Fietsvakantie in Schotland 2019 – part I

Peppi & Kokki zien een verkeersbordje

Schotten houden van bordjes. Vooral van verkeersbordjes. Meest aangetroffen deze fietsvakantie in Schotland zijn: ‘passing place’, ‘cattle grid’ en diverse stijgingspercentages.

Passing place

Het bordje ‘passing place’ wint met gemak de wedstrijd ‘meest voorkomende verkeersbord’ in Schotland. Het staat bij álle uitwijkplaatsen op de vele one-track-roads die het land rijk is. De weg is smal en inhalen kan alleen als je op de passing place gaat staan.

Als je langzaam bent, krijg je zelfs een speciaal verkeersbord voor je kiezen waaruit duidelijk wordt dat je anderen de mogelijkheid moet geven jou in te halen.

Cattle grid

Tweede meest geziene verkeersbord is de driehoek ‘cattle grid’, steevast kwam er dan ongeveer 50 meter later een veerooster. Het ratelen van de auto’s die erover heen denderen of het voorzichtig rammelen van onze fietsen werden vertrouwde geluiden.

Het vee zelf is in 95 procent van de gevallen een kudde schapen en soms is het een kuddetje Highlanders, de runderen die in het hoge deel van Schotland worden gehouden (en in de Oostvaarders Plassen bij Almere).

Onderstaande exemplaren zijn allemaal van het mannelijke geslacht; de heer der heren ligt op zijn dikke achterste een beetje te liggen en wilde ons niet eens aankijken. Zijn jongere gevolg was nieuwsgierig genoeg om uitgebreid te kijken naar wat ze voorbij zagen komen.

Stijgingsprecentages

Dan de stijgingspercentages. Ze staan er, maar meestal staan ze er niet. Dus vaker dan mij lief was, was de helling 10 procent of meer, maar was dat niet aangekondigd. Het gevolg, ik kreeg mijn kleinste verzet (de koffiemolen) amper of helemaal niet rond.

14, 17 en 20 procent stijging is niet te doen voor een normaal mens op een fiets met bepakking. In deze gevallen liep ik, de-man-over-wie-ik-niet-schrijf hoefde er bij 14 procent nog niet af, maar wel bij 17 en 20 procent.

Iedere gigant heeft zijn limiet.

Peppi en Kokki zien een bijzonder verkeersbordje

Dit bordje kwamen we veel tegen in de Outer Hebrides (Buiten Hebriden), spreek uit Outâh Hèbrâh-diezzz, maar otters hebben we niet zien crossen.

Dit is een voorbeeld van een verkeersbord in de Outer Hebrides, daar staat alles eerst in het Scottish Gaelic en daarna in het Engels, als je geluk hebt, soms staat het alleen in het Gaelic, zoals op het witte bord.

Dit was op North Uist, spreek uit Joe-ist, dat bekend staat om de Uist Wool. Er leven ongeveer honderd keer meer schapen, dus dan wil je wol al snel tot je belangrijkste product beschouwen.

Zo is er ook Harris Tweed, dat is tweed uit Harris, ook een eiland van de Outer Hebrides, en het is wereldberoemd. Desondanks hadden de-man-over-wie-ik-niet-schrijf en ikzelf er nog nooit eerder van gehoord, maar dat kan ook komen door een hopeloos tekort aan tweed in onze kledingkasten.

Voor wie het ook niet kent: tweed is een geweven stof, vaak met een ruitpatroon. Je vindt het eerder op een golf course of bij de edele paardensport dan bij voetbal of pakweg atletiek.

Road liable to subsidence

Dit bordje stelde ons voor een vraag, want wat betekent ‘subsidence’ en wat is ‘liable’ in deze context? Mijn Engels is best goed, maar dit is hogeschool Engels.

Gelukkig hebben we Google Translate. ‘Subsidence’ betekent ‘verzakking’. In wat gewoner Engels ook wel ‘landslide’ genoemd. We zijn zelfs wegen tegengekomen die waren gesloten vanwege een landslide, dan is een deel van de aarde, inclusief de weg, de oceaan ingezakt. Toch is subsidence preciezer want hier zaten grote en kleinere gaten in de weg. En liable? Dat betekent aansprakelijk. Huh? Wat betekent dit bord nu precies?

‘Road liable to subsidence’ betekent: ‘weg die vatbaar is voor bodemdaling’. Dat moet je maar net begrijpen en liefst ook nog op tijd…

Peppi & Kokki zien een graftekst

Schotse begraafplaatsen tref je overal in het land aan op soms willekeurig gekozen plaatsen (althans, zo lijkt het) en op de begraafplaats zelf staan oude en nieuwe gedenkstenen schots en scheef door elkaar.

Een paar voorbeelden:

Beide gedenkstenen en bouwsels troffen we aan op Glasgow Necropolis, een beroemde begraafplaats waar alle rijke koopmannen en notabelen uit de Britse koloniale hoogtijdagen zich lieten begraven met hun hele familie.

William Peddie Alexander was een globetrotter in de zestig jaar dat hij leefde (van 1842 – 1902), hij werd geboren in Glasgow, leefde in Calcutta en stierf in Bad Neuheim in Duitsland.

In memory of the very reverend (erg eerbiedige) Duncan MacFarlan. Dit was een van de grotere bouwsels, dus Duncan was met recht very reverend.

Deze gedenksteen vertelt het droevige verhaal van de familie MacDonald op het eiland Harris, de steen staat bij St. Clement’s Church, een mooi oud kerkje waar in de kerk vooral barden (dichters) zijn begraven.

Op de steen: ‘In liefdevolle nagedachtenis aan mijn ouders John MacDonald (70 jaar) en Mary MacDonald (78 jaar) en ook mijn broers John MacDonald, verdronken op 11-jarige leeftijd, en Duncan MacDonald (23 jaar) en mijn zuster Christina MacDonald (18 jaar)’. Op de kleine steen ernaast wordt kleine John nogmaals geëerd: John MacDonald, verdronken in het ijs, 24 january 1917. Wat een tragische familie, deze MacDonalds.

Gedenken

Britten kunnen goed gedenken. Overal staan monumenten, vaak met mooie teksten erop.

Dit monument dat slachtoffers uit de Eerste Wereldoorlog gedenkt, staat op Barra, het bijna zuidelijkste eiland van de Outer Hebrides. Op het monument staan de namen van alle oorlogsgevallenen die van de Outer Hebrides kwamen.

De tekst die doorliep over dit monument is er een om mee te nemen en op te kauwen:

‘These Died In War

That We At Peace Might Live

These Gave Their Best

So We Our Best Should Give’

Peppi & Kokki zien een gewetensbordje

We kwamen nog enkele borden tegen die tot nadenken stemmen. Wat te denken van deze:

Je kunt het altijd proberen natuurlijk.

Dit bord dat in de tuin van een middelbare school in Glasgow staat, past goed bij het vorige:

Van heel andere orde is het volgende bordje:

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf dacht dat het bordje verwees naar een toilet en dat de ‘i’ was verdwenen. Hij moest hartelijk om zichzelf lachen toen hij vernam dat ’to let’ hetzelfde is als ’te huur’. Hij vond al dat er opvallend veel toiletten waren in Glasgow. 😀

Dit en meer protestbordjes kwamen we tegen op Skye, een groter eiland dat voor Schotse begrippen heel toeristisch is. Er zijn voornemens een vliegveld aan te leggen. De plaatselijke bevolking ziet dat niet zo zitten.

Een ander bordje luidde:

‘Taxing the poor

So the rich can fly

Do you think we’re stupid?’

Schotland is een arm land. Eigenlijk alle mensen die we tegenkwamen, ook de Engelsen, bleken tegen de Brexit. Schotten hebben massaal gestemd voor ‘remain’. Maar zoals een van de Engelsen die tegen de Brexit stemde het uitlegde: ‘Niemand houdt echt van de EU, dus de remain-keuze is rationeel, waar úit de EU willen heel veel emotie oproept bij voornamelijk Engelsen, er zijn veel mensen die onafhankelijk zijn voelen als iets dat écht British is’.

‘YES to Brexit’ was emotie, ‘NO to Brexit’ was ratio.

Zo zit dat.

‘We krijgen er spijt van’, wisten de mensen die we spraken.

Verslag op Polarsteps

Dit jaar maakte ik een uitgebreid verslag van onze reis met behulp van de app Polarsteps. Om daar te kunnen kijken en lezen kun je hier klikken dan kom je meteen in mijn verhaal.

7 juli 2019

N.B.:

Mijn volgende Schotland-blog gaat over de Greater glory van God and the Scottish wildlife.