Oelewapper

Het vliegtuig missen. Welke oelewapper doet dat?

Nou, deze oen. Opperoen. Oen tot in de zevende macht.

En waardoor dan wel?

Tsja, hier zijn verschillende verklaringen voor te geven. Deze vragen introspectie, reflectie en metadenken. Op zijn Hollands ‘met de billen bloot’.

Nu doe ik dat toch al, niet voor niets noemde iemand deze schrijfplaats ‘dat blote blog van jou’. Waarmee niet is gezegd dat alles wat hier een plekje vindt noodzakelijkerwijs autobiografisch is en/of echt gebeurd.

Te laat komen

Te laat komen is als fenomeen interessant. Evenzeer geldt dit voor te vroeg komen. Eigenlijk is alleen op tijd komen volstrekt oninteressant.

Neurose

Je zou het niet zeggen, want zij zat donderdag gewoon ín het vliegtuig terwijl ik letterlijk en figuurlijk het nakijken had, maar mijn zus en ik hebben er beide een handje van om te laat te komen. Wij zijn opgevoed in een gezin met twee neurotisch te vroeg komende ouders. Zij mikten niet op de gewenste tijd, maar mikten altijd op een kwartier te vroeg. Een kwartier!!

Het gevolg van deze ouderlijke neurose is dat wij niet verantwoordelijk werden gesteld voor ‘op tijd zijn’. Dit hebben wij eenvoudigweg niet geleerd. Conclusie: het is een gemis in onze opvoeding.

Locus of control

Maar dit is wel heel veel ‘externe locus of control’, dus laat ik de ‘interne locus of control’ eens aan het werk zetten.

Psychopathologie

In de loop van mijn jeugdjaren ontwikkelde ik een enorme hekel aan wachten. Uit het vorenstaande mag duidelijk zijn waar dat zijn oorsprong in had.  Deze hekel heeft psychopathologische proporties aangenomen. Hij is groter geworden dan opvoedingstechnisch gesproken, strikt noodzakelijk was.

Wat is dan de psychopathologische dimensie aan dit ‘een beetje hekel hebben aan’ te laat komen.

De grens tussen ‘een gewone hekel hebben aan’ en een psychopathologie ontwikkelen, zit hem in de verhouding tussen fijn en niet-fijn.

Zo’n dag als donderdag; de stress, het jakkeren, het schuldgevoel, de boosheid, dit alles kan nimmer opwegen tegen het beetje wachten dat noodzakelijk is om een vliegtuig te halen.

Dieper verlangen

Er moet dus een dieper verlangen liggen áchter de acceptatie, het op de koop toe nemen, van zoveel negativiteit. Dit verlangen is, voor wie mijn leven overziet, samen te vatten in: ‘alles eruit willen halen wat erin zit’. Het gevolg is dat ik altijd te weinig tijd heb. Of te veel plannen heb voor de beschikbare tijd. Vroeg of laat moet dat natuurlijk een keertje mis gaan. Simpelweg een kwestie van een plus een is twee.

Een tandje dieper

Een tandje dieper van de introspectie brengt mij op mijn positie als kind in het systeem van ons gezin. Ik ben het oudste kind. Het kind waar op werd gewacht. Het kind dat álles ging veranderen, in de rol en positie van mijn ouders en van mijn grootouders. Ik was de kroonprinses van meet af aan. Dit leidt onherroepelijk tot ‘prinses-op-de-erwt-gedrag’. Ik ben de uitverkorene. De Prima Donna. Iedereen wacht toch wel op mij.

Jaja, behalve natuurlijk een vliegtuig.

Nóg een tandje dieper

Het kan nog een tandje dieper.

Ik bleef niet alleen als kind. Er kwam een zusje bij. Niet al heel snel, neen, pas na vier jaar. Ik werd als vierjarige, die gewend was aan alle exclusieve aandacht en die de erwt als iets gewoon was gaan zien, ineens geconfronteerd met een kleine schreeuwlelijk die bovendien zo’n slechte start in het leven had, dat ze de eerste drie weken van haar leventje in het ziekenhuis doorbracht.

Ik was dientengevolge ineens uitgerangeerd. Onbelangrijk. Van mijn troon gestoten. Dit is ongetwijfeld en onmiskenbaar een vroegkinderlijk trauma van ongekende omvang.

Toen ook nog bleek dat het kleine zusje een Drieste Draufgänger was terwijl ik te boek stond als de Boekenwormse Bangerik, moet er in mijn onbewuste een besluit tot stand zijn gekomen dat ten grondslag ligt aan zoiets simpels als juist deze donderdag te laat komen.

Sublimatie

Dit onbewuste heeft, na jaren op de loer te hebben gelegen, eindelijk de weg gevonden tot de ultieme revanche.

Maar omdat we niet meer in de Middeleeuwen leven uit ik deze Freudiaanse revanche niet  in de vorm van bijten, krabben en slaan van die kleine concurrente, maar in…

Juist ja, het vliegtuig missen. Waarin mijn zus wel zat. Helemaal alleen. Lekker puh! Oelek, oelek! Sliep uit!

Werkelijk, dit is de sublimatie van bloedverwantenrivaliteit in optima forma.

En toch…

En toch denk ik zelf dat het te laat komen, niettegenstaande al het gepsychologiseer hiervoor, gewoon uit mezelf komt, ergens van binnen.

Het hoort bij me. Per slot van rekening was ik ook al ruim 14 dagen te laat voor mijn eigen geboorte! Dus. Duidelijk. Verder geen woorden meer aan vuil maken.

6 juli 2013