Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog
Wachten
Het is zover: er staat weer ooginjectie op het programma vandaag.
Nadat ik me heb aangemeld bij de receptie van de Dagbehandeling, beland ik opnieuw tussen de hoogbejaarden die wachten. De jongste boven mij is 76 jaar. Niet dat ik piep ben, maar 20 jaar verschil is ook op mijn leeftijd nog een heel verschil.
Ergens onderweg heb ik de sprong gemaakt van fit en flitsend naar ziek, zwak en misselijk.
Kledij
De eersten van ons hebben al de slagersberoepskledij aan en zien er eenvormig uit in hun gele schort, blauwe douchemuts en blauwe plastic schoenbeschermers.
Het resultaat leidt tot de ontmenselijking van de patiënt. Wij hebben geen eigen gezicht meer, noch een eigen identiteit. Wij zijn gereduceerd tot een eenvormige kolonne en zijn nog slechts ons ene oog waarboven een blauwe viltstiftstip wordt geplaatst.
‘Is het uw rechteroog?’
‘Ja, het is mijn rechteroog.’
‘Dus het is niet uw linkeroog.’
‘Nee, het is mijn rechteroog.’
Wat voor u rechts is, is voor mij links.’
‘Oh.’
‘Dus u krijgt de stip boven uw linkeroog.’
Zucht.
Ziekenhuisgrapjeszucht.
Wachten
Het prikuur is nog niet begonnen of het loopt al uit.
‘De operatiekamer loopt uit.’
‘Hoeveel langer gaat het duren?’ Ik heb nog meer te doen vandaag.
‘Tien tot vijftien minuten.’
Ze kunnen liegen dat het gedrukt staat.
De eerste wachtruimte
In de eerste wachtruimte, daar waar de stip wordt gezet, de slagerskleding aan gaat en onze juwelen uit, wordt het bijna gezellig.
De eerste groep wordt begeleid naar de tweede wachtruimte. Waarom er twee wachtruimten zijn, mag Joost weten, maar het is zo. Als het groepje met vieren bij elkaar staat in hun schorten en douchemutsen, mompel ik half hardop: ‘Slagerij Van Kampen.’
Ze verdwijnen en daarna word ook ik in slagerskledij gestoken.
De tweede wachtruimte
Om van de eerste naar de tweede wachtruimte te komen, moeten we ongeveer 50 meter over de gang lopen. Als ik een open wachtruimte passeer, zie ik een bekende zitten. Zij ziet mij niet en ik groet haar niet. Ik ben onherkenbaar met mijn muts op en schort aan.
Best fijn, die ontmenselijking des patiënts.
De tweede wachtruimte is groot en kaal. Onpersoonlijk. We zitten letterlijk in een voorportaal.
Weer duurt het wachten lang. Ik zou een half uur geleden al klaar hebben moeten zijn.
Prik
Eén voor een gaan we de operatiekamer binnen. Wie kan lopen loopt, wie in een rolstoel zit, wordt naar binnen gerold.
De operatie, lees handelingen die leiden tot en met een prik in de oogbol, stelt niet veel voor en voor ik het weet, ben ik weer terug in de tweede wachtruimte.
Er zit smurrie in mijn oog waardoor het lijkt alsof ik een oogontsteking heb.
We mogen het stukje over de gang niet alleen teruglopen, er moet per se een verpleegkundige bij zijn. We vragen of ze iemand willen bellen van de ophaaldienst.
Er gebeurt niets.
Revolte
Na weer vijftien minuten te hebben gewacht, in ziekenhuizen hangen evenveel klokken als er wachtruimtes zijn, heb ik opeens schoon genoeg van het wachten.
Ik sta op en zeg tegen mijn lotgenoten dat ik dat rot eindje wel alleen kan lopen. Drie dames staan ook op: ‘wij gaan mee, we weten de weg!’
Het voelt als een revolte tegen de ziekenhuisdiscipline. Met zijn vieren lopen we terug, via de open wachtruimte, zonder bekenden dit keer, naar de eerste wachtruimte.
Aldaar kijkt de zuster verrast op: ‘U kan niet zonder begeleiding over de gang lopen’.
Ik word boos: ‘Dit hele gedoe is twee uur uitgelopen. Waarom en waarop moet ik in vredesnaam wachten? Er komt niemand als wij daarom vragen, het is bovendien een kippeneindje.’
‘Wij doen ons best mevrouw.’
Ja natuurlijk, daar zeg ik ook niets over, maar wat mij ergert is dat alles is ingericht op oude mensen die tijd genoeg hebben. Ik wil nog geen tijd hebben voor urenlang wachten. Sterker nog, daar héb ik geen tijd voor.
Ik vrees echter dat ik jammerlijk moet inbinden; ik kan beter maar wennen aan de ledigheid van het wachten.
Wordt vervolgd…
6 november 2016