Dag 16 – El Maestrazgo – deel I

Klimaatverandering

Dit voorjaar is de wereldwijde klimaatverandering, waarover verrassend genoeg zeer verschillend wordt gedacht, in volle hevigheid merkbaar in Europa.

Eind mei wordt het nieuws in Spanje gedomineerd door twee thema’s: een diepe regeringscrisis als gevolg van corruptieschandalen rond de regeringspartij en de hevige regenval in grote delen van het land waardoor vele dorpen en steden onderlopen.

Ieder nadeel heb ze voordeel, want de klaprozen bloeien prachtig door al het hemelwater.

Tezelfdertijd vallen in Nederland de mussen van het dak en gaat het nergens anders over dan over tropische dagen en de droogte, waarvan de boeren het meeste last hebben.

Boeren hebben overigens altijd pech als het om het weer gaat. Ik heb ze nog nooit niet horen klagen (een hele moeilijke formulering om te zeggen dat ze altijd klagen over het weer).

Koud

Peppi & Kokki hebben het in deze periode nogal eens koud. De temperatuur fluctueert tussen 9 en 12 graden. Overdag.

Op de fiets betekent dat: alle lagen die je bij je hebt aantrekken, in de hoop enigszins warm te blijven. Dat lukt amper, want hoewel het koud van buiten is, wordt er toch, met alle klimmeters op de route, heftig getranspireerd. Zodoende wisselen warm en koud elkaar verschillende keren per dag af.

Gier

Na de Via Verde de la Terra Alta fietsen we langzaamaan omhoog om uiteindelijk El Maestrazgo te bereiken, een hooggelegen natuurpark met grootse uitzichten over weidse vlakten en flinke hoogteverschillen.

Halverwege het einddoel van die dag, fietsen we door een verlaten dal en worden verrast door een grote gier, die eenzaam op de uitkijk zit. Hij verblikt of verbloost niet als we op nog geen 50 meter afstand blijven staan om hem te fotograferen. Of zou het een vrouwtje zijn? Kun je dat zien bij een gier?

Regenbui

Als we verder het dal in fietsen, dat steeds ruiger en stiller wordt, merken we dat de benauwde warmte plaats maakt voor een koel windje. De wolken worden tegelijkertijd akelig donkergrijs. Als dat maar geen…

Jawel, even later regent het.

Regenjassen aan en verder gaat het weer.

Bij het dorpje Herbès aangekomen, besluiten we op zoek te gaan naar de fonda (herberg) die ergens tussen de smalle straatjes moet zijn. We willen eigenlijk nog niet stoppen, maar het weer is weinig aantrekkelijk en na het dorpje volgt een flinke klim. Die laten we tot morgen wachten.

Waterval in het dorp

De volgende ochtend regent het verschrikkelijk. De straten zijn omgetoverd tot een lange waterval. We overleggen met de eigenaresse van de fonda of we kunnen blijven. Dat gaat met handen en voeten want er wordt geen woord over de grens gesproken.

We kunnen blijven.

Toch vertrekken we want er is in dit dorp geen snars te doen en de regen is hevig, maar lijkt niet heel lang aan te houden.

Als we wegfietsen regent het nog, maar na een kilometer of tien verandert de gestage regen in druppelsgewijze nattigheid en als we aan de verwachte klim beginnen, is het droog. Even later, als de helling twee pijltjes heeft op de kaart en mijn digitale route-apparaat stijgingspercentages van negen en hoger aangeeft, piept de zon tevoorschijn.

Hoogtepunt

We bereiken het voorlopig hoogste punt op de route: 1.259 meter. Het punt luistert naar de poëtische naam: Port de Torremiró.

Het is een hoogste punt van niks. Er staat een bord, er zijn wat huizen en verder staan er lelijke telefoonmasten. Gauw door weer maar.

Morella

We suizen van het hoogste punt naar beneden en komen bij het Middeleeuwse stadje Morella. Het is siësta en ook nog maandag en dat betekent dat ook hier geen klap te doen is. Het stadje zelf is mooi genoeg.

Als het weer gaat regenen, vluchten we een barretje in waar we koffie drinken en een broodje eten.

Als het droog is, fietsen we verder. We verlaten de ommuurde stad en suizen verder naar beneden om via het volgende dal omhoog te fietsen naar een nieuw hoogste punt.

El Maestrazgo

Dat we in El Maestrazgo fietsen, is onontkoombaar. Om de zoveel kilometer staat een bord met de naam erop.

El Maestrazgo is woest en indrukwekkend. Tenminste, dat zegt ons boekje. Wij vinden het vooral minder leuk dat we langs een drukke weg moeten fietsen omdat het gebied zo dunbevolkt is dat er niet meer wegen zijn dan deze ene brede weg, waarover alle verkeer moet: vrachtwagens, bussen, gewone auto’s en wij, op onze smalle fietsjes.

Op een kruispunt met de prachtige plaatsnaam Sorita, waar wij niet naartoe hoeven, moet nog even een foto worden gemaakt.

Mirambel

Vlak voordat we aan de volgende echte klim beginnen, begint het weer te regenen. Flink doorregent bereiken we Mirambel, een Middeleeuws dorpje dat mooi in opgeknapt.

Bij het enige restaurant vragen we of er een hostal is, dat zou er volgens het boekje moeten zijn. Jammer genoeg is het hostal gesloten, het heeft de laatste economische crisis niet overleefd. Gelukkig is er nog een mevrouw in het dorp die kamers verhuurd. Ze heeft zowaar nog plaats.

‘s Avonds wandelen we door het dorp en maken heul veul foto’s.

Het verhaal over El Maestrazgo is nog niet klaar, maar ik ben dat wel. 😀

Zomaar ineens kwam er een flinke stier met een grote snuit en die blies pardoes het verhaaltje uit!

Hasta mañaña!

16 juli 2018