. De structuur van werk heeft een geweldig genezend karakter. Althans, voor mij is dat zo.

Grote delen van de dag denk ik er niet eens meer aan dat ik een ooglapje draag en ook dat ik maar een oog over heb, is uit mijn bewustzijn. Het gewone leven geeft voldoende en prettige afleiding. Het verlies van het zicht in het oog dat nu blind is, was oneindig veel moeilijker dan leren accepteren dat dit oog er niet meer is.

Het is zoals het is en dat is goed.

Spinnen

In de derde week mocht ik ook weer spinnen en na drie weken mocht ik weer hardlopen. Na ongeveer vijf weken zonder sporten was dat ook wel weer nodig, want andermaal zijn er weer vele kilo’s aan blijven plakken.

De volgende stap is een dieet. Er mag, nee er moet, tien kilo af.

Eens zien wanneer ik de moed kan opbrengen om die inneem-bezuiniging (opnieuw) aan te pakken.

11 november 2018