Saltburn by the Sea

De tweede fietsdag in Engeland, de heetste dag in 2013 in the UK, brengt ons in Saltburn by the Sea. Via de plaatselijke VVV lukt het een overnachting te boeken in Bed & Breakfast (B&B) Brydene. Het ligt maar een paar straten van de VVV af in een typisch Engels straatje met oudere rijtjeshuizen. Als we arriveren staat de deur open maar er is niemand te zien.

‘Anybody home?’, roep ik het huis in.

Van boven klinkt het: ‘I’m almost ready, I’ll be there in just a minute’.

Na een paar minuten zien we een gezette, oudere vrouw de trap aflopen. ‘You must be the biking family. I’m Christine, landlady of Brydene’, het zweet loopt in straaltjes van haar gezicht. Haar leesbril staat op de punt van haar neus, twee vrolijke ogen bekijken ons, the biking family.

Brydene

‘I’ve got two rooms for you. One of them is only very small and is not as comfortable as you’d wished it to be’, zegt ze terwijl ze ons naar boven voor gaat. We lopen door een smalle gang waarin wonderlijk genoeg kasten staan vol met boeken en snuisterijen. ‘Niet echt praktisch om die in de gang te zetten’, denk ik terwijl ik achter haar aan de trap op loop.

Eenmaal boven laat ze eerst de minder comfortabele kamer zien, een kleine zijkamer met daarin een twijfelaar, een kast, een nachtkastje, een wastafel en een douche.

‘The loo is over there in the hallway, where you’ll find a second shower as well’, met een armzwaai wijst ze naar de andere kant van het huis.

De tweede kamer is ruimer, hierin een ‘gewoon’ tweepersoonsbed, een enkel bed, opnieuw kasten en een badkamertje met eigen wc en douche.

‘Is it okay for you people?’, vraagt ze.

‘O yeah, it suits us well’, snel overleggen we: ‘we’ll take the small room and the children can have the larger room.’ Slapen in een twijfelaar konden we vroeger ook, dus waarom zou dat nu niet meer lukken?

Gieters

Nadat we ons hebben opgefrist, loop ik naar beneden omdat we thee krijgen. In de voorkamer wacht opnieuw een wonderlijke verzameling spullen. Overal waar je kunt kijken zie ik gieters staan. Christine is duidelijk een verwoed verzamelaarster. Hoog langs de wanden loopt een plank waarop dicht tegen elkaar tientallen gieters staan. In diverse boekenkasten en boekenkastjes staan er evenzoveel.

‘You’re collecting…. I don’t know the word in English’, zeg ik als Christine met de thee arriveert. Ik kan niet op het Engelse woord voor gieters komen.

‘Teapots my dear. I’m a collectioner of teapots. I’ve hundreds and hundreds of them. My house is loaded of them. Underneath I’ve two cellars that are packed with teapots. They’re all so lovely’.

O ja, nu ze het zegt, sommige gieters lijken verdacht veel op theepotten 😉

Mums business

‘I’m appologizing for alle the furniture over here. I’m emptying my mums appartment. She’s passed away’.

‘I’m very sorry for you, did it happen recently?’

‘No, it’s been three years now, but there’s so much stuff to sort out. I inherited mums business and her dogs. She started Brydene years ago. When she was growing older I joined her living in this house and slowly I took over business. After a few years she’s moved to an appartment, I inherited that as well. Since that I’ve lived here. But not for long anymore ‘cause I’m moving to Australia. My son lives over there with his family.  I’ve got five grand children you know. But it’s all my teapots I’m worrying about. I can’t just throw them away and I can’t take them with me as well. They’re worth over a fortune you know, so slowly I’m selling them, all of my lovely teapots.’

Australië

Dan komt een klein en harig hondje de kamer in waggelen. Het is een Chinees Pekineesje.

‘Look my dear Loulou, biking mum is here to stay the night with us.’

‘So you inherited her as well?, vraag ik als Christine een moment stopt met praten om het hondje te aaien.

‘Yes, and there’s a black one as well, named Black Beauty, but he’s shy. I’m planning to take them with me to Australia. Do you know whether Australia allows you to take you’re dogs with you when you’re emigrating?’

Ik heb nog nooit stilgestaan bij die vraag, maar waarom zou Australië moeilijk doen over twee van die haarballen dus ik antwoord prompt: ‘I think they’ll allow that, why wouldn’t they?’

Christine is ondertussen alweer bezig en sleept een van onze fietsen de overvolle huiskamer in. ‘You can put two of them here and the other two in de hallway. Unfortunenately I’ve got no room in my backyard because of the trikes.’ Het verband met trikes snap ik niet, maar ik zie ineens het voordeel van veel troep in huis hebben, er past altijd nog meer bij!

Trikes

Als we in het dorp aan het eten zijn onder een geweldig mooie dubbele regenboog, ziet een van onze zoons een driewielfiets voorbij rijden. ‘Kijk daar’, en we kijken. Op de fiets zien we Christine met achterop een mandje waarin een van de hondjes zit. Nu begrijp ik wat ze bedoelde met ’the trikes in the back yard’.

Even daarachter volgt een tweede trike. De man die deze trike befietst hoort er blijkbaar bij want we zagen hem ook al in het huis rondlopen, maar hij leek eerder een gast dan de man des huizes.

We zijn niet de enigen die kijken. Christine, de man en de twee hondjes worden door het  hele terras achterna gekeken terwijl ze in gezapig tempo achter elkaar voorbijfietsen.

This and shit happens

Later op de avond roepen de jongens ons, er is een probleem met de wc op hun kamer. Bij het doortrekken loopt het water niet weg, de pot staat al verdacht vol. ‘Je moet deze hendel gebruiken’, zeg ik en onderwijl duw ik de hendel naar beneden. Het water stroomt vervolgens boven en onder de wc uit. In nog geen halve minuut staat de hele piepkleine badkamer blank.

‘There seems a problem with the toilet’, roep ik naar beneden. Christine sleept in recordtempo haar hele gewicht de trap op en transpireert daarbij direct weer als een otter. ‘O my God, they’ve switched off the power supply’. Ze drukt op een knopje in de kamer en trekt nogmaals door. We horen een sanibroyeur zijn werk doen. Een van de kinderen kijkt schuldbewust, ‘ik wist niet dat dat bij de wc hoorde’.

Christine zit al geknield tussen het niet geheel frisse water en dweilt met badmat en handdoeken het water op. ‘Morgan, I need waste bins and more towels’. De man van de trike komt binnenlopen, haalt de plastic zak uit de prullenmand en geeft die aan Christine die er de nat geworden badmat en handdoeken in doet. ‘This and shit happens all the time!’, roept Christine vrolijk terwijl ze het laatste restje water opdweilt.

Small Bed & Huge Breakfast

De volgende ochtend, na een prima nacht in de twijfelaar, wacht ons een typisch Engels ontbijt.

We krijgen alle vier een bord dat afgeladen vol is met omelet, gebakken tomaten en champignons, gebraden worstjes, bacon en bloedworst met toast.

Alsof dat nog niet genoeg is, heeft Christine speciaal voor ons croissants met amandelspijs gebakken: ‘you’re all so awfully skinny, so I’d thought you’d be glad to get a real meal to start off you’re new biking day.’

Bij het weggaan bedanken we Christine uitbundig. Wat een hartelijkheid aan de Engelse Noordzeekust.

6 augustus 2013