Feuilleton 3xVentoux040 – Actieblog uit 2012

Aflevering -5-

***

Fietskilometers maken

In mijn zoektocht naar gaten in mijn agenda om op de fiets te kunnen zitten en fietskilometers te maken, heb ik de ideale oplossing gevonden: ik ga van mijn werk in Apeldoorn naar mijn huis in Utrecht fietsen! Dat zijn iedere keer zo’n 70 km’s schat ik.

Fiets & auto

Dinsdagochtend was ik er helemaal klaar voor om aan deze missie te beginnen.

Mijn plan: ’s ochtend met de auto naar het werk, eind van de dag terug fietsen en dan donderdagochtend razend vroeg weer terug fietsen en diezelfde dag met de auto weer terug naar huis.

Woensdag is mijn mid-weekend dus dan heb ik de auto niet nodig.

Maar wat bleek: mijn fiets past niet in de auto.

Tegenvaller.

Normaliter past een racefiets altijd in een auto, waarbij het voorwiel al dan niet los meegaat. Maar de fiets waarop ik fiets is een randonneur, wat inhoudt dat er bagagerekken op zitten, en lampen, en een pomp.

Nogal zwaar en bovendien wip je het voorwiel er niet makkelijk uit vanwege extra sterke remmen en iets bredere banden.

Nieuwe racefiets

Niet getreurd, afgelopen mid-weekend kocht ik een mooie, nieuwe racefiets en deze past wel in de auto.

Donderdag was het tijd voor Het Grote Voornemen. Aan het eind van de middag, om kwart voor zes, vertrok ik uit Apeldoorn voor 70 fietskilometers. Het was vrij fris en winderig maar wel zonnig.

Etappe 1: Veluwe

Het eerste stuk door de Veluwse bossen viel tegen. Het bos was niet echt mooi en de paden waren kaarsrecht.

Saai.

Daarnaast, in mijn eentje door een bos fietsen voelde niet helemaal heimisch.

Extra hard trappen dan maar. Bij Radio Kootwijk reed ik door een heidegebied. Middenin dit open veld staat een groot Art Deco gebouw.

Desolaat.

Onwerkelijk.

Met de zon erachter leek het een mausoleum voor een gevallen soldaat.

Etappe 2: boerenland tot Barneveld

Na het bos liep mijn route door open boerenlandschap. De wind stond pal tegen. De wegen waren verlaten.

Het was etenstijd op de Veluwe.

In mijn hoofd ontstonden onwillekeurige gedachten.

Keurig geharkte gazonnetjes hebben een vreemd effect op mij. In hoeveel boerderijen zou de oudste zoon in plaats van broer eigenlijk papa van het jongste kind zijn?

En zouden al die kippenhokken niet prima dekmantels zijn voor geheime ingangen naar verborgen kelders?

De rede bracht mij tot inkeer. ‘Niet overdrijven, dame, er is vast maar 1 kelder te vinden in dit gebied. Evengoed als broers die vader blijken zijn. Dat zijn er vast maar een paar.’

Heerlijk de Veluwe!

Etappe 3: van Barneveld tot Den Treek

De eerste twee delen waren de fietskilometers veel langzamer gegaan dan gehoopt. Tegen de tijd dat ik in Barneveld aankwam was ik hongerig als een paard. Bij een tankstation wat drinken en koeken gekocht en verder ging het weer.

Na Barneveld opnieuw landbouwgebied.

Hier was het iets afwisselender omdat mijn route af en toe langs riviertjes liep en die kronkelden door het landschap.

Mijn nieuwe fiets en ik werden vriendjes.

Eerst leek de fiets nogal zenuwachtig, maar gaandeweg werd ik handiger in sturen, remmen en het in- en uitklikken van de clickpedalen.

Dat klikken is nog een kunst apart. Gelukkig had ik dat al op mijn oude fiets geleerd, maar nog nooit moest ik in- en uitklikken met bijna bevroren voeten.

Etappe 4: Van Den Treek via Zeist naar Utrecht

Eenmaal in Den Treek, een gigantische landgoed met daarop nog gigantischer huizen, begon de zon echt te verdwijnen.

Fris was een understatement.

Vanaf Den Treek tot aan Zeist voerde mijn route door een groot en mooi bosgebied.

Ik kwam erachter dat rond die tijd, met die temperatuur, geen hond door een bos fietst. Harder dan toen heb tegen de wind nog nooit eerder gefietst. Opmerkelijk om te merken dat naarmate oncomfortabel erger wordt, je ergernis erover verdwijnt.

Met deze cryptische zin bedoel ik dat mijn ijskoude voeten eerst ergerlijk koud waren, maar naarmate ik verder kwam en het steeds kouder werd nam de behoefte om zo snel mogelijk thuis te zijn toe.

Het afzien door het bos vervaagde de nutteloze gedachten aan de koude voeten. Letterlijk en figuurlijk voelde ik mijn voeten niet meer.

Laatste kilometers

Het laatste stuk van Zeist naar huis fietste ik over bekend terrein. Mijn enige missie: zo hard mogelijk fietsen om vóór de volledige duisternis thuis te kunnen zijn.

Rond 21:30 uur was ik thuis.

Koud tot op het bot.

In het pikkedonker.

Missie volbracht.

72,5 km op de teller.

Gekkenwerk

Deze expeditie bleek regelrecht gekkenwerk te zijn. Mijn plan om dit vaker te doen laat ik varen. Het moet echt warmer zijn om in de vroege avond een beetje aangenaam te kunnen fietsen.

Áls ik het nog eens doe, zet ik mijn auto in Barneveld. Daar is toch geen criminaliteit met al die gazonnetjes.

7 maart 2020