Ondertussen… op het trekkersveldje

Het grasveldje is rond en ligt achteraan de camping. Het is bedoeld voor trekkers.

Het veldje is vrijwel leeg als wij arriveren. Er staan twee tentjes. Een tent is van übercoole urban yuppen en de andere is van een jong stel dat nu al op weg is naar de caravan en de te dikke buiken en billen.

Wij, ouder echtpaar zonder kinderen of met oudere kinderen die niet meer mee gaan, fietsen het veldje op en kiezen strategisch precies die plek waarmee we zoveel mogelijk ruimte om ons heen hebben.

We zetten de buitentent op, geroutineerd. Daarna hangen we de binnentent erin en gooien alle slaapspullen naar binnen. Het bed opmaken doen we later wel. Eerst even uitpuffen en de overige campingbewoners eens goed bekijken. 😉

Ik denk aan de kinderen en mis ze, hun vrolijke stemmen, hun levenslust en ontdekkingszin. Ik voel me weemoedig.

Hidde

Na het uitpuffen volgt douchen en schone kleren aantrekken. Onder de douche hoor ik een moeder die haar baby onder de douche doet. Tranen rollen over mijn wangen en vloeien weg met het douchewater. Herinneringen aan een zomer, lang geleden, met mijn jongste van zes maanden die niet wilde douchen, niet thuis en niet op de camping, hij gilde het uit. Alleen in een badje ging het goed en lag hij zoet te kirren in het water.

Deze baby ontdekt zijn of haar stem. Dat is mooi om te horen. Als ik klaar ben, klets ik wat tegen het mannetje dat breed lacht en meer geluidjes maakt.

Even later biedt de jonge moeder mij stroom aan in ruil voor een praatje over de baby die Hidde heet. Hidde de Dikke wordt hij ook wel genoemd. In mijn herinnering zie ik mezelf met net zo’n baby, een slagje dunner weliswaar, op mijn arm heen en weer lopen tussen tent, zwembadje, wc’s en boodschappen. Toegewijd was ik, die vakanties waarbij mijn eigen vrijheid zich beperkte tot een paar uurtjes nadat iedereen onder zeil was.

Meer volk

Een jong stel arriveert op de fiets. Op en top outdoormateriaal. Ze zetten vlak naast ons het zusje op van onze tent. Goed volk, dat kan niet anders. 🙂

Later in de vakantie komen we dit stel nog regelmatig tegen. Wij fietsen harder, zij maken langere dagen op de fiets. We doen haasje over gedurende een paar dagen tot onze route afwijkt naar het Oosten en die van hen verder gaat naar het Zuiden.

Een oudere man alleen arriveert op de fiets met een aanhanger. Hij zet zijn tent op, zet een stoel klaar en gaat aan de telefoon. Hij schatert regelmatig hardop en vertrekt dan naar het dorp op zijn fiets, zonder aanhanger.

Een ouder echtpaar rijdt met de auto het trekkersveld op. Ze geloven niet dat ze op het grasveldje horen ‘bij de jongeren’. Ik schat ze minstens drie jaar ouder dan wij. Uit de auto komen een grote tunneltent, eindeloos veel plastic, luchtbedden, koelbox, stoelen, een tafel. Als de tent na een lange opbouwtijd eindelijk staat, waarbij de man de leiding neemt en zijn vrouw heen en weer dirigeert en haar dan eens hier, dan eens daar de tunnels laat vasthouden, gaan ze recht tegenover elkaar zitten op de meegebrachte stoelen, knieën bijna tegen elkaar aan, zonder tafel. Zwijgend. Na tien minuten roerloos tegenover elkaar te hebben gezeten, staan ze op en vertrekken lopend naar elders.

De yuppen komen terug van boodschappen doen. Een grote BBQ wordt uitgepakt en het snijden, hakken en schaven begint. Daarna volgt het braden, bakken en koken. Voor zijn tweeën. Een feestmaal.

Nog meer volk

Een allenige magere man met een auto met onbekend nummerbord arriveert en vraagt of hij naast ons mag staan met zijn auto en tent. Wel ja, waarom niet?

Hij loopt heen en weer om zijn auto, een oude roestbak, slaat met de deuren, klapt een tafel uit en een stoel, harkt wat in klapkratten en eet een appel. Hij is een uur zoet en alle portieren zijn drie keer open en dicht geweest en de kofferbak knalt acht keer open en acht keer dicht. Na een ronde met zijn autosleutels om de auto heen, zit alles weer op slot.

Wij eten wat en zetten er muntthee bij. Het grasveldje staat mudvol.

Fijn campingleven! 11 augustus 2014