Dag 17 – El Maestrazgo – deel II

Na Mirambel komen we in steeds verlatener delen van El Maestrazgo. Het gebied is dunbevolkt, ruig en bergachtig. De uitzichten zijn geweldig. De koude ook.

Cantavieja

De volgende dag nemen we de klim naar Cantavieja, deze is op sommige stukken twaalf procent. Dat is geen kattepis.

Het dorp ligt de hele tijd dat je afziet boven je uit te torenen. In een keer klimmen gaat allang niet meer, dat was de standaard in vroegere fietsvakanties. Nu stoppen we regelmatig. De-man-over-wie-ik-niet-schrijf heeft dat niet nodig, ik wel.

We houden het de hele klim droog. Eenmaal boven druppelt het. De donkere, grijze wolken schampen het dorp en drijven dan weg. Net geen nat pak gehaald!

Puerto

Na Cantavieja fietsen we verder. We zijn op weg naar een echte Puerto, ofwel een col. Deze heet Puerto de Cuarto Pelado en hij ligt op 1.657 hoogtemeters.

Het uitzicht is fenomenaal.

Het is koud en tochtig op de Puerto. Vlug gaan we door en stoppen in het eerstvolgende dorp: Fortanete. Tot onze verrassing is de fonda die er zou moeten zijn gesloten. Gelukkig is er een nieuw hotel voor in de plaats gekomen.

De inrichting is modern en het hotel is brandschoon. Het stortregent een half uurtje nadat we het hotel hebben bereikt.

Hoogste punt

De volgende dag fietsen we naar het hoogste punt van de hele route: de Puerto de Villaroja. De fietsen klimmen tot 1.701 meter.

Bovenop de top is het ijzig koud en er staat een flinke wind. In de verte zien we een paar heel dikke regenbuien hangen.

Tijdens de afdaling bereikt een van die regenbuien de plaats waar wij naar beneden knallen. Het is geen gewone regen, maar het stortregent. In een mum van een tijd zijn we door- en doornat. Je voelt je sokken nat worden in de fietsschoenen, dwars door de regenhoesjes heen.

Vlak voor het dorpje dat zijn naam aan de Puerto heeft verleend, Villaroja de los Piñaros, staat een kapelletje met een vrij grote overkapte entree. We besluiten te schuilen voor het watergeweld.

Droge worst met wijn

Meer mensen kwamen op hetzelfde idee. Onder het afdak treffen we vier oude mannen. Ze maken het zich gemakkelijk en terwijl de gietregen omlaag dendert, eten ze een smakelijke lunch.

Weer wordt er geen woord anders dan Spaans gesproken maar uit de gebarentaal begrijpen we dat we mee mogen lunchen. We krijgen ieder een homp brood en een flink stuk droge worst die wordt afgesneden van een lange worst van ongeveer 75 centimeter.

Hoewel ik vlees doorgaans laat staan, eet ik de aangeboden worst met smaak op. ‘Principes zijn voor mooi weer’, denk ik bij mezelf en bibber ondertussen van de kou.

Is dit nog leuk?

Is dit nog vakantie?

Fonda Carmen

Via de app Tripadvisor zie ik dat er een fonda moet zijn in het dorp. De app wijst zelfs de weg er naartoe aan.

Als de regen iets bedaart, stappen we de fietsen weer op, maar niet nadat we de Spaanse gulle gevers hebben bedankt voor de verrukkelijke lunch. Ze begrijpen alleen niet waarom we de wijn afsloegen en blijven wijzen op de fles en ondertussen wordt voorgedaan hoe je de fles aan je mond zet en de wijn naar binnen giet.

‘Gracia, muchos gracia’, zeggen wij keer op keer.

Zij antwoorden steeds: ‘De nada’.

Als we funda Carmen hebben gevonden en er ook nog een kamer blijkt te zijn, zijn we blij. Geen regen meer voor vandaag.

De verwarming wordt special voor ons aangezet en we kunnen om een uurtje of vier in de middag het dagmenu eten. ‘s Avonds drinken we nog wat aan de bar en als we de volgende ochtend na het ontbijt de rekening krijgen, blijken we 62 euro te moeten betalen voor overnachting, dagmenu, drankjes ‘s avonds en het ontbijt. Voor ons tweeën.

Waar in West-Europa vind je dat nog?

Teruel

De volgende dag dalen we, na eerst nog een korte col te hebben gepasseerd, langzaamaan naar Teruel, een mooie oude stad die in ongeveer 150 kilometer van Valencia ligt in het binnenland.

Onze laatste uitzichten op El Maestrazgo zijn weer fenomenaal.

Fijn ook dat het slechte weer zijn langste tijd heeft gehad. Toch gek dat wij het eind mei in Spanje stervenskoud hebben en dat in Nederland een hittegolf is uitgebroken.

Het temperatuurverschil is enorm. In Teruel is de temperatuur aangenaam, het stadje ligt op ongeveer 1.000 meter.

Volgende keer meer.

De stier van gisteren brult luidt en blaast het verhaaltje in een keer uit.

Hasta la vista!

17 juli 2018