Halve van Monster

De Halve van Monster was uitverkoren als najaarsuitje van mijn loopgroep: de HLG van U-Track.

Ik dacht: ‘Monster? Waar de fuck ligt Monster?’

Ik dacht eerst aan de Achterhoek, maar nee, daar heb je Montferland.

Daarna: ‘Ligt het niet in Duitsland?’

‘Nee muts, in Duitsland ligt Munster.’

Het mag duidelijk zijn; ik was onbewust onbekwaam ten aanzien van het bestaan van Monster, laat staan dat ik wist van het bestaan van de Halve van Monster.

Google

Toen vroeg ik mijn goede vriend Google om hulp en die wist het wel: Monster is een dorpje aan de Nederlandse kust.

Het ligt tussen Den Haag en Hoek van Holland, in het Westland. Ik wist bij wijze van spreken niet eens dat daar ook strand en zee zijn. Het Westland is zo’n gebied in het land waar ik echt helemaal nooit kom.

De Halve van Monster is het kleine zusje van de Halve van Egmond.

Het verschil tussen beide is dat je bij de Halve van Monster niet alleen een halve marathon kunt lopen, maar ook een tien en vijf kilometer en je kunt er ook wandelen. Er is voor elk wat wils en precies om die reden besloot het organisatiecomité dat we dit najaar zouden afreizen naar Monster aan Zee.

36 deelnemers van de HLG groep

In totaal 36 HLG’ers gaven zich op voor ‘Monster’. Ik geloof niet dat er eerder een sportief uitje is georganiseerd met zo’n groot HLG deelnemersveld en dat was ongetwijfeld door de variatie aan opties voor deelname.

De groepsstatistiek:

• Halve marathon: 1 HLG’er, die meteen de allersnelste van het stel was, wat niet logisch is, maar dat is bij onze gemiddelde snelheden toch niet heel moeilijk
• 10 km: 20 HLG’ers, samen toch goed voor 206 kilometer want de afstand was officieel 10,3 km
• 5 km: 10 loopgenoten die 10 minuten na de 10 kilometer startten en wij weer 10 minuten na de halve
• Wandelaars: 5, zij liepen met de klok mee en wij er tegenin waardoor we elkaar op het strand tegenkwamen; er waren zodoende heuse supporters op het strand
• Samen 36.

We zouden in diverse auto’s afreizen naar Monster, wat een uurtje rijden van Utrecht ligt. In totaal zorgden we met zijn 36’en voor zo’n 5 procent van het deelnemersveld (je mag zelf uitrekenen hoe groot het hele deelnemersveld was).

De Wielepet

Aangekomen in Monster moesten we op zoek naar sportzaal De Wielepet.

‘Vreemde naam’, dacht ik nog, ‘Wie noemt er nou een sporthal De Wielepet?’

Voor mijn vriend Google was deze naam een eitje. Er is maar een Wielepet in Nederland, wat zeg ik, in de hele wereld. Zo bezien is de naam zo gek nog niet.

Je kunt van alles doen in De Wielepet, zo kun je er Twirlen, je hebt er Reactiegroepen en je kunt er sporten, bewegen, ontmoeten en evenementen.

Twirlen en Reactiegroepen

Nu denk je misschien: ‘Twirlen, Reactiegroepen? Wat heeft dat te maken met een sporthal?’

Tsja, ik wist het ook niet. Vriend Google maar weer geraadpleegd. Twirlen is niet hetzelfde als Twerken. Twerken is draaien en zwaaien met je kont en twirlen is draaien en zwaaien met een stokje. Vooral meisjes doen het, in het Zuiden des Lands zijn ze beter bekend onder de naam Dansmariekes of Majorettes.

Onder de term Reactiegroepen hoort van alles, zoals bijvoorbeeld peutergym, kleutergym en acrogym. Ik heb nog nooit gehoord van acrogym, maar het woord is een samentrekking van acrobatiek en gymnastiek dus het zal wel acrobatische gymnastiek zijn. Toen ik een klein meisje was van circa acht jaar zat ik onder ritmische gymnastiek, maar dat hoort in De Wielepet niet bij de Reactiegroepen (waarmee mogelijk het woord recreatiegroepen wordt bedoeld?).

‘Onder ritmische gymnastiek zeg je?’ Dat is toch geen ABN? Je bent bij ritmische gymnastiek.

‘Dat weet ik, maar ik woonde in Eindhoven en in Brabant ben je onder zwemmen, of onder voetbal en dus ook onder ritmische gymnastiek, wat overigens meer leek op ballet dan op gymnastiek.

Ik dwaal af. Het is niet moeilijk om via Monster, De Wielepet en Twirlen bij mijn eigen verleden als kleine balletdanseres te komen, waar ik onder was. Net zoals ik onder zwemmen was. Wat je nou net niet kan doen in De Wielepet. Dat kan je wel in de zee en zo komen we weer terug bij de Halve van Monster aan Zee.

Saai

Er zijn mensen die nooit hardlopen omdat ze het saai vinden. Ik begrijp dat niet. Je loopt buiten en de omgeving is steeds anders, je bepaalt per slot van rekening zelf waar je gaat lopen.

Gisteren echter, moest ik ruim 5 kilometer langs het strand hardlopen. Dat is één lange eindeloze rechte streep, over zand, dat ook nog deels mul is. Dát leek me wel saai. En zwaar. Laat staan als er ook nog tegenwind zou staan op het strand. Dat stond er niet, gelukkig, we hadden meewind op het strand.

Het viel mee en ook het rennen over het strand, maar dat is achteraf praten.

Het was wel megakoud, maar daar kun je je op kleden en dat deden we allemaal, behalve een uitslover die in korte broek en shirt met korte mouwen liep. Maar wel met handschoenen aan, wat toch een soort watje-effect geeft.

Tellen

Onderweg heb ik eindeloos geteld. Van 1 naar 100 op het ritme van mijn stappen, op mijn ademhaling: in-2-3-4, uit-2-3-4, in-2-3-4, uit-2-3-4. Alleen de oneven nummers tot 100, alleen de oneven nummers tot 50 (ik heb even nummers liever dan oneven nummers).

En natuurlijk steeds de tel kwijt raken en dan weer opnieuw beginnen.

Terugtellen doe ik niet, dat vraagt te veel hersenactiviteit en concentratie. Die heb je nodig voor het lopen. Althans de concentratie, ik verdenk mijn lijf ervan dat er tijdens het hardlopen even wat minder bloed naar de hersens gaat en dat alles wordt ingezet voor de been- en bilspieren. Daarom knap je er natuurlijk ook zo van op.

Het is heerlijk om die hersens even in een rustiger staat van zijn te brengen.

Strand

Toch duurde en duurde het strand. Ondertussen kon ik heus wel af en toe een blik op de zee werpen, maar grotendeels moet ik kijken waar ik loop, met maar een oog ligt struikelen voortdurend op de loer, ook op een strand.

Uitglibberen over een kwal wilde ik te allen tijde vermijden.

Dat lukte. Ik zag ze wel, maar ze belandden niet onder mijn schoenen.

Halfweg

Het groepje  HLG-wandelaars liep ons lopers tegemoet en ik ontmoette ze iets voorbij halfweg.

‘Hé wat leuk!’.

Lekker even die afwisseling van de herkenning, zwaaien en zorgen dat ik eens niet amechtig op de foto sta.

En tsja, zeker, ik sta er leuk op. Dank Zofia!

Terugweg

Na het eindeloze strand mochten we vlak achter de duinen, die heel smal zijn ter hoogte van Monster, het is eerder een dijk dan dat het echte duinen zijn. Maar goed, achter het strand ligt een fietspad en daarover was het nog drie kilometer tot de finish die binnen in De Wielepet was.

Ik was ongetwijfeld aan het evenementen. En het evenementen in De Wielepet was ongeëvenaard.

Er was leuke live muziek, categorie Repeat Rewind op Spotify voor een gemiddelde Boomer, er was gratis erwtensoep maar daar stond mijn lijf niet naar zo vlak na het lopen en er waren gratis handdoeken. Daarvan heb ik een kleine voorraad achterovergedrukt: altijd handig met kinderen die zich wel dure koptelefoons veroorloven maar geen geld uitgeven aan handdoeken.

Al met al en ongelogen: evenementen in Monster is echt keileuk.

De tijd

De tijd werd bijgehouden via een tijdwaarnemingchip, die je moest kopen of huren en laat ik dat nou glad vergeten zijn.

Niet getreurd, ik gebruik Strava wel. Maar ja, dan reken ik even buiten de waard, zijnde mijn iPhone. Geen kwaad woord over de iPhone, behalve dat hij in de warmte van Silicon Valley is ontworpen en gebouwd en daar is het nooit koud. Gevolg: een iPhone kan niet tegen de kou want het tiptoetsensysteem werkt niet goed of helemaal niet.

Dus na de finish stond ik voor mijn gevoel minutenlang te prutsen om mijn iPhone weer tot leven te wekken, ook te wijten aan het ellenlange wachtwoord met letter en cijfers dat er van de FRISS Security mensen op moet.

Kortom, mijn exacte tijd heb ik niet. Wel is duidelijk dat ik inmiddels definitief tot de hekkensluiters van het deelnemersveld hoor. Dat is mij een doorn in het oog en ik wil het graag veranderen, maar dat is zo makkelijk nog niet.

Mijn hart-longsysteem, ook wel bekend als ‘conditie’, is de kwaaie pier niet; het is de kracht in mijn benen die de benen heeft genomen in de 2,5 jaar dat ik niet kon hardlopen.

Ik bouw heus de benodigde spierkracht wel weer op, maar dat gaat supersloom. En op je 63^e zal het nooit meer worden wat het ooit was.

Kracht en snelheid

Onderweg naar huis kregen we een verhandeling te horen van Kees, gepensioneerd docent, en hij onderwees ons dat mannen en vrouwen hun fysieke top in het hardlopen bereiken rond de tijd dat ze eind twintig zijn.

Daarna neemt het prestatievermogen ieder jaar een klein stukje af en dat gaat heel geleidelijk. Bij vrouwen blijft dat geleidelijk gaan, maar, zo legde Kees uit: ‘Bij mannen is er na het 65^e levensjaar een dramatische terugval in prestaties’.

Waarop de-man-over-wie-ik-niet-schrijf antwoordde: ‘Behalve als je begint na je 65^e!’

Daar hadden we een waarheid als een koe te pakken, want hij, gestart met systematisch lopen zo’n kleine drie jaar geleden, wordt bij ieder loopje sneller.

De-man-over-wie-ik-niet-schrijf is inmiddels een kwieke 70’er, maar daarover een andere keer meer.

Na de loop

Na de loop konden we uitpuffen en douchen in De Wielepet en gingen we met de hele groep eten bij een hotel/restaurant op 200 meter afstand van diezelfde Wielepet.

Vooraf hadden we onze menukeuze moeten doorgeven en ik had het kindermenu gekozen: tomatensoep, fish & chips en dame blanche toe. Evengoed was het lekker genoeg en het was gezellig om deze dag samen af te sluiten.

Bij het eten werden de twee organisatoren van het groepsgebeuren, trainer Eric en de-man-over-wie-ik-niet-schrijf, bedankt met een lekkere chocoladeletter en een toespraakje van Willem, de voorzitter van de HLG. Ook Marleen en Nico werden genoemd die ons allemaal op een speciaal voor de gelegenheid gemaakte buff hadden getrakteerd. Getrakteerd op eigen kosten, dat dan weer wel.

Willem sloot af met een gedicht waarvan ik dacht dat hij het zelf had gemaakt, maar het bleek te zijn geschreven door Dolf Jansen, ’s lands bekendste hardlopende en presenterende grappenmaker.

Weer thuis

Eenmaal thuis volgde het scrollen door de 242 foto’s die werden gedeeld in de Monstergroep op WhatsApp en zochten we de uitslagen op, die hier staan. En waarop ik ontbreek.

Tegen de tijd dat ik weer een leuke tijd loop zal ik de te kopen of huren chip niet langer vergeten. 😅

Toch, ter afsluiting van dit gemijmer, de Halve van Monster was lang zo monsterlijk niet als ik van tevoren dacht.

Goeie genen in de benen

Het lopen van een snelle tijd laat ik met groot vertrouwen over aan mijn zoon Ids die vandaag de 15 kilometer van de Zevenheuvelenloop aflegde in 53:50 minuten.

Dat is bijna 17 kilometer per uur!

Hij loopt meer dan twee keer sneller dan ik.

Pok!

Die heeft met recht goeie genen in de benen (zo straalt het toch nog op mij af).

En by the way, hij is 28 jaar dus hij kan zich nog net een paar jaar verbeteren…

Dolf Jansen © – Het gaat om….

Het gaat niet om wie wint de strijd
Het gaat niet om de snelste tijd
En niet om trainingsomvang in ‘n week
Het gaat niet om wie wie verslaat
Of waar je op een ranglijst staat
En ook niet om wie ooit het snelste bleek

Het gaat niet om een finishlijn
Om eerste of om laatste zijn
Je wint medailles, man, je bent bekend!
Het gaat niet eens om dat record
Natuurlijk, knap, daar doe je ’t voor
Maar ‘t gaat erom dat je ‘n loper bent

Het gaat om wind in je gezicht
Dat allereerste ochtendlicht
Je loopt, je lijkt de enige op aard’
Het gaat om dat je loopt en voelt
Je weet: zo is mijn lijf bedoeld
Het gaat om gratis maar toch zoveel waard

Het gaat om donker, beetje maan
Om ’s avonds laat, maar toch gegaan
De stad die bijna slaapt terwijl jij zweeft
Het gaat om zwoegen (dat komt voor)
Je overwint jezelf, gaat door
Afzet, landing, weten dat je leeft

Het gaat niet om wie de snelste schoen kan kopen
Het gaat, uiteindelijk, altijd, alleen om lopen

Filmpje

Voor de liefhebbers is er nog een 3 minuten durend After-Monster-filmpje dat is gemaakt door HLG-trainer Leontien.

20 november 2022