Ontdekking
Hoe kom je er achter dat je een gehoorbeschadiging hebt?
Misschien doordat mensen tegen je zeggen dat het hen opvalt dat je zo vaak vraagt, ‘wat zeg je?’ of omdat het je zelf opvalt dat je vaak moet vragen of mensen zich willen herhalen omdat je het niet goed hebt verstaan?
Iets hebben met geluid
In mijn geval was mij niets bijzonders opgevallen, behalve dat ik ‘iets’ met geluid had.
Als we met vrienden samen aten en er stond muziek aan, was ik vaak degene die vroeg of de muziek zachter mocht.
Of, liever nog, had ik hem helemaal uit.
Ik vertaalde dat niet naar een gebrek aan mijn gehoor, maar meer dat ik gevoelig was voor veel lawaai.
De waarheid is dat een brij van geluiden zich voor mij vertaalt in een muur van herrie waarin ik helemaal niets meer kan onderscheiden. Gesprekken volgen is dientengevolge zeer moeilijk, zo niet onmogelijk.
Recepties
Mijn hele werkleven heb ik me afgevraagd waarom er praatjes worden gehouden bij recepties. ‘Je verstaat er geen sikkepit van’, was mijn conclusie al gauw. Mijn overlevingsstrategie bij recepties is al jaren dat ik zo ver mogelijk af ga staan van het praatje, ik sta op die plekken waar je zachtjes pratend nog een beetje gesprek kunt voeren met iemand die er zich ook staat te vervelen.
Horeca
Bij etentjes buitenshuis kan ik het beste in het midden van een tafel zitten om nog enigszins mee te kunnen doen met gesprekken. Als ik aan het uiteinde zit, kan ik hooguit mijn buurvrouw of -man verstaan. Soms zijn tafels zo breed, dat ik zelfs de overburen al niet meer versta.
Dit is mede afhankelijk van de akoestiek in het restaurant of café. Deze is merendeels bijzonder slecht. Bij de meeste horeca-ondernemingen is bijzonder weinig aandacht voor de akoestiek in het pand.
De trend om alles zo kaal, hoog en leeg mogelijk te houden in restaurants en café’s, maakt het er alleen maar erger op.
Meestal is het gevolg dat geluiden keihard kaatsen op alle gladde oppervlakten van vloeren, plafonds en muren, waardoor de ruimte als een grote versterker werkt.
Slechts zelden is er speciaal aandacht besteed aan een goede akoestiek.
Om nog maar te zwijgen van al die gelegenheden waar de muziek gewoon veel en veel te hard staat.
Oplossing
Is er een oplossing?
Jazeker.
Die oplossing heet een gehoorapparaat.
Dit is geen sexy hulpmiddel. Gehoorapparaten zien er niet alleen onaantrekkelijk uit, ze zijn dat ook. Bij de meeste (oudere) apparaten heb je een grote prop semidoorzichtig kunststof in je oor en hangt het apparaat aan een doorzichtig slangetje aan je oorschelp.
Het draagcomfort van gehoorapparaten is rechtevenredig aan het uiterlijk ervan; het zit niet lekker. Je went er wel aan, maar het blijft een rotprop die nogal eens gaat jeuken.
Geen bril
Bovendien werkt een gehoorapparaat niet hetzelfde als een bril. Als je slechte ogen hebt, zet je een bril op en klaar is Kees. Bij hoorapparaten moeten je hersenen er aan wennen, dit moet langzaam worden opgebouwd. Mijn ‘inwerkprogramma’ duurde zes weken. Iedere week werd er een beetje meer versterking gegeven. Vooral mijn eigen stem was een crime. Wat een gesis en gespetter!
Helpt het?
Ja hoor. Het werkt.
Ik versta mensen beter. In een restaurant kan ik de ‘restaurantstand’ aanzetten waardoor ik beter hoor wat er dichtbij wordt gezegd. Bij een concert kan ik maximale versterking aanzetten waardoor ook de geluiden die ik normaal minder goed hoor, optimaal worden versterkt. De muziek wordt er completer van.
Toch zou ik veel en veel liever een flinke oogafwijking hebben dan een gehoorbeschadiging. Maar wacht even, die heb ik met mijn -6,5 ook. Wat een bofkont ben ik!
Wordt vervolgd…
12 mei 2013
Hoi Rita, mooi, rauw en indrukwekkend, je relaas. Ik realiseer mij dat ik – hoewel je me er echt wel iets over hebt verteld – toch niet ten volle heb ingeschat hoe ingrijpend een (of deze…..) gehoorstoornis is. En dat is precies waarom je ook weer niet kunt vergelijken met een andere beperking, bijvoorbeeld een visuele. Lees het boek 23+ van Annemiek Munster. Je weet het pas als je het hebt. De kleine frustraties. De vermoeidheid. Het gebrek aan aanpassingen. Het elke dag weer een prestatie leveren, naast gewoon werken, wonen, huishouden, moederen. Dank je voor het delen.
Hoi Rita, veel herkenbaarheid in je verhaal. Ik kwam op je blog terecht door de column ‘Hardlopen met onzichtbare tranen’ in ‘Horen”. Mooi geschreven, want hoe ga je met zo iets ingrijpends om? Ieder individu komt tot een eigen “oplossing”, dealen met de situatie.
Bij mij begon het in 2002 met een lichte piep, niet echt storend, maar wel aanwezig, vooral ’s avonds. Ga eens naar de huisarts, zei mijn vriendin toen. Veel wijzer werd ik niet. Tot een ochtend in mei 2007, toen iemand een paar extra wollen dekens over mij heen legde. Wat is dit nu? Het lijkt wel of ik veel minder hoor, ben ik doof aan het worden? Uiteindelijk in de VU een gehoorbeschadiging vastgesteld in de vorm van een brughoektumor. Hierna werden én de tinitus sterker én het gehoor minder.
En nu? Ik deal met mijn tinitus, de hardere pieptoon inmiddels vergezeld door een brom en af en toe “praatgeluiden in de kamer hiernaast”, ik let er zo weinig mogelijk op, wat ook niet altijd lukt, door mijn “kritische bewustzijn” af te zwakken, wat ook niet altijd lukt. Je wilt natuurlijk niet alles weggeven, watteren, je wilt nog wel volledig kunnen denken en gebruik maken van je zintuigen. Theoretisch, maar hoe praktisch?
Hardlopen: meestal ervaar ik het minder tijdens mijn duurlopen, ik let er niet op, ben er niet mee bezig, er is teveel afleiding, andere dingen om mij op te concentreren: tempo, hartslag, omgeving, verkeer (veel omkijken of er achter me iets gebeurt). De tinnitus krijgt niet de “belangrijke plaats” waar het eventueel om vraagt. Het lopen en alles daarbij is belangrijker, het gevoel dat ik erdoor krijg overstemt het andere. Op de baan van de AV is het nog minder, dan ben ik bezig met alles wat daar gebeurt.
De gehoorbeperking: sinds ik een nieuw apparaat heb, versta ik weer meer. Vooral handig in gezelschappen en je weer vaker iets terug kan zeggen, wat je positie weer versterkt. Denk hierbij bijv. aan snedige opmerkingen in de kantine van je AV, met veel door elkaar en extra hard pratende sporters, de tv aan en om aandacht vragende personen, dat alles dat mij voorheen vaak achterover in de bank deed plaatsnemen. Daar word je ook niet gezelliger van.
Ook tijdens bijeenkomsten en groepssessies ed. het gaat het wel beter, maar lang niet altijd en moet je toch extra moeite doen. Ik herken geheel het beeld dat je schetst van restaurants etc.
Het gelukkigst ben ik wanneer ik tijdens een cross of loopwedstrijd zo hard mogelijk probeer te gaan en er na afloop een soort helderheid over mij is, heldere ogen, geluid ervaar ik veel meer, frisse lucht , lichtheid . Je bent even helemaal vrij, zonder je leeftijd (M60), beperkingen, beslommeringen etc. De beste momenten. Terug in de kleedkamer of kantine, al dan niet verfrist en gelaafd, denk ik oh ja, ik heb nog zo’n apparaat ergens, en wat een herrie hier eigenlijk, maar toch gezellig, je kijkt naar de prijsuitreiking en je voelt je geweldig goed.
Valt er dan toch mee te leven? Ondanks dat je het vaak niet kunt (wilt) uitleggen aan anderen. Het beetje dat ik erover kan zeggen is: ik ga het niet “belangrijk” vinden, ik weet dat er ogenblikken zijn (sommige best langdurige) dat ik mij goed voel, ik streef naar prestaties bij sommige zaken en dan zijn mijn gehoorzaken van ondergeschikt belang. En soms (best vaak) worden ze dat ook. Negatieve gevoelens, ze zijn er ook, maar ik ga er langs, ik probeer ze over te slaan, ik ga wat anders doen, ik geef toe, het is wel soms wel wat opgelegds, het is niet iets dat je wilt, maar het kan niet anders.
In jouw columns lees ik dat jij ook je weg vindt, ondanks al het ongemak, om het nog maar zachtjes uit te drukken. Je kunt beter dan ik omschrijven en aangeven wat het is om deze verschijnselen te moeten doorstaan. Ik wil je bedanken voor je columns. En ik heb veel bewondering voor je rol in de Zevenheuvelenloop (die ik natuurlijk ook heb gelopen, alleen dit jaar niet). Veel sterkte en geluk.
Dank en groeten
Beste Peter, jou reaktie gelezen. Ben ook een sporter in hart en nieren. Sinds enige tijd mag ik ook in het gezelschap zijn van tinnitus. Heb een behoorlijke dip/depri. Wil zo graag weer sporten, maar kan het op dit moment niet opbrengen hoop dat ik weer ooit terug kom. is mijn grootste wens. Jou verhaal en van Rita geven mij hoop. groet