Hardloper Rita

Een tijdje terug kreeg ik een mailtje van iemand die toevallig op runningrita.nl was terechtgekomen. Ze onderhoudt een professioneel blog over hardlopende moeders. Ze vroeg of ik wilde meewerken aan haar blog voor de categorie ‘rennende moeders’.

In eerste instantie voelde ik daar niks voor. Ik voel me geen hardloopmoeder, noch zwemmoeder of voetbalmoeder. Ik loop hard omdat dat mijn sport is. Niet omdat ik moeder ben.

Toch was ik nieuwsgierig geworden en vroeg haar toch mij de vragen te mailen, dan zou ik daarna beslissen.

De vragen vond ik leuk genoeg. Nu sta ik op de website ‘Ren mama ren’ van Nicole Orriëns. Het werd in feite een papieren interview met mezelf. Ik schreef het zelf, dus het verdient ook hier een plaatsje. De introductietekst is geschreven door Nicole.

Eerste werd Rita.

Bij haar allereerste hardloopwedstrijd!

Dat was tijdens een sportdag in de vijfde klas van haar middelbare school. Maar hardlopen als serieuze sport? Nee, Rita vond hardlopen vooral vermoeiend.

Pas toen ze meedeed aan de Batavierenrace* in 1979 ging ze hardlopen serieus nemen. Zeker toen ze verkering kreeg met een heuse lange-afstandsatleet die minimaal zes keer per week trainde. Vanaf 1980 ging ze echt hardlopen, en is ze er nooit meer opgehouden. Een leven zonder hardlopen kan Rita zich niet voorstellen.

Rita:

‘Ik blijf hardlopen tot mijn knieën of heupen versleten zijn. Dan krijg ik operatief een paar kunstgewrichten aangemeten en daarna pak ik het hardlopen weer op.’

Dit is haar verhaal!

Over Rita

Rita Verduin, alias @runningrita is 56 jaar. Ze werkt 36 uur per week als HR Manager bij FRISS, een jong ICT bedrijf in Utrecht, waar ze ook woont. Ze is getrouwd met Paul en samen hebben ze drie kinderen. Een tweeling (j/m) van 21 en een zoon van 19 jaar. De oudste twee zijn het huis uit, de oudste zoon studeert Technische Bedrijfskunde in Groningen. Hun dochter studeert Geneeskunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. De jongste zoon is dit jaar begonnen aan MBO4 Bedrijfsadministratie in Utrecht.

Hardloopgewoontes

Het liefst loop ik in een bos. Niet in een park, maar in een echt bos. Een weidegebied vind ik saai, door de vaak lange, rechte wegen. In de stad loop ik alleen als het echt niet anders kan. Ook liep ik eindeloze rondjes op de atletiekbaan. Maar daar is door omstandigheden zoals blessures en andere levenspech, de klad in gekomen. Ik hoop dat wel weer op te pakken, ooit.

Vroeger liep ik tot zes keer per week. Tegenwoordig mag ik blij zijn als ik twee keer per week loop. Daarnaast ‘spin’ ik eens per week op een sportschool en doe ik, als het uitkomt, mee aan een bootcamp die op mijn werk wordt georganiseerd.

Ik loop het liefst in een groep

Ik ben lid van de Utrechtse atletiekvereniging U-Track en loop het liefst in een groep. Maar tussendoor loop ik regelmatig alleen. Ik vind opbouwen, bijvoorbeeld na een blessure, in mijn eentje verschrikkelijk, dus dat doe ik bij voorkeur in een groep. Maar als mijn conditie en lijf oké zijn, loop ik ook alleen. In een groep lopen vind ik veel stimulerender, gezelliger en effectiever. Dat laatste vooral omdat een groep me helpt mijn grenzen te verleggen.

Hardloopmotivatie

Ik weet niet anders dan dat ik sport. En van alle sporten die ik deed en doe, vind ik hardlopen toch echt het fijnst. Je bent lekker buiten en maakt alle seizoenen mee, want hardlopen kun je altijd doen. Ook als er sneeuw ligt of als het bloedheet is. Een ander groot voordeel is dat je kunt hardlopen zonder dat je deel uitmaakt van het normale verkeer, dat is bijvoorbeeld met fietsen heel anders. Hardlopen is daardoor voor mij veel ontspannender. En het is tegelijkertijd intensief: als je na een uur thuiskomt, heb je ook echt wat gedaan. Ik houd ook veel van toerschaatsen op natuurijs, maar dat kun je jammer genoeg maar heel weinig doen in Nederland. En op een kunstijsbaan schaatsen vind ik saai.

Voor een echte teamsport ben ik niet geschikt. Dan moet ik te veel rekening houden met anderen. Dat kost tijd en dat vind ik zonde. Dan ga ik liever hardlopen. In een groep, dat dan weer wel.

Lopen om af te vallen

Ik maak geen verschil tussen lichamelijke en psychologische redenen om te lopen. Hoewel vrijwel alle vrouwen van zekere leeftijd lopen om af te vallen. Dat is voor mij niet de reden om te lopen, maar het is wel een fijn bij-effect. Zeker als je veel traint, vanaf zo’n drie keer per week, bijvoorbeeld ter voorbereiding op een halve marathon, merk je dat je kunt eten wat je wilt en toch afvalt. Dat is bij een uurtje of twee tennis per week niet echt haalbaar.

Hardlopen en moederschap

Hardlopen en moederschap hebben voor mij niets met elkaar te maken. Ja, ik ben hardloper en ja, ik ben moeder. Maar dat maakt mij nog geen hardlopende moeder. Het hardlopen was er voor ik moeder werd.

Kinderen en hardlopen

Mijn kinderen mochten toen ze klein waren kiezen uit drie sporten: 1. atletiek, 2. atletiek en 3. atletiek. En raadt eens wat het werd? Atletiek! De mooiste sport der sporten. De eerlijkheid gebied te zeggen dat dit een grapje is, in werkelijkheid werd het voetbal bij de zoons en hockey bij de dochter.

Atletiek is voor kinderen heel afwisselend, en veel meer dan alleen lopen. Pas als ze ouder zijn (>14-15 jaar) mogen ze kilometers gaan maken, als ze voor lopen willen kiezen. Daar beginnen sommige kinderen echt veel te vroeg mee.

Later stopten ze met de teamsporten en stapten over naar, jawel hardlopen. Leuk voor hen was dat er meteen prijzen gewonnen werden. Onze oudste zoon had er echt talent voor.

Onze jongste houdt niet van sporten, die vindt fietsen naar school sportief genoeg. De twee oudsten doen, sinds ze studeren, aan wedstrijdroeien. Die gaan nu achteruit om vooruit te komen. Vreemde snuiters zijn het. Dan kún je hardlopen en dan gá je roeien…

Hardloopgadgets en apps

Ik heb een iPhonehoesje voor om mijn arm, en heb een tijdje fanatiek ge-runkeeped. Maar ik vergat het steeds vaker, of de batterij van mijn telefoon was weer leeg. Ik weet toch wel hoever ik loop en hoe hard ik ga. Da’s een groot voordeel van al ruim 35 jaar hardlopen.

Wat andere mensen allemaal delen aan afstanden etc op sociale media zoals Twitter en Facebook vind ik van een dodelijke saaiheid dat ik heb besloten dat helemaal te laten. Heel af en toe tweet ik wat over het lopen en zet dan @loopmaatjes erin en dan krijg je gegarandeerd een retweet. Dat is dan weer leuk voor een seconde of drie.

Hoewel ik overtuigd stadsbewoner ben, loop ik altijd in de natuur. Ik vind het zonde om buitengeluiden buiten te sluiten door met muziek op je hoofd te lopen.

Hardloopwedstrijden en evenementen

Vanaf het prille begin doe ik mee aan hardloopwedstrijden. Het is motiverend om een doel te hebben. Of meerdere doelen achter elkaar. Ik doe ieder jaar mee aan mijn eigen rijtje najaarsklassiekers: Veluweloop, Singeloop, Maliebaanloop, Pheidippidesloop en de Linschotenloop. Hoewel ik die laatste vaak heb moet laten schieten vanwege blessures of geen zin. Ik heb zelf in zekere zin aan de wieg van de Zevenheuvelenloop gestaan. Hoe dat precies zit, kun je hier lezen.

Wedstrijden geven een doel

Het belangrijkste is het stellen van een doel. Door me in te schrijven voor een loopje, stimuleer ik mezelf om goed te blijven trainen of meer te gaan trainen. Ik loop het liefst 10 km’s, maar loop ook 5 km’s en ga tot en met een halve marathon. Een hele marathon lopen trekt mij niet. Ik blijf in mijn hart een middenafstandsloper (800m).

Wat erg leuk is, is om met een groepje deel te nemen aan een loop. Ik loop al jaren de Veluweloop met een vast team en liep met zes U-Track vrouwen de halve marathon van Berlijn, als #SixintheCity.

Prijzen zijn niet langer aan de orde

Een prijs is niet langer aan de orde. Maar een medaille omgehangen krijgen vind ik nog steeds leuk. Toen mijn kinderen klein waren, vroegen ze altijd als ik na een loopje thuiskwam: ‘En, heb je gewonnen?’ Toen liep ik allang ergens onzichtbaar tussen 23.000 anderen.

In 1984 werd ik 3e bij de Nederlandse Studenten Kampioenschappen 800m. Dat is mijn mooiste prijs. Het PR (Persoonlijk Record) waar ik nog steeds trots op ben is 44:43 minuten op de 10 kilometer. Dat liep ik tijdens de wedstrijdvariant van de Maliebaanloop in 1992. Ik was destijds 33 jaar, twee jaar later werd ik moeder. Ik ben daarna nooit meer zo snel geweest. Snik.

Hardloopkleding en schoeisel

Ik draag zeker hardlooprokjes. Ik vind ze geinig. Je moet er wel dun genoeg voor zijn, of althans, je benen. Hardloopschoenen kopen is een moetje. Ik loop altijd op mannenmodellen en dan bij voorkeur op Asics. Ik heb grote voeten (maat 41) en vrouwen-hardloopschoenen zijn altijd te smal waardoor ik er dode tenen in krijg. Wel jammer van de kleuren. Ik wil ook weleens roze schoenen aan.

Hardloopinspiratie

Ik wordt geïnspireerd door mijn loopgroep en dan vooral de vriendinnen die ik daar heb gemaakt.

Wat betreft boeken over hardlopen vond ik ‘Altijd verder‘ van Dolf Jansen behoorlijk goed leesbaar, hoewel het boek beter was geweest als er 100 pagina’s geschrapt waren. Ik moet nog steeds Marathonloper van Abelkader Benali lezen.

Runner’s World lees ik niet, omdat ik vind dat er vooral veel reclame in staat. Dat geldt zo’n beetje voor alle tijdschriften, behalve leden-tijdschriften zoals het tijdschrift Onze Taal. Over lopen lees ik veel online. Andere bloggers, Losse Veter, nieuws op de site van de Atletiekunie en online magazines die af en toe verschijnen, maar dat is ook alweer over zijn hoogtepunt. En natuurlijk alles van mijn eigen atletiekvereniging: www.u-track.nl.

Mijn boodschap voor mensen die willen gaan hardlopen

1. Niet te lang over nadenken, gewoon beginnen. Bijvoorbeeld met een Start2Run in je eigen buurt. Daarna kun je verder met Run-2-the-start waarmee je je voorbereid op deelname aan een loopje.
2. Je kunt beter 2 keer per week een half uur lopen dan 1 keer een uur. Met 1 keer per week bouw je niks op. Dan kun je net zo goed gaan tennnissen of golfen. Met lopen word je pas echt beter als je het drie keer per week doet.

~~~

* Batavierenrace: een studenten-estafetteloop van Nijmegen naar Enschede waarbij je met een team van 25 lopers de hele afstand lopend volbrengt.

1 mei 2016