Als hardlopen niet kan

Als hardlopen niet kan, is fietsen het alternatief. Velen gingen mij voor en nu ben ik zelf de klos.

Eind augustus 2019 liep ik voor het laatst hard. Daarna bleek ik flink geblesseerd: de pees onder mijn linker hiel was geïrriteerd. Fasciitis plantaris luidde de officiële diagnose.

Sindsdien ging ik naar de fysiotherapeut voor shockwave therapie, met nul resultaat. Na de fysio volgde een bezoek aan de podoloog met tot gevolg dat ik nu twee peperdure zooltjes heb, die niet hielpen. Na de fysio en de podo ben ik naar een echte sportarts geweest die aanraadde om rust te houden (wat ik toen al vijf maanden deed) en een tape te laten zetten door de fysio, hetgeen ik deed, maar hielp het?

Neen.

Geen sikkepit.

Cortisonenspuit

De hiel bleef pijnlijk. Ik ben na zes weken rust weer terug gegaan naar de sportarts want zij had nog een wondermiddel: een cortisonenspuit. Toen ik er hoopvol binnenstapte, bleek de hoop ongegrond: ze gaf liever geen cortisonenspuit, rusten en wachten tot het overging was de betere remedie.

Ik bleef beleefd maar ik had zin om alle (para)medici met hun kostbare, niet-helpende adviezen en remedies allemaal een klap voor hun kanis te geven.

Negen maanden verder

In de tijd dat een hele mensenbaby wordt gefabriekt, is mijn hiel, van heel lang totaal niet verbeteren, nu eindelijk van plan een beetje minder pijnlijk te worden. Het is een frustrerende en geduld beproevende blessure.

Hoewel, alles waar het woord fascist in zit, kan op voorhand al niet veel goed in zich hebben natuurlijk.

Ik ben er ondertussen mooi klaar mee.

Ik schreef er zelfs al eens een gedicht over genaamd Fasciitis Plantaris.

Fietsen

Als alternatief ging ik eerst naar de sportschool om me op het zogeheten spinnen te storten.

Spinnen is fietsen op een fiets die stilstaat, een soort hometrainer, maar dan eentje met een minder oubollig imago.

Maar vanaf de lockdown door het coronavirus kon ook dat niet meer. Het voor de hand liggende alternatief: fietsen in een straal van circa 20 kilometer rond Utrecht.

Het fietsen, vaak in mijn piereneentje en soms met vriendinnen, bleek leuker dan verwacht.

Ik fiets nu op zaterdagochtenden een rondje van circa 40 kilometer in mijn eentje en ik fiets een rondje van ongeveer 20-25 kilometer met mijn sportschoolvriendinnen op woensdagochtenden en meestal fiets ik dan nog een of twee keer een korter stukje van 17-20 kilometer bij wijze van corona-uitlaatservice voor mezelf.

Strava

Voor het fietsen gebruik ik Strava, een sportapp waarop je al je activiteiten kunt vastleggen. Kijk hieronder mee met wat willekeurige rondjes die ik tijdens de lockdown reed en lees mee met het commentaar erbij.

22 april 2020 – Dmsrndje sight-seeing Het Lint

Als je dan toch naar Leidsche Rijn fietst, dan ook maar meteen het hele Lint volgen. Het kunstwerk heet Barricade en de slachtoffers (3) moet je zelf opsnorren.

Op woensdagochtend fiets ik met de vriendinnen van de sportschool die naar de naam Hrnstr33 luistert, vndr dt k mstl z ovr nz dmsrndjs schrf. We verkennen de omstreken van Utrecht, op ons elfendertigst. Het is het betere corona-uitlaten. Echt sporten is het amper.

17 mei 2020 – Damesrondje in de Ooij

Met middelbare-schoolvriendin E. door de mooie Ooij bij Nijmegen gefietst. Daar liggen heel wat jeugdige fiets- en loopkilometers van mij; ik woonde er dertien jaar.

Btw (by the way), Strava maakte hier uit zichzelf een kanotocht van. 😅 Waarschijnlijk omdat ik langzamer fietste dan normaal en omdat er veel water in de buurt was.

24 mei 2020 – Middagbezoek Kasteel Groeneveld

Ondanks een regenachtige dag vrijwel droog gefietst door het Gooi. Jammer is dat er zoveel villa’s in de Gooise bossen staan.

Allemachtig, wat zijn die villa’s prachtig en de bevolking kapitaalkrachtig.

30 mei 2020 – Rondje Lage Vuursche

Hoewel de foto’s anders suggereren, ging het deze zaterdagochtend vooral door de bossen, af en toe afgewisseld met heidevelden.

Ik passeerde Zonnestraal, het voormalige TBC ziekenhuis waar mijn moeder nog een blauwe maandag meende haar roeping tot verpleegster te zullen vinden, maar na drie maanden Zonnestraal was haar roeping vervlogen.

Ik vraag me af of dat meer over haar roeping zegt of over het werk in Zonnestraal?

6 juni 2020 – Rondje paleis Soestdijk

Mooi bosvol rondje met tegenwind en lege iPhonebatterij op de terugweg.

Wist je dat Juliana en Bernard op onderstaande gedenknaald uitkeken? Ik niet. Tot nu. Is trouwens een van de lelijkste bouwsels ter wereld: alle soorten gedenknaald. Maar vanwege hun fallus-symbolische waarde waarschijnlijk toch onuitroeibaar.

In totaal moet ik circa 45 kilometer hebben gefietst, gezien het tijdstip van thuiskomen. Ik ben altijd de enige vrouw die ik tegen kom, en zeker van mijn leeftijd (61). Alle ongeveer leeftijdsgenootjes rijden op een e-fiets met van die stijve fietstassen en meestal met het man erbij. En natuurlijk niet door de bossen, maar op weg naar de supermarkt.

Verder heb ik geen vooroordelen. Behalve: waar zijn al die sportieve vrouwen op zaterdagochtend?

Coronadrukte

Onderwijl had ik het superdruk met het bestuurswerk voor mijn Utrechtse atletiekclubje U-Track. We hebben door corona enorm veel extra werk op ons bord gekregen. Dus zijdelings ben ik zeker wel nog bij het hardlopen betrokken geweest.

In de vereniging loopt een soort ‘running gag’: ‘Als je in het bestuur gaat, raak je ernstig geblesseerd’.

Tsja…

Tsjonge…

Toch maar blijven hopen op betere tijden en een meewerkende hielpeesplaat. Tot dan blijf ik fietsen.

7 juni 2020