Feuilleton 3xVentoux040 – Actieblog uit 2012

Aflevering -18- (laatste)

***

Club des Cinglés de Mont-Ventoux

Woensdagochtend 4 juli 2012 maakt de wekker Ids en mij om 5:20 uur wakker: vandaag is de dag der dagen, we gaan de Mont-Ventoux 3 keer op 1 dag beklimmen. Worden we wel of geen lid van de Club des Cinglés de Mont-Ventoux?

De avond tevoren hebben we alle benodigdheden klaargemaakt: 8 grote bidons met water, 4 bidons met sportdrank, verse kleren, een half stokbrood met kaas per persoon en ieder 4 sportrepen en 3 bananen.

De fietsen zijn nagekeken en gepoetst en we monteren ieder een klein fietspompje aan de fiets voor het geval er een lekke band wordt gereden.

Geluksengeltjes op de Mont-Ventoux

Statistieken vooraf:

• • Totale afstand: 137,2 km
  • Totale klimkilometers: 68,6 km
  • Totaal aantal daalkilometers: 68,6 km
  • Totaal aantal hoogtemeters: 4289 hoogtemeters.

Als we onze spullen klaarmaken maken we allemaal het eerste geluksengeltje vast. De meesten voorop de fiets in het zicht.

Ik fiets vandaag Annet, Bart en Rien naar boven. Annet en Bart ken ik niet persoonlijk maar Rien is onze buurman die in 2008 is overleden aan slokdarmkanker. De tekst die zijn vrouw Marijke heeft meegegeven luidt kort en krachtig: ‘Liefde is eeuwig en is onverwoestbaar krachtig’.

Voor de eerste klim besluit ik het engeltje voor Bart omhoog te fietsen.

Wachten

Ons deel van de groep verblijft in de buurt van Malaucène, het overige deel kampeert in Bédoin. Als wij in Bédoin arriveren, moeten we nog een tijdje wachten op de ploeg die haar verblijf aldaar heeft. We zijn collectief zenuwachtig en ongeduldig. Waar blijven ze nou?

Als iedereen is gearriveerd, gaan we op weg naar het dorp voor de eerste stempel op de stempelkaart van de ‘Club des Cinglés du Mont-Ventoux’. In een boulangerie scoren we de eerste stempels. ‘Vergeet niet dat de tijd erbij moet worden geschreven en een handtekening!’, horen we deze en gene tegen elkaar zeggen. Op de startlijn van de eerste klim wordt nog snel een foto gemaakt van de hele ploeg.

Bédoin

Statistieken:

• • Afstand Bedoin – le sommet: 21,6 km
  • Stijging: 1607 hoogtemeters, van 305 naar 1912 meter
  • Stijgingspercentage: gemiddeld 7,4 % – tussen kilometer 5 en 15: stijgingspercentage tussen 9 en 12%
  • Staat bekend als de zwaarste beklimming van de drie en wordt gezien als ‘klassieker’.

Dan start de eerste beklimming. De eerste 4 kilometers zijn makkelijk. Mooi om de spieren een beetje te laten ontwaken. Ik heb me voorgenomen me niet mee te laten sleuren met de snellere fietsers maar dat is moeilijk als het stijgingspercentage gemiddeld iets van 2,5 procent is.

We fietsen door twee dorpen en dan is ie daar: de haarspeldbocht waarna de echte klim gaat beginnen: een stuk van 10 kilometer met een stijgingspercentage van 9 tot 12 procent.

Wordt het afzien of kan ik op souplesse deze horde nemen?

Niet mijn dag

Na 1 klimkilometer is het duidelijk; dit is niet mijn dag. Ik heb rugpijn, ondanks 400mg ibuprofen, en kom niet in een ritme.

Vanaf het eerste echte stijgingsstuk hark ik de trappers rond. Steek veel sneller dan ik had gehoopt de kleinste versnelling. Na twee kilometer staan Wally (ook Wegener-collega en vader van Ray) en John (vader van Bjorn) aan de kant en moedigen me enthousiast aan.

Ik kan wel janken van de rugpijn.

Eerste keer stoppen

Ik stop voor de eerste keer als ik bij hen ben, vraag om een pijnstiller, maar die hebben ze niet. Ik heb er nog wel een stuk of wat in mijn zadeltasje. Ik neem op hoop van zegen nog een ibuprofen. Terwijl ik stil sta komt Irma me voorbij. Ook bij haar ziet het er op dat moment niet makkelijk uit. De anderen heb ik alleen op de rug gezien gedurende de eerste 500 meters.

Kruipend omhoog

De volgende acht kilometers gaan niet lekker, maar ik kruip toch steeds verder omhoog. Moet regelmatig even stilstaan. De kracht in mijn benen is niet geweldig.

Bij een van deze korte stops hang ik, voor de nodige mentale redbullpep van mezelf, ook de twee andere engeltjes aan de versnellingskabels die voor het stuur lopen.

Op ongeveer de helft van het moeilijke stuk is de rugpijn verdwenen maar komen andere ongemakken langszij. Dode tenen, vliegen, een veel te heet shirt en als ik er een had een ‘dood mannetje’.

Wat is de wielerterm voor een ‘dood vrouwtje’ eigenlijk?, vraag ik me af en houd me daar toch zeker 1 klimkilometer mee bezig. Ondertussen probeer ik een ritme te vinden. Ik tel, zing een eenvoudig ritmisch liedje, tel opnieuw maar het helpt niet. Ik vind geen lekker ritme deze klim.

Ondertussen is wel duidelijk dat ik vandaag mentaal niet op mijn sterkst ben.

Stempelkaart van de Club des Cinglés de Mont-Ventoux

Chalet Reynard

Na Chalet Reynard, met nog 6 kilometer tot de top, gaat het een paar kilometer goed. Maar de laatste drie kilometers naar de top zijn weer het betere harken.

Ik moet erkennen dat ik tot en met 8 procent stijging redelijk kan blijven fietsen maar dat ik vanaf 9 procent stijging moet stoempen en dat het boven 10 procent simpelweg niet lukt de trappers enigszins fatsoenlijk rond te krijgen.

De laatste kilometer loop ik voor het eerst een stukje met de fiets in de hand. Iemand komt voorbij en roept ‘Bon courage à vous madame’ en ik verman me.

Ik trap de laatste 450 meter weg om, met een idiote hartfrequentie en intens moe, na maar liefst drie uur klimmen ‘le sommet’ te bereiken.

De standaard voor de engeltjes kan ik niet vinden, dus met alle drie de engeltjes aan het stuur raas ik met een maximum van 77 kilometer per uur de berg af naar Malaucène. Tsja, afdalen kan ik als de besten!

Malaucène

Statistieken:

• • Afstand Malaucène – le sommet: 21 km
  • Stijging: 1535 hoogtemeters, van 377 naar 1912 meter
  • Stijgingspercentage: gemiddeld 7,3 % – maximaal stijgingspercentage 14,2 %
  • Even lastig als die vanuit Bédoin, maar hier zijn enkele herstelstukken. Deze kent Bédoin niet.

In Malaucène haal ik de tweede stempel op de stempelkaart van de Club des Cinglés de Mont-Ventoux en drink daarna een sapje en een kop cappuccino in een café. Ik mis de volgauto die ons zou voorzien van verse bidons. Bij de dorpsfontein vul ik daarom mijn twee bidons en de sportdrank moet het zonder mij doen vandaag.

Ik besluit snel weer te gaan fietsen want ik loop achter op het langzaamst denkbare schema. Na ongeveer 6 kilometer klimmen op deze tweede klim denk ik voor het eerst aan stoppen.

‘Mijn benen zijn eenvoudigweg niet sterk genoeg’, zeg ik hardop tegen mijzelf en iedereen die het wil horen. Ik loop af en toe, stop regelmatig en vervloek deze beklimming.

Mal-au-scène

Het is duidelijk; Malaucène wordt mijn ‘mal-au-scène’. Als ik heb besloten te stoppen volgt een innerlijke dialoog tussen mijn harde wil en mijn zachte wil. De eerste wil niet afgaan en ziet opgeven als verlies, de tweede ziet stoppen als ‘lief zijn voor mezelf’ en ook lief zijn voor het team want dan hoeven ze niet zo lang op mij te wachten en kan ik aanmoedigen. Ik heb hier tenslotte een kind dat ver voor mij aan dezelfde klus bezig is.

‘Op tijd stoppen is ook een kunst’, zegt de zachte wil.

Harde of zachte wil?

De harde wil wint nipt want ik ga dapper door. Ik besluit iedere kilometer te mogen stoppen, bij ieder kilometerpaaltje.

500 meter na dit voornemen stop ik alweer. Dit stijgingspercentage is mij niet gegund. Ik ben er niet sterk genoeg voor. Heb te weinig klimkilometers in de benen. Met het zwaarste deel van deze beklimming nog in het verschiet, wint de zachte wil het alsnog na 2 afzien-kilometers.

Ik stap af.

Ik geef op.

Ik stop.

Ik haal het doel niet.

Ik faal.

Zijn er ook positieve bewoordingen te vinden voor dit besluit?

In de berm

Met mijn fiets liggend naast me in het gras, pink ik zittend in de berm een paar traantjes weg.

Welke verklaring kan ik opvoeren? De rugpijn? Het auto-ongeluk? De griep toen we in de Ardennen zouden gaan fietsen? Mijn mentaliteit? De bloedhitte op deze berg? Ben ik te oud?

Joost mag het weten, het is onbelangrijk. Ik heb mijn best gedaan maar het lukte niet.

Geen gemiezemuis

Dan besluit ik niet meer aan falen of mislukken te denken maar aan wat nog moet gebeuren: de anderen aanmoedigen! Geen gemiezemuis meer maar deze dag positief afsluiten. Ik heb ten slotte een kind dat dezelfde prestatie wil leveren als zijn moeder! Hij en de andere fietsers verdienen alle respect en oprechte aanmoediging. Ik weet immers als geen ander hoe zwaar deze prestatie is.

Hoe verder?

Na het besluit om te stoppen is er het volgende dilemma, hoe kom ik weer bij mijn auto die in Bédoin staat? Ik kan afdalen naar Malaucène en langs de voet van de Mont-Ventoux naar Bédoin fietsen en ik kan gaan liften en op die manier de top bereiken.

Ik ga liften.

Met mijn duim omhoog en aan de andere hand de fiets, stopt de eerste de beste auto die langskomt. In de Renault Espace van vier vakantie-vierende Fransen kunnen mijn fiets en ik mee. We sjezen omhoog. Onderweg zie ik Irma, ze is zo’n vier kilometer voorbij mijn geef-op-punt aan het ploeteren. Op mentaliteit gaat ze het halen. Hetzelfde geldt voor Joep en Fleur die ik circa twee kilometer voor de top inhaal.

Op de top ontmoet ik Ray die bij de standaard staat waaraan al heel wat engeltjes zijn bevestigd. ‘Ik heb het niet gehaald’, roep ik monter, ‘en dat is vandaag de beste beslissing die ik had kunnen nemen’.

Zo is het écht. Mijn zachte wil kreeg de ruimte en dat is voor mij ook iets om te vieren!

Sault

Statistieken:

• • Afstand Sault – le sommet: 26 km
  • Stijging: 1147 hoogtemeters, van 765 naar 1912 meter
  • Stijgingspercentage: gemiddeld 4,4 % – maximaal stijgingspercentage 11 % (het dorp Sault ligt iets hoger dan het laagste punt van de klim, er wordt eerst nog circa 50 hoogtemeters gedaald voordat de klim start)
  • De klim vanuit Sault is minder lastig dan de twee andere, de laatste 6 km is de beklimming hetzelfde als het laatste deel vanuit Bédoin.

Ik daal af naar Bédoin om de auto te halen en race daarna met de fiets achterop weer omhoog om naar Sault af te dalen. Onderweg kom ik Cindy (vrouw van Bjorn) en Janneke (vrouw van Miel) tegen en rijd door tot ik het eerste groepje tegen kom dat alweer is begonnen aan de laatste klim.

Bjorn, Miel, Ids, René en Tom fietsen een prachtprestatie! Ze rijden soepel en trappen nog redelijk fris de nodige hoogtemeters weg. Ik moedig met alle kracht aan en ben oprecht blij dat het ze gaat lukken.

En ik ben trots op mijn 17-jarige zoon. Wat een ongelooflijke knappe prestatie van dit kind van mij en Paul dat ooit zijn leventje begon in een couveuse samen met zijn tweelingzus Wiki!

Aanmoedigen

Na de nodige aanmoedigingen rijd ik weer omhoog en voeg me bij het wachtende groepje vrouwen en kinderen. Loopster Wendy en de geblesseerde Marc zijn er ook en alle kinderen liggen gezellig naar een filmpje te kijken tussen de prachtig paarse lavendelvelden. Het is hier paradijselijk! De beklimming vanuit Sault is wonderbaarlijk mooi met deze overvloed aan lavendel.

Ik vind het leuk om het verhaal van Wendy te horen, die samen met Helena in opperbeste stemming de beklimming vanuit Sault al hardlopend heeft afgelegd. Wendy is zichtbaar trots en dat is zonder meer verdiend!

Fietsers

Na enige tijd in het gras komt het groepje mannen er aan. We juichen ze toe en horen ze roepen dat Ray vlak achter hen zit en dat Fleur en Joep wachten op Irma en dan weer omhoog gaan. We besluiten op deze plaats te blijven tot de laatste klimmers voorbij zijn.

Ray volgt al snel. Hij fietst samen met John, de vader van Bjorn, die de laatste twee beklimmingen is mee gefietst, hetgeen ook een prestatie van formaat is.

Nog verrassend fris komen Fleur en Joep na verloop van tijd aangefietst. Van hen is dit een formidabele prestatie. Zij hebben voorafgaand aan deze onderneming nog nooit een berg als deze beklommen. Ze zijn aan elkaar gewaagd en hebben de hele dag samen kunnen fietsen. Wat een doorzetters.

Enige tijd na hen komt de grootste doorzetter van allemaal aan: Irma fietst zich naar een onvergelijkbaar grote prestatie.

Ik rijd door want ik heb een kind dat aangemoedigd moet worden! Maar bij Chalet Reynard aangekomen, blijken de snelsten, waartoe hij hoort, al te zijn gearriveerd. Voor hen is het grote wachten begonnen. De laatste zes kilometers worden gezamenlijk afgesloten.

Ids ziet er slecht uit; hij is misselijk van de inspanning en van verkeerd gevallen pasta uit Sault.

De laatste 6 kilometers

Als de hele ploeg compleet is, wordt ‘en groupe’ de laatste 6 kilometers aangevangen. Het is ondertussen 19:00 uur en de berg is nagenoeg verlaten. Hij is er nu voor ons en deze prestatie!

Om de beurt zetten we onze auto’s aan de kant met keiharde muziek aan en moedigen zo de groep aan richting de top.

De laatste zware 3 kilometers zijn voor Irma en Joep puur afzien. Irma krijgt wat hulp van de jongere garde en Joep heeft een aanval van inspanningsastma waardoor hij het benauwd heeft.

Door de aanhoudende aanmoedigingen plus het gegeven dat deze laatste horde ook genomen kan worden als alle andere ontberingen zijn doorstaan, bereikt de hele groep als één man de top voor de derde en laatste keer op deze ene dag. Weer worden stempels gehaald, engeltjes bevestigd, familie omarmd en worden foto’s genomen.

In sommige ooghoeken glinsteren tranen. Van uitputting en van trots. Trots mogen ze zijn, dit is een fenomenale prestatie. Van het hele team.

Dan volgen de allerlaatste loodjes: de afdaling naar Bédoin en het halen van de laatste stempel op de stempelkaart. Toevallig blijkt de groep dat te doen in de pizzeria waar Fleur vroeger met haar vader, moeder en zus ging eten als ze in Bédoin op vakantie waren. En zo begon en eindigt dit avontuur met gedachten aan Willem, de vader van Fleur.

Pirke dun treenurt

Onze trainer Peter kon vanwege de combinatie van lopen en fietsen op één dag niet met de groep meefietsen. Hij deed het in zijn eentje nog eens dunnetjes over op vrijdag 6 juli. In een ongelofelijk snelle tijd fietste hij alle drie de beklimmingen.

Het laatste stuk van Malaucène konden Ids en ik hem gelukkig aanmoedigen. Wij waren op weg met de auto om Pirke te steunen en om nog een keer Sault af te leggen. Ik wilde deze week heel graag afsluiten met een positieve klimervaring.

Dat laatste lukte wonderwel want op de flanken van de Mont-Ventoux tijdens de beklimming vanuit Sault vond ik snel een goed ritme, kon ik de dode tenen en het dode vrouwtje beter verdragen en werd opnieuw duidelijk dat vanaf 9 procent te zwaar is voor mij want de laatste drie kilometers gingen opnieuw met de nodige moeite. Met hulp van de jonge jongens uit het team bereikte ik een flinke tijd na Peter voor de tweede keer de top van de Ventoux.

Fijn om deze week zo af te kunnen sluiten.

Uit de grond van hart sluit ik mijn fietsblog af met de volgende zin:

Het was een voorrecht deel te mogen uitmaken van dit team en dit unieke evenement!!!

Veel meer foto’s kun je vinden op de 3xVentoux040-fanpagina op Facebook.

26 april 2020