Autoreis
Ik ben op weg naar mijn jaarlijkse skivakantie en rijd met de auto naar Frankrijk met twee van mijn drie kinderen. Deze twee hebben een rijbewijs. Dat moet natuurlijk worden benut.
Grootmoedig sta ik het stuur, de auto en mijn gemoedsrust af aan beide bloedjes.
Wat rijden ze hard, wat remmen ze weinig op de motor, wat geven ze laat richting aan bij het inhalen, trouwens, moet dat eigenlijk wel, al dat inhalen?
‘Je rijdt vreselijk mee mam.’
‘Het is echt verschrikkelijk.’
‘Het is erger dan die en die en… en…’
Waarna verhalen volgen over bloedlinke inhaalmanoeuvres in verre landen, vreemde snuiters die in onze auto andere gekken achterna zitten, ondertussen op hun voorhoofd tikkend als ze die gekken passeren.
OMG, wat ben ik blij dat ik niet alles weet en hoor. Laat mij alsjeblieft zo onwetend mogelijk blijven over mijn kinders capriolen in het snelverkeer.
Champagny-le-haut
Het dorpje waar wij naartoe stuiven, voor zover je dat al kunt doen in een zwaarbeladen Fiat 500, ligt 220 meter boven Champagny. Het is een lieflijk dorpje dat je totaal niet associeert met de gangbare Franse ski-oorden.
In het pietepeuterige dorpje dat ligt in een vallei die omsloten is door ruwe rotsformaties, waar in deze tijd van het jaar de watervallen bevroren aan de bergwand volkomen verijsd naar beneden hangen, staat een kerkje met daaromheen een aantal huizen.
Er is een réfuge, met een prima keuken, en verder is er niks.
Nou ja, ons appartement staat er. Dat dan weer wel. Het is verrassend luxe en groot.
De vloerverwarming komt door vloertegels die verdacht veel lijken op parket van verweerd hout. Ik kan niet anders zeggen; het is mooi.
Champagny
Vanuit Chanpagny-le-haut gaan wij ieder dag met een skibus(je) naar beneden. De weg is steil en gaat vlak langs een rotsige afgrond waar je meters de diepte in kijkt. Zekerheidshalve ga ik het liefst rechts in de bus zitten als we naar beneden rijden en links als we naar boven rijden.
Het maakt rationeel gezien natuurlijk geen moer uit waar je zit in de bus, als hij door de boarding naar beneden klettert gaat iedereen mee, maar het gevoel wil ook wat.
Ik leer steeds beter dat gevoel te gehoorzamen.
Ook in Champagny zelf zijn nergens appartementenflats te bekennen, nergens zie je grote parkeerplaatsen afgeladen vol met auto’s in de buurt van een téléphérique (kabelbaan), télécabine (lift met kleine gondels) of een télésiège (stoeltjeslift).
Ook dit dorp is nog steeds lieflijk, hoewel de projectontwikkelaars wel hun kansen roken en er langs het parcours van de gondeltjes een aantal grote en lelijke appartementenblokken is gerealiseerd.
Skiën
Mijn oudste bloedje skiet nu officieel beter en sneller dan ik.
Ikzelf word de eerste dag helaas en keihard ingedeeld in de categorie ‘langzamen’. Ik moet met de télécabine naar beneden.
Ik slik en slik nog een keer.
Als blikken konden doden, lag de gids nu tussen zes plankjes.
Waar is de tijd gebleven dat ik sprak over ‘raggen’ en ‘skiing-for-die-hards’ in plaats van ‘survival of the fittest’ op een rode helling, alleen maar omdat ie vrij steil is en hier en daar ijzig?
Ik ben een watje op ski’s.
Een watje met een grote mond, dat dan weer wel. Een watje dat zich niet laat kennen, we zullen hullie snellerds eens wat laten zien.
De volgende dag al kan ik mee naar beneden skiën.
O, zo!
Dat dacht ik ook. 😎
Ziekjes
Na twee dagen skiën is het uit met de pret. ’s Nachts word ik wakker met het gevoel dat mijn slokdarm in mijn keel zit. Wat een rotgevoel is dat.
Ik sta op en haal net op tijd het toilet.
Mijn hele maaginhoud ligt in no-time in de wc-pot.
Althans, ik dacht de hele maaginhoud, maar dat blijkt een relatief begrip, want pas twee keer verder komt er alleen nog wat onduidelijk, vreemd gekleurd slijm naar buiten.
De ochtend na deze onrustige nacht heb ik verhoging en laat ik het skiën voor wat het is. Ik blijf in bed.
Ik ben ziekjes. 😳
De hele vakantiedag gaat slapend aan me voorbij.
In het appartement ben ik nummer twee met het norovirus.
De nacht erop zijn vier anderen aan de beurt, waaronder mijn eigen bloedjes. De gezamenlijke skivakantie word zo een soort estafettetocht van wel mee, niet mee, half mee en weer helemaal mee.
Mee-skiën bedoel ik.
Dat zou toch het hoofdbestanddeel moeten zijn van een skivakantie. Voor een enkeling is de verhouding skiën : ziek als 1 : 1 (: = staat tot). Ik kom er nog genadig vanaf met de verhouding skiën : ziek als 4,5 : 1,5.
Uitgerekend in Frankrijk op Alpine-hoogte buikgriep krijgen. Wie heeft dat verzonnen?
Het weer
Tijdens een skivakantie is ‘het weer’ een dingetje. Er wordt driftig op smartphones en tablets gekeken naar allerhande weerapps. De voorspellingen voor deze week zijn niet heel gunstig. Veel laaghangende bewolking en weinig zon. Jammer is dat.
Ik houd me niet bezig met het weer.
Mijn redenatie is simpel. Het weer is het weer. Het komt zo het komt. Voorspellingen zitten er vaker naast dan dat ze kloppen.
Vooruitkijken naar minder mooi weer maakt je op voorhand al neerslachtig, terwijl je verheugen op mooi weer terwijl het die dag in werkelijkheid tegenvalt, ook neerslachtigheid in de hand werkt.
Kortom, je bezighouden met het weer vergroot je kans op verlies van levenslust en plezier. Je kunt toch niets aan het weer veranderen, dus beter houd je je er gewoon helemaal niet mee bezig. Alle druktemakerij is hoe dan ook verspilde moeite.
Enfin. Deze ski-week worden twee prachtig zonnige dagen verwacht, alle andere dagen moet er laaghangende bewolking hangen.
Grotendeels klopt dat. Vaak ski je alleen op de lager gelegen pistes in de wolken, dan is het helder en zonnig bovenin het skigebied, sommige dagen is de bewolking overal. Dat is minder fijn voor mij want dan zie ik weinig waardoor ik voorzichtig en angstig ga skiën.
Toiletervaring
Halverwege de week eten we op een van de pistes in een tentje waar het personeel zich een weg door de drukte snauwt. Vooral moeder de vrouw is van de grauw en de snauw. Ik begrijp niet waarom het er zo druk is.
‘Wacht maar tot je naar het toilet moet’, zeggen de groepsgenoten die hier vaker waren, ‘dat maakt alles goed’.
Natuurlijk word ik nieuwsgierig.
Wat kan er nou bijzonder zijn aan een wc?
Als ik mijn behoefte ga doen, wordt het grote geheim onthuld.
Door het wc-raampje kijken twee kippen geïnteresseerd naar ieders activiteiten op de pot. Ze doen me denken aan de mopperende oude Muppet-mannetjes Waldorf en Statler zoals ze eendrachtig naar binnen koekeloeren.
Het is een lumineus idee voor de volgende periode van pluimvee-ophokplicht in Nederland.
Skiën met de bloedjes
Van het skiën met mijn eigen bloedjes is niet veel terechtgekomen. We hebben door alle ziektekiemen precies drie dagen samen kunnen skiën.
Dure hobby, op deze manier.
Gelukkig hebben we nog wel één télésiège-foto van skidag 1. Ik zit bijna verstopt met mijn twee brillen achter die twee rijen blinkend witte tanden. ooit waren wij groot-leverancier van te grote tanden in te kleine kaken voor de lokale orthodontist. Die alles en iedereen in het gelid heeft gekregen. Althans, qua tanden en kiezen.
De drie dagen dat we wel samen kunnen skiën, zijn fijn. Het gebied is groot en de sneeuw is meestentijds goed, op enkele ijzige laaggelegen stukken na.
Skihuur
Bij het inleveren op de laatste dag van onze skispullen, blijk ik een van mijn ski’s aan gort te hebben gegleden. Ik heb er niks van gemerkt.
Of ik maar even de huur wil betalen én de afkoop van de ski’s: 382 euro tezamen.
Plotseling kan het Franse winkelpersoneel niet meer langzaam praten maar komen de woorden en zinnen er met de snelheid van een volautomatische Kalasjnikov uit.
Ik begrijp er de ballen van.
Hoe kan ik nou én de huur én de ski’s moeten betalen? Dat is toch volksverlakkerij?
Woest worden helpt er niet bij. Je telefoon op de grond smijten ook niet. Dat ik niet meer kan pinnen en geld moet lenen bij de bloedjes helpt evenmin bij het weer rustig worden.
Uiteindelijk reken ik met drifthersens-op-oorlogssterkte alles af met de figuurlijke ziekte in mijn lijf. Als troostcadeau krijg ik de kapotte ski’s mee naar huis.
Waarmee ik dit blog verheugd kan eindigen in de enorme rijkdom van een paar bindingen à raison van 382 euro.
De ski’s zelf kunnen en zullen naar de schroothoop.
25 februari 2018