Vervolg column Blindiaan voor Vereniging Oog-in-oog

Hoeveel zie je nog, na dat ooginfarct?

Rechts

Deze vraag wordt het meest gesteld. Ik heb geprobeerd om dat in woorden uit te leggen. Onderdelen daaruit: een antracietkleurige wolk met kringen en figuren erin die een beetje deinen, vage contouren rechts, vrijwel geen kleur. Het is donker, nog net niet zwart, maar wel erg donker. Het wordt steeds zwarter.

Links

Links zie ik gewoon alles, hooguit is de dode hoek rechts groter geworden. Dat is wennen op de fiets in het verkeer en verder is het wennen dat als iemand achter me staat en iets zegt, ik niet goed kan bepalen waar het geluid vandaan komt. Ook sta ik vaker op iemands hielen of tenen, in de rij in de supermarkt bijvoorbeeld. ‘Kunt u niet uitkijken!’, wordt me dan verbeten toegeroepen. Tsja.

Oogarts

‘Het vocht onder uw netvlies is weg’, de oogarts bracht het als goed nieuws, maar voor mij klonk het allesbehalve goed.

‘Er zit geen vocht meer, maar ik zie nog steeds geen snars’, dacht ik, en hardop vroeg ik: ‘Hoeveel kans er is dat het andere oog er ook aan gaat?

‘Daar heeft u nu een verhoogd risico op’.

Duidelijk.

Eerlijk.

Oprecht.

Geen doekjes.

Lomp ook.

Voor de oogarts ben ik geen mens maar één oog.

Een disfunctioneel oog.

Laseren

‘Ik ga een laserbehandelplan maken. Dat is bedoeld voor ‘damage control’. Als we dat niet doen, is er kans dat de janboel die het nu al is, erger wordt en naar binnen slaat, dan krijgt u niet alleen een blind oog, maar ook een pijnlijk oog.’

Goed.

Liever een blind oog zonder pijn dan een blind oog mét pijn.

Daar kan ik in meegaan.

Onderzoeken

Ondertussen worden allerlei metingen gedaan.

‘Wat ziet u nu?’

‘Niks.’

‘En nu?’, er wordt iets verdraaid.

‘Nog niks.’

‘En als ik het apparaat weghaal?’

‘Als ik rechtuit kijk, zie ik niks.’

Snap je?

‘Niks.’

Acceptatie

Ik geloof dat ik het niet eens ontzettend erg vind. Het andere oog ziet gewoon en mijn hersens zullen er wel aan wennen waardoor de vermoeidheid die ik me nu nog plaagt, heus wel zal verdwijnen.

‘Dat duurt ongeveer drie maanden’, zo sprak de oogarts.

Heus, er zijn erger dingen in het leven.

Een erg ding

Wat ik echt erg vind, is dat ik de sterfdag van mijn vader vergat. Ik kan de tranen niet binnen houden omdat ik die dag ben vergeten, omdat ik in mijn hoofd te druk was met mijn eigen besognes.

Ik vind het vooral erg voor mijn moeder, die zo met mij meeleeft en die meer huilt dan ikzelf om het verlies van mijn oog. Nu heb ik haar op die dag, die altijd moeilijk voor haar is, niet eens gebeld.

‘Mama, vergeef me mijn lompheid.’

Wordt vervolgd…

17 juli 2016