Cry(o)-behandeling

Het is alweer vier weken geleden dat de tweede cryo-behandeling in mijn blinde oog plaatsvond. Ik noem het de cry-behandeling; het is een gore rotbehandeling.

Ik heb amper gehuild de laatste drie jaren bij alles wat er tot nu toe is gedaan aan ‘behandelingen’ voor mijn blindiaanse oog.

De laserbehandelingen waren tot nu toe het ergst, de ooginjecties en vochtaflatende puncties bleken een peulenschil. Het meest vervelende was eigenlijk het eindeloze wachten in ziekenhuizen, op dokters die nooit in de pas lopen met de afgesproken tijden.

Tot nu toe.

Nu heb ik wel gehuild.

Gehuild van de pijn en gehuild van mijn machteloosheid. Gehuild om mijn gezondheid en gehuild omdat ik met mezelf te doen heb. Te doen had. En soms nog heb.

Retinale cryopexie

De eigenlijke naam van de behandeling is een hele mond vol: retinale cryopexie. Het wordt ingezet bij ernstige vormen van glaucoom, de vorm die niet meer reageert op druppels of laserbehandelingen of ooginjecties en vochtaflatende puncties.

Het doel van de behandeling is tweeledig. Enerzijds wordt via deze behandeling het netvlies ‘vastgeplakt’ aan de andere lagen in de binnenkant van het oog en anderzijds kan de aanmaak van kamerwater erdoor verminderen.

Kamerwater is niet het water waarmee je je kamerplanten water geeft, maar het vocht dat in je oog zit en dat voor de stevigheid ervan zorgt. Het orgaantje dat het kamerwater aanmaakt heet in ziekenhuisjargon: corpus ciliare.

Behandeling

Het oog wordt verdoofd met een injectie onder het oog. Als de verdoving werkt, wordt een zeer koude sonde (cryoprobe) van buitenaf tegen de wand van oog gezet zodat alle lagen bevriezen, ook het netvlies in de binnenkant van het oog.

Cryotherapie creëert littekens, zoals ook de laserbehandelingen van twee jaar geleden dat deden.

Laseren werkt met warmte, bij cryotherapie wordt levend weefsel verbrandt via extreme koude. Het werkt als het bevriezen van een wrat: met bevriezing wordt een verbrandingseffect tewerkgesteld.

Ik zag gelukkig helemaal niets van het gefrut in mijn oog, soms is het een ware zegen dat mijn slechte oog honderd procent blind is.

Corpus ciliare

Tegelijk met de behandeling van het netvlies wordt ook het corpus ciliare bewerkt, met als doel dat gedeeltelijk uit te schakelen.

Omdat het oog een zekere druk moet houden, wordt niet het hele corpus ciliare uitgeschakeld, maar een beperkt deel ervan. Omdat dit een soort trial-and-error-proces is, moet je het effect van de behandeling afwachten of het afdoende is gedaan.

Bij mij is het de eerste keer duidelijk niet goed gegaan. Na twee weken bleek ik alweer een interne bloeding in mijn oog te hebben gehad en liep de oogdruk weer op, met als consequentie: opnieuw hoofdpijn. Helaas van de soort die niet vanzelf weggaat.

Bij de tweede cryopexie hebben ze me flink te pakken gehad.

Vrijdag de 13e

Op de dag dat de behandeling plaatsvond nu bijna vier weken geleden, op vrijdag de 13^e april, heb ik bijna een paniekaanval gehad van de pijn. Ik wist niet dat je je zó ellendig kunt voelen.

Als ik op een schaal van 1 tot 10 de hevigheid van de pijn had moeten duiden, dan is het zeker een dikke 13 geweest.

Pijnmedicatie

Sindsdien slik ik een heel arsenaal aan pijnmedicatie. Van paracetamol via naproxen naar oxy-nog-wat, in een langzame-afgifte-vorm voor de continue pijn en ook nog in een piek-pil waarmee te heftige hoofdpijn met enige snelheid verholpen kan worden.  In de laatste twee middelen zit opium.

In totaal slik ik een slordige 22 pillen per dag en daar komt de hoofdpijn evenzo vrolijk doorheen. Daarnaast moet het zieke oog met vijf verschillende oogdruppels worden gedruppeld, ’s ochtends en ’s avonds.

Ik probeerde na zo goed als drie weken de opium te minderen, maar dat kwam me duur te staan met een totale off-day vorige week woensdag. Hoe zo’n off-day eruit ziet: hoofdpijn, hoofdpijn, een fikse tussentijdse huilbui en nog meer hoofdpijn.

Tabak

Ik had en heb er zo tabak van, van mijn leven dat zich opnieuw op de vierkante centimeter afspeelt en van de hoofdpijn. Wat een rottige pijn is dat.

Mentaal is het een dingetje als je helemaal geen vooruitgang bespeurt.

Ik werd er mega-chagrijnig van.

Leven

Ondertussen zijn anderen lekker aan het leven en zijn bezig met huizen opknappen, verhuizen, nieuwe banen starten, diploma’s behalen, ambities realiseren, op terrasjes zitten, met vakantie gaan, lekker sporten, meedoen aan hardloopwedstrijdjes…

En ik zit in mijn kleine bubbeltje me miserabel te voelen.

Zo oneerlijk. Zo, zo…

Zelfmedelijden

Tsja, kijk…, dit is puur zelfmedelijden natuurlijk.

Daar schiet helemaal niemand iets mee op.

Ikzelf nog het minst.

In plaats van mopperen op anderen en medelijden hebben met mezelf, kan ik niet anders dan me overgeven aan dat het even niet anders is.

Dus

Nu is er pijn, zijn er pillen en druppels, is er een verbod op sporten.

Het is zoals het is.

Ooit wordt het beter.

10 mei 2018