Blessureleed

Deze herfst gaan al mijn herfstklassiekers aan mijn hardloopneus voorbij: voor mij geen Singelloop, geen Veluweloop, geen Maliebaanloop, geen Pheidippidesloop en ook geen Zevenheuvelenloop in 2019.

Die verdomde hielpeesplaat ook.

Familieleden

Zojuist wenste ik de-man-over-wie-ik-niet-schrijf succes en plezier bij zijn Zevenheuvelenloop en onze oudste zoon zou al vroeg in de ochtend de marathon van Palermo lopen. Zijn plan is om hem onder drie uur te lopen, wat betekent dat je minimaal 14,5 km per uur moet lopen, en dat 42+ kilometers lang.

Petje af als hem dat lukt.

Iedereen om mij heen loopt hard en ik zit ondertussen thuis dik te worden. De weegschaal kruipt langzaamaan weer naar ongewenste hoogte. Binnenkort heb ik weer een PR op mijn naam. Maar dan een Persoonlijk Record dat ik beslist niet wil. 🙁

Pheidippidesloop

Omdat ik niet de flauwste ben, had ik me als vrijwilliger opgegeven bij de Pheidippidesloop. Deze loop wordt door mijn eigen atletiekvereniging U-Track georganiseerd. Het is de gezelligste marathon in Nederland omdat je met een team van zeven mensen de klassieke marathonafstand loopt.

Tegen de organisatie zei ik dat ik alles wilde doen, als het maar geen parcourswacht zou zijn. Dat is zo ongenadig saai. Bijna net zo saai als aan de kassa zitten bij een NK Atletiek.

Tijdregistratie

De Pheidippidesloop-organisatie vroeg of ik aan de tijdregistratie wilde meewerken?

Jawel hoor, dat wilde ik wel.

Op de dag zelf bleek dat behalve het meelopen, ook de tijdregistratie aan mijn neus voorbij ging. Mijn nieuwe taak was: parcourswacht.

Juist.

Dus daar stond ik, langs het parcours als parcourswacht, bijna vijf uur lang. Het zuurst was dat mijn geblesseerde hiel niet was berekend op langdurig staan; de volgende ochtend was de hiel extra pijnlijk.

Finishfuik

Als parcourswacht verengt je bestaan tot een simpele taak, gecombineerd met blijven waar je bent en dat urenlang.

In mijn geval was de taak de lopers die moesten finishen in de finishfuik laten lopen en de lopers die net waren gestart verder het parcours op sturen.

Als ze het principe van de finishfuik nou maar zouden snappen…

Vrolijk riep ik de hele dag: ‘Parcours links, finish rechts’.

Of: ‘Finish rechts, parcours links’.

Het leven van een parcourswacht is overzichtelijk.

En saai.

De juiste mentale instelling voor een parcourswacht is: blik op oneindig, verstand op nul.

Een klein voordeel was dat mijn post vlak naast de atletiekbaan was waardoor ik de hele middag in hardloop-oppeppende muziek stond, waaronder Tina Turner die circa twintig keer ‘Simply the best’ zong.

De-man-die…

Meegenomen was dat er veel bekenden langs kwamen, waaronder de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, die ik tegenwoordig beter kan aanduiden als de-man-die-wel-hard-loopt-maar-over-wie-ik-niet-schrijf.

Vandaag ook weer, als hij mijn jeugdsentimentele Zevenheuvelenloop loopt. Waarom dat mijn loop is en waarom er maar zes heuvels in zitten, lees je hier.

De-man-die-wel-hard-loopt-maar-over-wie-ik-niet-schrijf start nu ongeveer voor zijn tocht over de zes heuvels van de Zevenheuvelenloop.

Ik wens hem er veel succes en plezier bij toe.

Maratona di Palermo

De oudste is ondertussen al gefinisht bij de Maratona di Palermo. Op zijn Italiaans klinkt het lekker genoeg.

Hij liep de onwaarschijnlijk snelle tijd van 2:55:16 (officieus) en dus onder de magische grens van drie uur. Dat is om en nabij 14,7km per uur.

Petje af!

Chapeau!

Diepe buiging!

Hij appte al dat hij de eerste halve marathon als een zonnetje liep, de volgende elf kilometers gingen ook nog lekker en tijdens de laatste tien kilometers en nu citeer ik: ‘Ging het licht een beetje uit. Weinig conditie over en enorme vermoeidheid in de beenspieren.’

Maar wat een prestatie.

Laten we het houden op goeie genen in de benen.

17 november 2019

PS:

Officiële finishtijden:

• Het kind: 2:5514 – 10e overall van de 537 en 5e in de categorie MSr
• Het man: 1:35:50 – bijna 18.000e van de circa 20.000 en 309e van de 383 in de categorie M65.