Contemplatieve fietstocht

Sinds bijna twee weken ben ik een 1-oudergezin. Of heb ik een 1-oudergezin. Whatever, ik redder het gezin in mijn eentje, voor een periode van bijna twee maanden.

De man is met vriend F. op contemplatieve fietstocht naar Santiago de Compostella. Waarbij ik altijd moet denken aan een composthoop, maar het schijnt een kathedraal te zijn.

Daar moeten ze op de knieën omheen kruipen, anders krijg je de Sint Jacobsschelp niet. Daarvóór moeten ze alle fietsdagen twee keer per dag stempelen en in kerken onderweg stempels halen anders geloven ze in Santiago niet dat je de hele tocht echt hebt gefietst of gewandeld. Een stempel heet in het Frans een tampon en dat is natuurlijk onbedaarlijk grappig, dat je als man een paar keer per dag doodserieus mag vragen: ‘Est ce que vous avez des tampons pour nous?’

Vakantiedagenstuwmeer

Hoe komt het zo? Dat hij zo lang op pad is? Eigenlijk simpel, hij had een vakantiedagenstuwmeer en dat moest op, of hij zou het per 2014 helemaal kwijt zijn. Ja, dat zijn nog eens straffe maatregelen daar bij de Hoge School, daar kunnen ze in het Bedrijfs Leven nog wat van leren. Gek eigenlijk dat je eerst naar School gaat en dan gaat werken in het Leven. Tenzij je gaat werken op een School, dan schijn je na verloop van tijd niet meer te Leven.

Fietsblog

De man en zijn vriend hebben trouwens een blog en veel regen: Santiago 2013. Het is een fotoblog met onderschriften dus je hebt het zo gelezen. Er worden alleen feitelijkheden gemeld dus het is ook een beetje saai. Maar het is reuze leuk voor ons achterblijvers dat ze bloggen.

Ik moedig de kinderen aan ook regelmatig te lezen wat hun vader beleeft.

‘Boeien’, was hun collectieve en geïnteresseerde reactie.

Ziek

Ondertussen werd ik ziek. Van het gemis aan de man natuurlijk. Ik ben hem zo gewend, ik val meteen in koortsige toestand als hij ineens zijn eigen plan trekt.

Mijn start als 1-oudergzin had niet rotter kunnen zijn. Met ruim 39 graden koorts stond ik de tweede dag van mijn 1-oudergezinsbestaan goulash te bereiden (dat kook je niet, dat bereid je). Het vlees had ik nou eenmaal in huis en met zo’n trekkende man wordt de huishoudpot al voldoende op de proef gesteld. Ik kan nu uit eigen ervaring verkondigen dat goulash maken zo eenvoudig is dat het zelfs lukt als je hondsberoerd aan het fornuis staat. Het is een half uurtje snijden en een beetje bakken en daarna uren pruttelen. Dat lukt zelfs met een rotkop en waterige oogjes.

Jammer genoeg proefde ik er zelf helemaal niks van en had ik net zoveel trek als een veldmuis. Gelukkig had ik wel meteen voor twee dagen gekookt, dus dat was een makkie voor de volgende dag.

Het 1e 1-ouderweekend

In het eerste 1-oudergezinsweekend kwam het uitwonende kind thuis. Dat was nog eens fijn; zij kookte zowaar twee dagen.

Ook mijn moeder kwam helpen, wat erop neerkomt dat ze hoe dan ook wil Rummikub’en, door mij steevast Kummirup genoemd.

‘Het heet Rummikub’, roept mijn moeder dan altijd terug.

‘O ja, egweur, dat is nieuw voor mij’.

Gelukkig kon ik mij daar deze keer aan onttrekken met de enig echte flauwe koortssmoes, maar de oudste zoon moest eraan geloven. Twee potjes. ‘Eén pot is geen pot’, zegt mijn moeder dan.

Na Pinksteren

Ondertussen dacht ik na Pinksteren weer te kunnen werken, maar dan had ik toch buiten deze hardnekkige griep gerekend. De koorts liet zich niet makkelijk verdrijven. Uiteindelijk ging de griep over in een vrhfdshltntstkng (klnkrs zn trwns vlldg vrbdg) en nu ben ik nog net niet de oude.

De Grote Boodschappen

Voor het Grote Vertrek had de man nog alle Grote Boodschappen aangevuld dus er was voor twee weken voorraad van van alles.

Ik denk dat hij met vooruitziende blik ervoor zorgde dat zijn schuldgevoel niet tot nog hoger hoogte zou stijgen, het is wel heel bruut als je zelf lekker op de fiets zit en je vrouw met een ziek lijf je bloedjes van kinderen moet zien groot te brengen.

Twee maanden dan toch in ieder geval. Ik gun het hem wel hoor, die fietstocht. Van harte zelfs. Als hij het de volgende keer maar samen met mij doet in plaats van met F. Ik heb trouwens geen vakantiedagenstuwmeer, maar in het bedrijf waar ik werk is een groot probleem met verlofstuwmeren dus misschien valt er een handeltje in te beginnen?

1-oudergezinsdruk

Om de 1-oudergezinsdruk te overleven zeg ik allerlei dingen af. Normaliter is het bij ons de man die van alles afzegt en zeg ik overal ‘ja’ op. Maar als je vader en moeder tegelijk moet zijn, dan ga je vanzelf snappen waarom je echt geen zin hebt in alles. Dus mijn weekenden zijn de komende maanden van een allesoverstijgende saaiheid. Zaterdag hardlopen, jongste zoon naar zijn zaterdagactiviteit brengen, boodschappen doen, jongste zoon ophalen, koken, beetje dit en beetje dat en dan is het alweer zondag en begint de werkweek alweer bijna.

Tenminste, zo stel ik me dat voor, want ik heb nog geen normaal weekend meegemaakt als 1-oudergezin. Waarom? Omdat ik ziek was tot nu toe!

Missen?!

Toen de man begon over zijn fietsplannen was ik heel enthousiast. En nog. Ik heb van mijn 18e tot mijn 30e alleen gewoond dus na 23 jaar samenwonen leek het me wel weer eens leuk om even niet samen te wonen. En ook om te ontdekken of je elkaar gaat missen, behalve in praktische zin, dus of er ook sprake zal zijn van écht missen.

Hoe dat is en zal zijn, ga ik de komende weken meemaken!

Ter afsluiting speciaal voor P.: ik heb vandaag het gras (6m2) gemaaid!! Ik ben het nog niet verleerd… De paardenbloemen zijn kassiewijle.

25 mei 2013