Dag 7 – Muurgedicht

Wat doe je als je deze (zater)dag op een plaats bent waar geen wifi is?

Dan zorg je ervoor dat er een blogje klaar staat dat bij wijze van spreken al voor dag en dauw de wereld in kan vliegen.

Goed plan.

Ik kies voor een muurgedicht van stadsdichter Els van Stalborch. Het heet simpelweg: Koningslaan.

De meisjes

Een gedicht dat onlangs op de muur van het huis van ‘de meisjes van nummer 2’ is geschilderd. ‘De meisjes’ zijn allemaal lid van de Utrechtsche Vrouwen Studenten Vereeniging UVSV en ze wonen in mijn straat, op nummer 2. Stadsdichter Els woonde daar ook, ooit, toen ze kunstgeschiedenis studeerde.

Als de meisjes een feestje geven, krijgen alle buren een briefje in de brievenbus met daarop de mededeling dat ze een feestje gaan hebben, dat het waarschijnlijk een teringherrie zal worden, maar dat ze het desalniettemin niettegenstaande dat, toch rustig proberen te houden.

En als je vragen hebt, kun je altijd even langskomen bij ‘de meisjes’.

Met vragen ben ik nog nooit langsgegaan bij de meisjes, maar wel wel met onze oude wasmachine, die wilden de meisjes maar wat graag hebben. Al die feestjes, daar worden je kleren vies van, om niet te spreken van de lakens. 😀

Koningslaan

Hier liggen mijn voetstappen te drogen
in de zon, hechten herinneringen
nog aan muren van het huis, dat eens
mijn thuis was, toen ik nieuw begon.

Nog kaatst de echo op de gevel van
zoveel pas ontdekte vrijheid en zoveel
vriendschap op weg naar morgen
en de overvolle, oeverloze tijd.

Nog fluisteren de bomen in het park
over het broze van de lente en het
ongeduld van later en het klateren
van stemmen vroeger en vandaag.

Els van Stalborch – © Utrechts Stadsdichtersgilde

24 mei 2018

Het gedicht is onthuld op 24 mei 2018. Ik fietste erlangs de dagen ervoor en zag de schilders aan het werk. Het is mooi om in een straat te wonen met een eigen muurgedicht.

Dat zouden meer straten moeten doen!

7 juli 2018