Moment 1 – gênanter kan bijna niet

Afgelopen donderdag had ik een afspraak bij Tempo-Team met Britt van Capelleveen. Haar collega Hans Willemsen, die ik nog ken uit mijn tijd bij Wegener, had me aan haar gekoppeld.

Britt is in 2013 verkozen door vakgenoten tot De meest invloedrijke recruiter van het jaar. Ik was met het oog op mijn zelfstandige toekomst dolblij met haar toezegging dat ze me wilde bijpraten over alles wat te maken heeft met online recruitment.

Opgewekt ging ik op weg naar Diemen, de reis was keurig gepland met de OV-reisplanner en volgens planning zou ik daar om iets voor tienen zijn.

Tempo-Team is onderdeel van Randstad en voetstoots ging ik ervan uit dat ze beide in hetzelfde loodgrijze gebouw huizen. Mooi niet, Tempo-Team zit vlak naast Randstad in een veel vriendelijker ogend, wit glanzend gebouw. De extra loopmeters kostten toch al gauw tien minuten meer.

Eenmaal bij Tempo-Team gearriveerd, werd ik opgehaald door Britt met de woorden: ‘Er is sprake van een een misverstand, tenminste dat denk ik, want wij zouden elkaar treffen om half tien’.

‘Nee toch, ik was in de veronderstelling om tien uur.’ Op de verkeerde momenten kan ik ijzeren-Heinig-eigenwijs zijn.

Britt: ‘Het maakt mij niet uit dat je te laat bent, maar ik heb om half elf de volgende afspraak.’

Mijn ongemak groeide ondertussen met zevenmijlsstappen en in mijn hoofd raasde de twijfel: ‘Het zal toch niet…? Owow, GÊNANT!’

We hebben even kennisgemaakt bij een kop koffie en daarna kon ik met de spreekwoordelijke staart tussen mijn benen weer terug naar Utrecht, ondertussen foeterend tegen mezelf: ‘Wat zonde, wat oerstom, wat een topper in mijn lijst van 200 gênante momenten!’

Op de reis terug checkte ik meteen mijn agenda en ja hoor, daar stond het: afspraak met Britt bij Tempo-Team om 9:30 uur. Op de een of andere manier waren mijn hersens er weer in geslaagd met een aan zekerheid grenzende bravoure iets op te slaan wat volledig bezijden de werkelijkheid was.

Ik checkte mijn mail en… [kreun], ik was zelf degene die half tien had voorgesteld.

Moment 2 – gênanter kan best!

Bijna een jaar geleden had ik eenzelfde gênante ervaring, maar toen in familiaire kring. Ik kreeg het voor elkaar om een vliegtuig te missen waardoor een korte tussendoor-vakantie naar Portugal nog korter werd.

Mijn zus moest er gelukkig hartelijk om lachen, maar ik voelde me hoogst opgelaten.

Moment 3 – op zijn gênantst

Deze gênante ervaring stamt van veel langer geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Wij kampeerden als gezin op een Zwitserse camping die pal aan de Rijn lag. De Rijn was daar nog een leuk, snelstromend riviertje waarin je naar hartenlust kon zwemmen en spartelen. Úren lieten wij, mijn zusje en ik, ons meevoeren met de rivier. Steeds opnieuw liepen we van de ene kant van de camping naar de andere en hopla, daar gingen we weer, mee met de stroming.

Aan het eind van de middag werden we opgehaald om te gaan eten. We liepen eerst even langs het toiletgebouw om daarna door te lopen naar het uiteinde van de camping waar onze tent stond.

Voor het juiste mentale plaatje; we liepen in bikini.

Ongeveer halverwege moest ik een scheet laten, wat we toen trouwens nog ‘een windje’ moesten noemen. Ik liet de scheet en bijna direct daarna riep mijn zusje keihard over de camping: ‘Kijk nou toch eens, onze Rita zit onder de poep!’

Ik had niets in de gaten, het leek een onschuldige scheet, maar toen ik naar beneden keek, bleken mijn beide benen aan de binnenkant helemaal onder de diarree te zitten. Ik had kennelijk veel te veel Rijnwater binnengekregen.

Ik was in een oogwenk veranderd in een grote, lopende Dame Blanche in bikini, maar dan wel één met een minder prettige geur.

Dit was GÊNANT eerste klas. Het ergste was dat ik voor mijn gevoel nog honderden meters moest lopen, naar óf de tent óf het toiletgebouw. De tranen liepen over mijn 13-jarige wangen van schaamte.

Moment 4 – ook best gênant

Soms gebeurt er iets waardoor je iets verkeerd interpreteert en als je dan niet gezegend bent met engelengeduld, maar meteen van leer trekt, kunnen er gênante taferelen plaatsvinden. Vorig jaar beschreef ik zo’n situatie onder de noemer Geduld is een schone zaak.

Moment 5 – ‘Mama, jij bent schamend’

Er zijn ook momenten dat ik niet zelf ervaar dat ik iets gênants doe, maar dat mijn kinderen vinden dat het té erg is wat ik doe. Dat heet tegenwoordig niet gênant, maar ‘schamend’.

Dingen die ik op Facebook plaats, kunnen schamend zijn. Om niet te spreken van mijn kleren, schoenen, lippenstift, haardracht, nagellak, tassen, fiets, sportkleren, paraplu’s, er is werkelijk van alles aan mijn buitenkant dat schamend kan zijn. Het toppunt van schamend is als ik, als moeder, iets ‘like’ op de tijdlijn van mijn kinderen. Dat is zó schamend:

Want: ‘Je wilt echt niet dat je moeder al je berichten liket. Trouwens, al dat schrijven over seks op hoge leeftijd hoeft ook écht niet.’

Be-schamend

Maar het woord schamend dan? Dat is toch bijna te gênant voor woorden? Ik heb het heus waar oprecht geprobeerd. Dat gesprekje ging ongeveer zo:

Ik: ‘Het is trouwens niet schamend, het is be-schamend.’

‘Nee, het is schamend.’

‘Kijk, hier in het woordenboek staat het, iets kan beschamend zijn, maar niet ‘schamend’. Dat is geen Nederlands.’

‘Mámá, het is schamend. Iedereen zegt het! Jij weet er niets van.’

‘En toch zeg ik je, het is be-schamend.’

[Grote zucht] ‘Jij bent zó verschrikkelijk schamend.’

Waarvan akte.

14 juni 2014