Nieuwe hobby

Weet je wat veel tijd kost?

Solliciteren.

Je moet ongeveer werkloos zijn om überhaupt professioneel sollicitant te kunnen worden.

Je CV moet 86 keer worden geüpdate en gefinetuned en daarna moet hij (of zij?) worden vertaald in het Engels. Na Engels volgen vanzelfsprekend vertalingen naar Duits, Frans, Noors en Russisch.

Je brief moet je bijschaven. Niet één keer, maar tientallen keren.

En dan heb ik het nog niet gehad over het vinden van vacatures.

Geloof mij, solliciteren is een tijdrovende hobby. Ik weet er inmiddels alles van. En met mij 647.999 anderen.

Niet zoeken maar vinden

Er zit een groot verschil tussen zoeken naar vacatures en vinden van werk.

Ik heb geleerd dat zoeken naar vacatures geen nut heeft, je moet werk vinden. Of dat werk moet jou vinden.

Je kunt het toeval een handje helpen door heel hard te wensen dat het werk naar jou toe komt.

Geloof mij, dat helpt geen zier. De arbeidsmarkt is een vechtmarkt. Je moet er in alle opzichten je mannetje kunnen staan.

Topsport

Er zit niets anders op dan van solliciteren niet alleen een nieuwe uit de hand gelopen hobby te maken, maar er topsport van te maken.

Voor iedere wedstrijd (gesprek), zorg je voor goede voorbereiding, lees je alles wat los en vast zit over de organisatie in kwestie en Google je de mensen die je in het gesprek treft. Zo’n wedstrijd kost gauw het driedubbele aan werkelijke tijd.

Geloof mij, daar kan je geen baan bij gebruiken. Wat heel goed uitkomt, want ik ben in de gelukkige omstandigheid dat die eraan ontbreekt!

Verliezen

Net als bij topsport is het aantal verliezers groter dan het aantal winnaars. Je gaat de wedstrijd aan om te winnen. Dus is het verwerken van verlies niet ingecalculeerd. Hoe begrijpelijk ook, het is wel flink stom.

Na een paar maanden op dit nieuwe pad, ben ik het verliezen goed zat. Het tast mijn zelfvertrouwen aan en dat is precies hetgeen wij sollicitanten absoluut niet kwijt moeten raken.

Ik bevind mij aldus in de schizoïde situatie dat mijn zelfvertrouwen van levensbelang is, terwijl ik in een proces zit dat juist dáár voortdurend aan rammelt en vanaf knabbelt.

Geloof mij, je wordt er gek van. Of op zijn minst sikkeneurig.

Best goed en beter

‘Hoe gaat het eigenlijk met haar?’, hoor ik je denken, ‘vorige week lag ze in het ziekenhuis met die feestdames en nu dit weer?’

Nu, laat ik meteen een misverstand uit de weg helpen. Ik lag helemaal niet in het ziekenhuis. Het verhaal is wel echt, of in ieder geval schuurt het daar heel dicht tegenaan , maar ik was destijds 21 jaar en lag als studentje op een zaal met vrouwen die ik allemaal kolossaal oud vond. Ze waren waarschijnlijk jonger dan ikzelf nu, maar dat is simpelweg het schuivende perspectief van het leven zelf.

Het gaat best goed, sterker nog, het gaat steeds beter. Ik ben even gestopt met solliciteren en ben nu aan het onderzoeken hoe ik zonder baan toch zinvol bezig kan zijn. En uiteindelijk weer mijn eigen centen kan verdienen.

Geloof mij, je eigen portemonnee kunnen vullen is een sterke drijfveer.

2 april 2014