De les
Ik zit hier en ik denk aan alles waarover ik kan schrijven en ik blijf zitten en ik doe niks. Ik kom tot niks. Ik wil wel schrijven, maar het resultaat is niks. Er zijn alleen vluchtige, genadeloze gedachten.
De tijd glijdt.
De tijd glijdt voorbij.
Ik leef op de vierkante centimeter en kijk naar het leven buiten. Ik ben de gevangene van dit lijf. Het nagelt mij vast in gemene geluiden en een troebele blik.
Mijn gedachten snijden gelijk een vlijmscherp mes. Ik snij door het leven en leg plakjes klaar voor wie het lezen wil.
Ik ben als ik schrijf.
Ik ben geworden wie ik was, maar aan wie ik voorbij leefde en wegstopte in de lades ‘straks’ en ‘later’.
Mijn les
Ik berust.
Ik accepteer het lawaai en accepteer mijn halve blik. Ik ben niet mijn defecten. Ik ben heel. Ik blijf heel.
Accepteren is te leren.
Het is op afstand en verreweg het moeilijkste dat ik ooit deed of presteerde.
Ik leef. Ik leer. Hoe dan ook.
4 juli 2016
Dag Riet,
Je bent voor de volle 100 % heel. Ik kan het bevestigen.
Liefs Dolf
Dit stukje grijpt mij aan.
Mooi geschreven, maar heftig!
Gemene geluiden als overdosis van overactiviteit van je hersenen: erg herkenbaar. Het eeuwige suizen begon bij mij, toen ik 34 was. Het zal toch niet mijn saxofoon zijn geweest die in je studententijd jóuw oren hebben getreiterd? BTW, je zoekfunctie bovenaan je pagina doet het niet…
Hi Rob,
Dank voor je reactie. Ik denk dat het eerder de bassen van de boxen in de Buizerd waren, daar zat ik weken achtereen zowat in.
Als ik zoek, lukt het wel. Het ligt misschien aan het woord of de woorden waarop je zoekt. De tags worden herkend, de rest niet.