Een goed begin is het halve werk

Na de ellende van de laatste dikke maand, is het nu tijd voor vrolijker berichten: Peppi & Kokki trekken er weer op uit op hun oude, maar goed onderhouden stalen randonneurs.

Dit keer voert de fietstocht ons door Viva Espagña.

De route loopt van Girona in het noordoosten van Spanje naar zuidelijker regionen, ook aan de oostkant van het land. Waar we eindigen is niet in te schatten, dat hangt voor een groot deel af van mijn conditie, of misschien beter geformuleerd, van wat daarvan is overgebleven.

De vakantie is al goed begonnen; de bagage van de-man-over-wie-ik-niet schrijf is netjes volgens afspraak in Girona afgeleverd en die van mij in Sevilla! 😅

Fietsvervoerder

Door de vele mensen die tegenwoordig naar Santiago de Compostella fietsen, is een hele toeristische nevenindustrie ontstaan van en naar Spanje.

Wij hebben onze fietsen en het grootste deel van de bagage met een speciale fietstransporteur meegestuurd naar Girona. In Nederland worden je spullen netjes bij je thuis opgehaald of afgeleverd en in Spanje is een heel aantal grote steden waar de spullen naartoe worden gebracht of worden opgehaald.

De fiets gaat, ingepakt in een paardendeken, rechtstandig hangend aan een fietshaak in een grote bestelbus. De fietstassen moet je in een doos doen waarop je je naam schrijft en de plaats van bestemming.

Het is al met al veel relaxter dan je hele fiets plus bepakking vervoeren in een vliegtuig. Dat kan ook, maar is immer dik stressen. Bovendien is de kans op beschadiging van je fiets in een vliegtuig veel groter. Ooit kwam mijn voorwiel 90 graden geknakt uit het ruim van een vliegtuig en lakbeschadigingen zijn eerder regel dan uitzondering.

Telefoontje

Gisteren belde het fietsvervoerbedrijf ons eigener initiatief met het bericht dat alleen de doos met de naam van de-man-over-wie-ik-niet schrijf erop is uitgeladen in Girona. In het diepe Zuiden van Spanje, in Sevillla, was een doos overgebleven toen ze aldaar alles hadden uitgeladen.

Het bleek de doos te zijn met mijn naam erop. Ik kreeg het er terstond Spaans benauwd van! 🤪

Tis ook zó moeilijk en zó zeldzaam, al die vrouwen die hun eigen naam blijven gebruiken.

Zijpad

Dozen zijn het, die oudbakken feministen uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Nee, neem dan de jonge garde, die leveren allemaal even makkelijk hun eigen naam weer in, op misschien een enkele, zeldzame onafhankelijkheidstrijdster daargelaten.

En wij van HR moeten al die namen weer veranderen bij alle scheidingen die later volgen. Geloof mij, in de relaties waar vrouwen hun eigen naam blijven gebruiken, wordt veel minder gescheëen. Of wij bij HR hebben dat niet in de gaten omdat we daar geen werk aan hebben, dat kan ook. 😏

Maar goed, ik dwaal af.

Belofte

Er is beloofd door het fietstransportbedrijf dat ze de fout als de wiedeweerga herstellen, dus met een beetje mazzel is mijn bagage later deze dag ook in Girona.

Dan kan ik mijn leuke, luchtige zomerkleding aan, in plaats van mijn heerlijke, maar voor Spaans-Catelaanse omstandigheden veel te warme Icebreaker-vest.

Kamperen

Een vriendin vroeg: ‘Gaan jullie kamperen?’

Btw (by the way), voor de jongere lezers; vanaf een bepaalde leeftijd wordt het steeds bijzonderder als je – nog steeds – kampeert.

Waarom zou je niet eigenlijk? Kamperen is heerlijk. Je bent zo vrij als een vogel, hebt je eigen spulletjes bij je en bent continu buiten.

Ik snap best dat onze manier van kamperen kan afschrikken, in een klein, lichtgewicht tweepersoons tentje waarin je in het midden net kunt zitten, maar afzien is het zeker niet. Het is juist de charme van kamperen dat je er zo weinig voor nodig hebt.

Mijn antwoord aan mijn vriendin: ‘Ja, we gaan kamperen. Maar vooralsnog zonder kook- en eetgerei en met één slaapzak en één matje. Al die spullen bevinden zich  in Sevilla’. 😇

Het halve werk

Het is een bijzonder begin van deze vakantie, dit halve werk van de fietsvervoerder.

Stiekem vond ik het een prachtige en Peppi-en-Kokki-waardige grap, ware het niet dat de doos die in Girona op ons stond te wachten die van mij bleek te zijn en de doos die veel te ver naar het Zuiden was gebracht, was die van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf. 😊

Wat voor revolutionaire verklaring ik daar nu weer voor moet bedenken kan ik even niet bedacht krijgen. Estoy lleno de dientes con la boca, ik sta zogezegd met de mond vol tanden. 😬

Buenos días y hasta pronto.

17 mei 2018