NKatletiek 2017

Het NKatletiek 2017 duurt vier dagen en vindt plaats in Utrecht. Vandaag is de laatste dag en ik zit me stierlijk te vervelen in het kassahokje als #blijwilliger.

Wij blijwilligers zijn deze zondag door de organisatie besteld om 8:15 uur, in alle vroegte dus, maar het wedstrijdgeweld barst pas los om 16:00 uur. Joost mag weten waarom we hier voor dag en dauw moesten zijn.

Ik heb tijd genoeg om een blogje te dichten, en tussen het nietschdoen in help ik de sporadische kaartjeskoper aan een toegangskaartje, wat feitelijk een polsbandje is. Voor iedere wedstrijddag geldt een ander kleurtje. Vrijdag blauw, zaterdag oranje en vandaag wit.

Polsstokhoogspringen

Op de eerste dag, donderdag 13 juli, vond in de avond de mannen- en vrouwenwedstrijd plaats van het polsstokhoogspringen, wat behalve een prachtig woord is voor het spelletje galgje, ook een wondermooie sport is.

Van de winnaar bij de mannen, Menno Vloon, maakte ik dit slowmo-filmpje (8 seconden)

Het was een waar spektakel, midden in de binnenstad, met bonkende muziek, ronkende aankondigingen en de masters-of-the-athletics-universe: de polshoogspringers en -springsters.

Het was super geslaagd, dit outdoor-reclame-billboard voor de atletieksport. De tribunes werden weliswaar voor meer dan de helft bevolkt door atleten en ex-atleten, het ge-hoi en hee-hallo-jij-ook-hier, was niet van de lucht, maar dat drukte de pret in het geheel niet.

Werkdag

Vrijdag was voor mij een gewone werkdag, pas ’s avonds kon ik even kijken. Het enige dat ik meepikte was de CP, insiders afko voor Ceremonie Protocollaire ofwel de kampioenenhuldiging.

Zaterdag

De dag van gisteren was gedenkwaardig. Opeens ben ik een aangewaaid familielid rijker dat meedoet, op NK-niveau, aan de tienkamp.

De tienkamp kennen we ook als decathlon of meerkamp. Het is met afstand het indrukwekkendste atletiekonderdeel van alle onderdelen. Het overtreft zelfs polshoog, omdat dat er óók in zit en je nog negen andere onderdelen op de koop toe krijgt.

De ware krachtpatsers onder de atleten doen achtereenvolgens:

• 100m sprint
• Verspringen
• Kogelstoten
• Hoogspringen
• 400m

En op de tweede wedstrijddag:

• 110m horden
• Discuswerpen
• Polsstokhoogspringen
• Speerwerpen
• 1500m.

Op de foto twee maal de-atleet-over-wie-ik-beslist-niet-schrijf. Eenmaal sprong hij heel knap en elegant onder de lat door.

Observaties

De-atleet-over-wie-ik-beslist-niet-schrijf liet zich, tussen mijn blijwilligersbezigheden in, goed observeren. Nonchalant sjokte hij heen en weer op het binnenterrein van de atletiekbaan. Bij het hoogspringen ging hij pontificaal in het gras liggen, op zijn zij, omdat hij lang moest wachten tot de lat op zijn aanvangshoogte van 1:90m lag.

Hij lag als een Slapende Reus te wachten tot de Klein Duimpjes over 1:78m waren, of over 1:81m of 1:84m of tenslotte 1:87m.

Toen de lat op die laatste hoogte lag, stond de-atleet-over-wie-ik-beslist-niet-schrijf op, en ging, als een groot uitgevallen dansmarieke, met zijn benen uitschoppend, een steigerung alias versnelling maken, natuurlijk dwars op de baan, zodat alle toeschouwers, als ook de concurrenten, goed konden zien met welk een gemak deze dartelsprongen op het gras werden gemaakt.

Een meerkamp duurt tenslotte twee hele dagen, inclusief pauzes, pijntjes, prestaties en poses.

Bij het hoogspringen reikte hij evenwel tot en met 2:02m. Wat ik geweldig vind, en hij zelf ook, want hij sloeg zich keihard op zijn borst, als ware hij de koning van Noorwegen, toen de lat zonder enige trilling bleef liggen, na zijn succesvolle zweefsprong over twee meter twee.

Aan het eind van de dag stond dit aanwaaikind 2e in de wedstrijd (6 seconden filmpje).

Toeval

Zondag, ofwel vandaag, reik ik prijzen uit omdat ik als voorzitter van atletiekclub U-Track tot de gelederen der sport-bobo’s ben toegetreden. Het zou toch al te compleet zijn en een wonderlijk toeval als ik aan de-atleet-over-wie-ik-beslist-niet-schrijf een heuse meerkamp-medaille kan uitreiken!?

Hoewel, mijn studievriendinnen denken er het hunne van. Zij veronderstellen dat er aan mijn opvoeding een heimelijke hersenspoeling te pas is gekomen, waarna het meisjeskind hem speciaal voor mij heeft uitverkoren.

Hierop kan ik alleen maar zeggen: braaf kind.

Blijwilliger

Maar nu terug naar mijn blijwilligerstaak van vandaag. Het taakje-van-de-dag is loodzwaar.

Wat duurt tijd lang als je geen snars te doen hebt.

Ik zit hier een beetje in het kassahok buiten de atletiekbaan te koekeloeren naar niks. Om de vijf minuten help ik zegge en schrijven één toeschouwer aan een toegangspolsbandje.

Dodelijk saai.

Het is leuk zo’n groot nationaal atletiekevenement, maar de chronologie der dingen is wonderlijk vandaag. Tot 16:00 uur vijf onderdelen, drie tienkamp-onderdelen, een zevenkamp-onderdeel en een hele serie kidsrun-series en pas daarna starten in no time achttien verschillende onderdelen, waaronder heul veul finales.

VIP

Tot 13:00 uur zit ik hier, in het kassahok, te niksen, en daarna ben ik VIP en kan ik 100 procent genieten van dit mooie atletiekspektakel in het algemeen en natuurlijk van de poses en prestaties van de-atleet-over-wie-ik-beslist-niet-schrijf in het bijzonder.

Mocht mij vanavond de eer te beurt vallen eremetaal te mogen omhangen bij onze King of Norway, dan volgt er nog een kleine geschreven toegift in de vorm van een PS’je.

Voorlopig geniet ik even van het compressiepack, dat is een soort zeemeerminnenvariant van de bekende compressiekousen, die ik liever compassiekousen noem. We knapten zienderogen op, de-man-over-wie-ik-niet-schijf en ik.

16 juli 2017

PS:

Jawel hoor, het nieuwe-familielid-van-de-koude-kant is bijgeschreven in de annalen van de vaderlandse atletiekgeschiedenis. En bobo-schoonmama hing met ontzettend veel plezier de zilveren plak om zijn bijzonder sportieve schouders.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na afronding van het laatste onderdeel, de 1500m, vallen de meerkampatleten allemaal op hun rug en liggen zo een tijdje uit te puffen op het tartan. Ze willen graag weten hóe moe ze zijn geworden van twee dagen strijden tegen elkaar en tegen hun eigen PR’s (persoonlijke records).

Als laatste volgt een ereronde over de baan en deze doen ze met ontbloot bovenlijf. Functioneel is dat niet natuurlijk, hoewel, je weet maar niet welk meisje valt voor dit soort torso’s als ze voorbij lopen.

Mijn eigen meisje hoorden wij alleen maar kermen: ‘O hemel, wat ontzettend gênant. Wat een verschrikkelijke vertoning. Als hij maar niet denkt dat ik kijk.’

Nou, daar wist ik wel raad op, ik keek gewoon voor twee.