1986 – 2016

In 1986 vond de op een na laatste Domtorenloop plaats. Vorige week donderdag, dus precies 40 jaar later, vond een verse versie plaats. Ik was er als vrijwilliger bij en zat, als parcourswacht-op-hoogte ter hoogte van de ruimte van de klokkenluiders, op ruim 40 meter hoogte de 59 deelnemende atleten en 1 deelnemende wethouder aan te moedigen.

In 1986 is het parcoursrecord op 2:28 minuut gezet. Dit jaar zou dit stokoude record gaan sneuvelen, zo beloofde Alex Chan, atleet en jeugdtrainer bij mijn atletiekclub U-Track.

Nationale Sportweek

De Domtorenloop vormde het spektakelstuk van de Nationale Sportweek. Utrecht moest in haar rol als, in goed Nederlands, ‘host city’, met iets speciaals komen natuurlijk. Vanwege de Nationale Sportweek was er een hausse aan belangstelling van allerlei nieuwsgremia. Ze waren er allemaal: van het AD tot De Telegraaf, van Hart van Nederland tot RTV Utrecht. Er liepen cameramensen, fotografen en verslaggevers rond. Althans, zij bleven zolang het nog licht was.

Voorronde

Vorige week maandag was er een heuse voorselectie aan te pas gekomen. In het Stadskantoor, waar de deelnemers via de trap van de 3e naar de 21e verdieping moesten lopen. 180 trappenlopers waren welkom en de 60 snelste van hen zouden doorgaan naar de finale in de Domtoren.

Er waren drie categorieën: atleten onder 35 jaar, een categorie voor 35-50 jarigen en de 50+ groep en dat natuurlijk maal twee, voor mannen en vrouwen ieder aparte klassementen.

In werkelijkheid deden een schamele 74 trappenlopers mee in het Stadskantoor, het overleven van de voorronde was daardoor niet zo heel ingewikkeld.

De dag zelf

Op de dag van de echte torenloop moesten de trappenlopers de 462 treden van de Domtoren zo snel mogelijk oprennen. Ze startten ieder na elkaar, met steeds twee minuten tussentijd. Inhalen is er niet bij in de Domtoren, met name bovenaan is de toren akelig smal en is de breedte van de trap dienovereenkomstig. Eenmaal boven, zouden de atleten boven blijven en pas nadat nummer 30 boven was geraakt, kon de hele meute afdalen.

Daarna startte deel 2 van de wedstrijd en in de tussentijd konden de parcourswachten naar de wc, die was helemaal beneden, of ze hielden alles binnen tot na de allerlaatste loper van de tweede tranche, loper nummer 60.

In de toren

Op het parcours zaten wij, de parcourswachten, op enkele strategische punten, namelijk de plaatsen waar de atleten de weg kwijt konden raken.

Ja echt, dat kan in de Domtoren, dan kom je op een balkon in plaats van de wenteltrap. Wij hadden een portofoon waarmee we met onder, het startpunt, en boven, het eindpunt, in contact konden blijven staan.

Twee vaste medewerkers van de Domtoren gaven een instructie over het gebruik van de portofoon. Die kwam er kort samengevat op neer dat we de portofoon niet moesten gebruiken, daar zou maar ellende en gevaar van komen. En we moesten vooral de portofoon op kanaal 1 blijven houden, anders raakten we elkaar hoe dan ook kwijt.

Kon ik eindelijk eens walkietalkie-ervaring opdoen, moest ik vooral van het apparaat afblijven…

Op 40 meter hoogte

Op ruim 40 meter hoogte kreeg ik mijn ‘post’. Ik zat ter hoogte van het klokkenluidersgilde. Onze buurman heeft daar hobby aan, die klingelt nu en dan die klokken. Het zal overigens meer hangen-trekken dan klingelen zijn vermoedelijk. Ik stel me een monnik in vroeger tijden voor die op en neer deint, dan weer met de voeten los van de grond en af en toe en stevige zet gevend op de vloer. Nu er geen monniken meer zijn, doet de vrijwillige klokkenluidersbrigade het klokkenluiden. Zoals er ook hobbyende molenaars zijn en hobbyende kantklossters. Ja, dat laatste woord schrijf je met dubbel s.

Er bestaan wonderlijke hobby’s, ook op ruim 40 meter hoogte. Waarbij de hobbyende parcourswacht bij het trappenlopen-voor-gevorderden zeker niet misstaat.

Fotograaf

Ik installeerde mezelf bij de klokken en zag de eerste lopers voorbijkomen toen ik iemand naar beneden hoorde stommelen. Het bleek een fotograaf te zijn die namens de Telegraaf plaatjes kwam schieten.

Hij vroeg netjes of hij op mijn plekje kon staan, hij had eerder te dicht op de trappenlopers gestaan waardoor zijn foto’s overbelicht waren. Al vrij snel begn hij te klagen over het licht. Het was te donker aan het worden.

‘In de pauze ga ik naar beneden, dan heb ik nog net genoeg tijd om mijn foto’s naar de krant te sturen, voordat de krant zakt’.

Gelukkig werkte ik ooit in een krantenconcern en ken ik de uitdrukking het ‘zakken van de krant’. Die zakt overigens allang niet meer, dat gaat tegenwoordig op zijn digitaals, maar een kniesoor die daarop let.

De inspanning

Dat het trappenlopen een flinke inspanning was, werd al bij de eerste trappenlopers duidelijk. Ik hoorde ze aan komen stampen, hijgend als een rinoceros, en al hijgend en stampend flitsten ze voorbij.

De trappenloopstijlen waren grofweg: de moeizame klimmers, die zich op handen en voeten een weg naar boven vochten, de krachtpatsers die met twee of drie treden tegelijk omhoog kwamen. Soms vloekend, soms grommend, maar altijd hijgend. De derde categorie beschrijf ik maar als de echte trap-op-loop-atleten: zij dansten in een hoog tik-tik-tik-ritme omhoog, geen tree overslaand, armen zwaaiend langs het lichaam, de ademhaling duidelijk in hetzelfde ritmische tempo als het voetenwerk.

Ik was niet verbaasd na afloop te vernemen dat het deze lichte klimmers waren die de prijzen onder elkaar verdeelden. De handen-voeten-types gingen domweg te langzaam en de tree-overslaanders gebruikten te veel kracht waardoor hun tempo hoog in de toren te zeer afzwakte. Soms echter, was ook het gebrek aan deelname van concurrenten in een categorie genoeg reden om aan een prijs te geraken. Zo deden er twee dames mee in de categorie 35-50 jaar en drie in de categorie 50+.

Er is nog hoop voor mij bij een volgende versie.

Weer thuis

Eenmaal thuis op de bank kreeg ik het druk. Allerlei nieuwsprogramma’s brachten het nieuws van de trappenlopers bij de Utrechtse Domtorenloop.

Overal werd Alex Chan, die in 2:23 minuut de top bereikte en zo zijn belofte waarmaakte, uitgebreid in beeld gebracht.

Alle linkjes naar online artikelen en verslagen op tv moesten door mij met de andere atleten en bestuursleden van U-Track worden gedeeld.

Op Twitter werd gemopperd dat er nergens op de juiste manier aandacht was voor de échte winnaar. Ik kon uitleggen dat alle cameramensen, fotografen en verslaggevers al naar huis waren toen de uiteindelijke winnaar startte. Het was toen al volkomen donker.

Hier een kleine greep uit alle media-aandacht.

1. Hart van Nederland
2. AD – Utrecht
3. RTV Utrecht
4. NU.nl
5. MetroNieuws
6. De Utrechtse Internet Courant (DUIC.nl)

Sommige media berichtten zonder blikken of blozen van de winst van Alex, andere hadden nog net op tijd toegevoegd dat de uiteindelijke winnaar Jeroen Rodenburg werd, atleet van AV Phoenix, een andere Utrechtse atletiekvereniging. Hij bracht het parcoursrecord op 2:21 minuut.

Het is echt waar: sinds Dafne (Schippers), ook uit Utrecht, is er enorme maatschappelijke waardering voor een tweede plek!

Tenslotte: Hart van Nederland met een mooi reclamefilmpje voor U-Track en een aantal U-Track atleten: Sem van Dijk (12 jaar), de alomtegenwoordige Alex Chan en Jeanet van Loon (aan het eind in het roze).

25 september 2016