Randonneur

Mijn oude randonneur is toe aan vervanging.

Ik kocht hem toen ik zwanger was van de jongste en dat is alweer ruim 22 jaar geleden. In al die jaren deed hij trouw dienst. Of hij was uitgedost met of zonder kinderzitjes, of er wel of niet een fietskar of aanhangfiets was aangekoppeld of dat hij het alleen met mij moest doen: de fiets deed het gewoon, het was een trouwe diender.  

Het aantal lekke banden is op een hand te tellen. In al die jaren. Wat een te gekke en hoogst betrouwbare fiets schafte ik aan op mijn 37^e. En wat zag ikzelf er nog strak en slank uit, maar dat geheel terzijde.  

‘Randonneur’ is trouwens een duur woord voor een vakantiefiets waar je met gemak 30 kilo bagage aan zou kunnen hangen, achter en voor, ware het niet dat er zodanig bezuinigd wordt op onderbroeken, handdoeken en keukengerei dat er in de praktijk om en nabij 20 kilo bagage meegaat.

Die fiets dus, die is toe aan vervanging. 

Aja. Op díe fiets.

Een nieuwe fiets

Een nieuwe fiets uitzoeken is doorgaans een feestelijke bezigheid, maar voor mij niet. Het afscheid nemen van mijn oude trouwe blauwe fiets valt me zwaar. Dat doe ik liever niet, ik ben gehecht aan het zacht roestende geluid op de achtergrond van het niet roestvrije staal.

Het roesten is niet de schuld van de fiets, maar is langzaamaan gegroeid omdat ik niet echt een poetser ben. Mijn fiets lijdt meer dan die van een willekeurige fietseigenaar. De-man-over-wie-ik-niet-schrijf begrijpt niet hoe het kan dat ik zo slecht zorg voor iets dat me zo dierbaar is.

Ik snap het zelf ook niet eigenlijk. Behalve dan dat er altijd leukere dingen te doen zijn dan een fiets poetsen. Fietsen is leuk, maar een fiets poetsen is zonde van je tijd.

Aha. Op díe fiets.

Uitzoeken

Als je een nieuwe fiets aanschaft voor de prijs van een aardige tweedehands auto, wordt je geacht als een eersteklas rechercheur op zoek te gaan naar de nieuwste fietsfoefjes, moet je je verdiepen in soorten remmen, weten of je wel of niet een derailleur moet hebben of een Rohlof-naaf, een gewone ketting of een ‘drive belt’; de keuze aan onderdelen is eindeloos. Ook voor het frame is het niet een eenvoudig ‘doe-me-die-maar’, maar moet je kiezen tussen carbon, aluminium, titanium of good-old staal.

Gelukkig is er een simpele wegwijzer in de vorm van je eigen budget.

Hoe lichter en hoe vernuftiger de fiets wordt, des te duurder zal hij zijn. Als foefjes-rechercheur kun je beter andersom werken: ‘Wat is mijn budget en wat is voor die prijs de meest optimale fiets die ik kan krijgen?’

Geloof mij, je kunt makkelijk 6.000 euro uitgeven aan een vakantiefiets. Dan heb je wel een super-de-luxe gevalletje, maar dat mag ook wel voor dat geld.

Jaha. Op díe fiets.

Budgetbeperking

Nee, niet op die, want zo’n bedrag vind ik simpelweg te veel voor een fiets.

By-the-way, de helft ervan ook al.

We doen graag gek, maar ik zie de toegevoegde waarde niet van minus 2,5 kilo voor een fiets en daar circa 1.000 euro meer voor aftikken. Dan kan ik beter op dieet gaan, dat levert dezelfde gewichtswinst op en het is een stuk goedkoper, en trouwens, op dieet moet ik tóch al.

Zeker na het zien van de foto’s van mijzelf toen ik nog een dertiger was.

Ah zo. Op díe fiets.

Naar de fietsenwinkel

Uiteindelijk is het uitzoeken van mijn nieuwe fiets zo gegaan: de-man-over-wie-ik-niet-schrijf zocht van alles van te voren uit, maakte calculaties, ging op onderzoek uit en bezocht fietsbeurzen en -winkels en kocht uiteindelijk bij dezelfde winkel als waar hij zijn vorige fiets had gekocht een nieuwe steel-ride in een mooie, rustige grijsblauwe tint.

Kort nadien toog ik naar dezelfde winkel, waar overigens ook mijn trouwe blauwe vandaan kwam,  met de aankoop bon van de aanstaande fiets van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf en zei heel simpel tegen de fietsverkoper van dienst: ‘Ik wil alles wat op deze bon staat, maar dan in mijn maat’. (Ja, zo alert was ik nog wel.)

Zo-zo. Op díe fiets.

Zwart met rood

Ik kreeg een kop koffie en al zittende werden eerst het frame en daarna alle onderdelen stuk voor stuk genoteerd.

Tot mijn oog viel op een geheel afgemonteerde steel-ride randonneur in spectaculair zwart met rood.

Ik viel als een blok voor de verfijnde afwerking van deze wonderschone fiets. De onderdelen konden me niet boeien, maar die mooie rode biezen op de spatborden, en dat olijke rode puntje aan het dameszadel en op de lamp, om nog maar te zwijgen van de rode bidonhouders.

Ik hoorde mezelf zeggen: ‘Doe ook meteen maar die design voordrager’.

Wat was er in mij gevaren?

Ik werd spontaan verliefd op een fiets. 

Mijn oude blauwe randonneur met zijn 35K kilometers op de teller was in een klap vergeten. Deze wilde ik hebben.

Ja-ja. Op díe fiets.

Boven budgettair

Dat ik voor de kleurencombinatie meer geld kwijt was dan ik van plan was, nam ik op de fantastische koop toe. Ik had nog 250 euro liggen van het verjaardagscadeau van mijn moeder, die euro’s kregen nu een mooie bestemming: alle kekke rode onderdelen zijn door haar gesponsord.

Jazeker. Op díe fiets… ga ik voortaan met vakantie.

Ophalen

Twee weken geleden kreeg ik bericht dat ik hem kon ophalen.

Zo gezegd, zo gedaan.

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf ging mee. Bewonderend keek hij naar het zwart-rode frame. Ik keek ook en zag in een oogopslag – maar dat is bij mij met mijn ene oog altijd het geval, dus niks bijzonders eigenlijk – dat de mooie rode biesjes op de spatborden misten. Alsook het rode lampje en de rode bidons.

‘Ik mis de rode details’, zei ik en daar was niets aan gelogen.

De fiets was niet correct afgemonteerd.

Nee-nee. Niet op díe fiets.

Echt ophalen

Vandaag was de heuglijke dag dat ik de juist afgemonteerde fiets kon ophalen.

Hij fietst fantastisch en hij ziet er kek uit.

Ik ga straks echt. Op díe fiets…

Instagram influencers

De fiets van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf laat ondertussen nog even op zich wachten. Het frame is zo’n buitencategorie grote maat dat het door de framefabriek speciaal moet worden gegoten. Of hoe noem je dat bij een stalen fiets?

Straks rijden wij op twee hele mooie fietsen, die wel helaas-pindakaas helemaal niet bij elkaar matchen.

Hij op die grijsblauwe en ik op mijn zwart-rode.

Toch een beetje Brabantia naast Red-Bull.

We zullen er nooit succesvolle Instagram-influencers mee worden die kunnen leven van alle ‘swipe-ups’. Wel jammer, want ik zou me best willen laten betalen voor een leven bestaande uit fietsvakanties.

Of wacht, misschien wordt het wel een mega-succes, ons hashtag Instagram Brabantia-Red-Bull-cycling-around-the-world-account. We vragen of Max Verstappen ons wil wegschieten. Hij en ik zitten nu toch al bij dezelfde sponsor. En Brabantia levert een speciale lichtgewicht cassette waar het kampeerkeukengerei in kan en dat laten we op heel veel van onze hashtag ‘instaposts’ zien.

Ik zie het helemaal zitten.

Op díe fiets.

21 december 2018