Vervolg Column Blindiaan voor Vereniging oog-in-oog

Dit verhaal is hier eerder verschenen onder bijna dezelfde titel.

Enige tijd geleden stond er een artikel in De Volkskrant over de toename van het gebruik van de sterke pijnstiller oxycodon in Nederland. De kop van het artikel luidde:

“De dokter als dealer: ‘In Nederland is allang sprake van een stille opioïde-epidemie’.

Steeds vaker worden in Nederland zware pijnstillers voorgeschreven, hoewel uit de VS bekend is dat ze te vergelijken zijn met heroïne. De Volkskrant sprak met vier patiënten die verslaafd raakten. ‘Als mijn vrouw de oxycodon niet had verstopt, was ik zo weer begonnen.’”

Herkenning

‘Hej!’, dacht ik op zijn Zweeds, ‘dat middel heb ik ook geslikt na de tweede retinale-cryopexiebehandeling.’ En ik slikte nog een variant erop: oxycontin. Daarnaast óók nog naproxen, waarvoor je een maagbeschermer moet slikken, en een dagelijks vloertje van paracetamol.

In de periode na de tweede cryopexie slikte ik 28 pillen per dag. Dat duurde niet maar een paar dagen, dat duurde bijna twee maanden en na die periode was ik weliswaar aan het afbouwen, maar was ik nog niet pijnstillervrij.

Als ik het artikel mag geloven, was ik tegen die tijd al dik verslaafd aan de opioïde middelen die ik in grote hoeveelheden naar binnen werkte.

Waarom voorgeschreven?

Waarom ik deze rotzooi ben gaan slikken? Heel simpel; ik verging van de hoofdpijn na de tweede cryopexiebehandeling aan mijn blinde oog.

Het was een stekende, verlammende pijn die me wanhopig maakte en me bijna een paniekaanval bezorgde op de eerste avond na de behandeling. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn.

Twee keer riep ik die dag de hulp in van het ziekenhuis en iedere keer werd er een extra pijnstiller voorgeschreven. Dat mocht volgens het pijnprotocol. Ik was het pijnprotocol dankbaar want ik wilde maar een ding, van die ellendige pijn afkomen, weer een beetje normaal kunnen ademhalen en gewoon iets kunnen doen met mijn tijd.

Bij-effecten

Alle middelen samen maakten de dagen dragelijk. Proberen te minderen, leverde alleen op dat de hoofdpijn acuut op oorlogssterkte terug was. Dan wil je wel blijven doorslikken.

De eerste paar dagen werd ik misselijk van de oxycodon en oxycontin, daarna was ik er alleen nog suf en moe van. Ik sliep als een os. Twaalf uur slapen achter elkaar was geen uitzondering. Natuurlijk wist en weet ik dat op deze manier slapen onnatuurlijk is, maar ik vond het stiekem vooral lekker. Door te slapen had ik even vakantie van de pijn.

Wazig terugkijken

Als ik terugkijk op deze periode, heb ik amper herinneringen aan wat ik deed. De hele periode is één grote wazige deken. Natuurlijk herinner ik me het logeerpartijtje van een vriendin, de verjaardag van mijn zus en de controles in het ziekenhuis, maar wat ik de hele dag door deed; ik heb geen idee.

Na bijna vier weken ziek thuis te zijn geweest, ben ik weer halve dagen gaan werken. Ik was op mijn werk, maar weet totaal niet meer wat ik heb gedaan.

De conclusie is dat ik, vreemd genoeg, ín het moment zelf wel accuraat functioneerde, maar dat het veeleer mijn lange termijn geheugen is dat tijdelijk ‘out-of-order’ moet zijn geweest.

Voorlichting

Vanuit het doktersgilde dat de middelen voorschreef, is er hoegenaamd geen voorlichting geweest over hoe verslavend deze middelen zijn. Nieuwe recepten werden zonder blikken of blozen voorgeschreven, ongeacht welke oogarts ik erom vroeg.

Bij de apotheek kreeg ik een extra A4’tje met informatie over de werking en de bijwerkingen. Ik heb het gelezen, maar het probleem is dat als je iets al slikt, de werking én de bijwerkingen al aanwezig zijn, in mijn geval betekende dat dat mijn geheugen al op standje ‘zeef’ stond.
Achteraf gezien heb ik niet in de gaten gehad, dat ik zo suf was. Ik snapte wel dat de manier waarop ik sliep niet normaal was. Ik ben geen slechte slaper, maar lig normaliter wel een tijdje wakker voor ik inslaap. In de oxycodon-tijd sliep ik al als ik ging liggen.

Afbouwen

Ik realiseerde me dat stoppen met de oxycodon ongetwijfeld gepaard zou gaan met slaapproblemen. Als je wilt stoppen met dit soort middelen, moet je het bovenal mentaal kunnen opbrengen dat je onherroepelijk door een periode van slecht slapen heen moet.

De eerste stoppoging mislukte. Na twee weken waagde ik opnieuw een poging om geheel te stoppen met de oxycodon, wetende dat ik slecht zou slapen, waarbij vooral het inslapen de nodige wakkere uren zou opleveren.

Zo gezegd, zo gedaan. De oxycodon werd taboe verklaard.

Ik sliep meteen amper meer en heb uren wakker gelegen en had ‘s nachts vreemde zweetaanvallen. Het was vol te houden omdat de hoofdpijn weg bleef; ik had deze pijnstiller echt niet meer nodig. Ook heb ik mezelf ingeprent dat het slechte slapen na een week of twee echt wel weer zou veranderen naar mijn normale patroon.

En zo geschiedde. Hoewel de fysieke verslaving er al was, was ik mentaal gelukkig nog niet verslaafd.

Artikel

Terug naar het artikel in De Volkskrant. Een citaat: “Oxycodon is een zware pijnstiller. Een opioïde, qua chemische samenstelling vergelijkbaar met morfine en heroïne.”

Het is toch vreemd en niet goed te praten dat je hoegenaamd geen informatie krijgt over de verslavende werking van deze middelen.

Gestopt

Met het afbouwen kwam het goed. Na veertien dagen slecht slapen, zat ik weer in mijn normale ritme en het overmatige transpireren was ook afgelopen.

Ik was verbaasd over hoe helder ik de wereld om mij heen weer ervoer en bovenal hoezeer ik weer ouderwets energiek was. Ik voelde me eindelijk weer mijzelf.

Mijn schip strandde niet en daarom vaar ik vrolijk verder naar een pijnloze verte!

Het Volkskrant-artikel kun je hier in zijn geheel lezen.

Wordt vervolgd…

26 december 2018