Feuilleton 3xVentoux040 – Actieblog uit 2012

Aflevering -14-

***

In het zicht van de Ventoux

In het zicht van de Mont Ventoux, letterlijk deze keer, want als ik mijn hoofd optil zie ik hem recht voor me liggen, schrijf ik de laatste blogs voor onze grote dag.

De komende dagen kun je je verheugen op een terugblik op de laatste trainingen en een vooruitblik naar de grote dag.

De laatste paar weken voor de grote dag moesten de gemiste hoogtemeters door de mei-malheur vanwege botsing, val en griep, worden goedgemaakt. Vanaf medio juni werd daarom gefietst in Limburg en de Achterhoek en werd iets serieuzer werk gemaakt van de doordeweekse trainingen.

Zuid-Limburg

In juni reden zoon Ids en ik samen met vriend Rob met de auto naar Zuid-Limburg om de nodige hoogtemeters te ‘pakken’. We parkeerden de auto in Gulpen.

Gulpen ken ik van de middelbare school omdat we daar in de vijfde een schoolkamp hadden. De naam van het dorp alleen al was reden om ongeveer een half uur de slappe lach te hebben.

Dus altijd als ik in Gulpen terecht kom, is daar de herinnering aan een stel pubermeiden, toen nog tieners genoemd, die gierend van de lach zielsveel meelij hadden met kinderen die de pech hadden in GULPEN te zijn geboren of er te wonen.

GULPEN, het woord alleen al. En dat daar dan een dorp naar is genoemd!

Limburgse bergriedel

Nou goed, wij vertrokken uit Gulpen en reden achtereenvolgens de Schweibergerweg, het Bovenste Bos, de Camericherberg, Veilinerbos, Kruisberg, IJzerbosweg, Dode Man, Cauberg, Keutenberg en Gulpenerberg. Zeg maar een flink deel van de Limburgse bergriedel.

Het werd een rit van bijna 68 kilometer en ruim 1000 hoogtemeters. Dat laatste viel mij dik en dik tegen. De week ervoor had ik met wat Utrechtse Heuvelrug en zes keer de Amerongse Berg heen en weer bijna 1400 hoogtemeters gehaald.

Ik weet niet of de meting van mijn app goed was die dag. Zuid-Limburg voelt toch echt zwaarder dan de Utrechtse Heuvelrug.

Rugpijn

Na de eerste 20 kilometer wilde ik pauzeren, ik wist niet wat er fout was gegaan maar ik stikte van de rugpijn.

Gezeten achter een gigantisch stuk rijstevlaai probeerde ik te achterhalen wat ik had gedaan de dagen ervoor waardoor die rugpijn de kop kon opsteken.

Ik had geen idee.

Lichtelijk angstig dat er misschien nieuw onheil op mijn weg zou komen, vervolgen we de tocht.

Het ging redelijk maar echt lekker werd het nooit.

Val sur place

Bij de Keutenberg, die ik goed ken omdat wij daar vroeger jaarlijks in de buurt kampeerden, ging het dan eindelijk mis; ik zag het bordje 22% en schakelde verkeerd naar het allerkleinste tandwiel achter, wat feitelijk het allergrootste verzet is, wat ik bijzonder verwarrend en onlogisch vind, waardoor ik in plaats van vooruit, achterwaarts fietste.

En dat gaat niet.

Dan val je om.

En als dan je voeten niet uit de klikpedalen willen, ziet dat er niet elegant uit.

Gelukkig waren Ids en Rob ruim voor mij  uit gefietst, dus is niemand getuige geweest van mijn ‘val sur place’.

Keutenberg, kløtenberg

Lopend met de fiets in de hand (blamage eerste klas), doopte ik de Keutenberg om tot kløtenberg. Met een rug die voelde als van een oud vrouwtje kwam ik tergend langzaam omhoog.

Over wat dit gaat zeggen over de grote dag, wil ik niet nadenken.

14 april 2020