Dertien in een dozijn

De Zomeravondcup is typisch zo’n loopje waarvan je geen verslag doet. Een loopje zoals er in Nederland honderden zijn, zo niet een paar duizend; met recht een dertien in een dozijn-loopje.  

Al 32 jaar wordt de Zomeravondcup georganiseerd in Utrecht, vier afleveringen op rij in de maanden april tot en met juni. Twee keer in de buurt van atletiekbaan Maarschalkerweerd en twee keer bij Atletiekbaan Overvecht. Je loopt daardoor of in Amelisweerd, of in het gebied rond de Vecht, bij Oud-Zuilen.

ZOMERavondcup

Het heet de ZOMERavondcup, maar alle vier de loopjes zijn toch heus in de lente. Het klinkt natuurlijk lekker, die zomer voor het woord avond. Je zegt wel ‘wat een heerlijke zomeravond’, maar je zegt minder prettig ‘wat een lekkere lenteavond’. Op de een of andere manier rollen die woorden niet goed in je mond.

ZomerAVONDcup

Ik doe al mee sinds 1991, dus zo’n 22 jaar. Ik loop het loopje lang niet ieder jaar en zeker niet iedere aflevering, maar ik heb wel ieder voorjaar het voornemen dat specifieke jaar de hele serie te lopen en altijd weer blijkt er iets te zijn waardoor ik of helemaal niet meedoe, of maar een of twee keer.

Heel vaak was en is die oorzaak te vinden geweest in het werk, dan was er iets waardoor ik juist op dinsdag of woensdagavond moest werken. Het heet niet voor niets de ZomerAVONDcup. De start is om 19:00 uur precies en dan moet ik vroeger dan normaal van mijn werk weg, dat blijkt eenvoudigweg heel vaak niet te lukken. De avondtrainingen van mijn atletiekvereniging U-Track starten ook om 19:00 uur en dat haal ik ook vrijwel nooit.

Het is reuze lekker, zo’n avondloopje, zeker als je het na een werkdag doet. Ik ben altijd echt voldaan; om 21:00 uur thuis zijn en toch alweer 10 km’s in de pocket. De goegemeente zit na de maaltijd alweer een uurtje voor de tv, ik ben altijd blij dat ik lekker buiten was en dus die kilometers in de benen heb.

ZomderavondCUP

Er schijnt ook een heuse CUP aan de Zomeravondcup te zijn verbonden, maar die heb ik in al die jaren nog nooit gezien. Er is een cup voor de 5 km lopers en eentje voor de 10 km lopers. De organiserende atletiekvereniging Hellas, waarvan ik van 1990 tot en met 1996 lid was, houdt de cup goed verborgen. Ik verdenk ze ervan dat er helemaal geen cup is, maar dat iemand ooit bedacht heeft dat de loop niet Zomeravond kon heten en omdat er al ettelijke Zomeravondlopen in Nederland zijn kon dat ook niet, dus hup, we doen een cup, en zo werd het de Zomeravondcup.

Tijden

De gemiddeld gelopen tijden zijn in de loop der jaren naar boven gegaan. Ik ben mede veroorzaker daarvan. Als je maar lang genoeg meedoet, dan ga je vanzelf de gemiddelde tijd opvijzelen want algemeen is bekend dat gelopen tijden meestijgen met de jaren. Ik liep de 10 km ooit net onder de 45 minuten en nu was ik blij met een tijd van net onder de 55 minuten. In 20 jaar tijd een verval van 10 minuten, dus als ik 73 ben, loop ik net onder de 65 minuten. Een wenkend perspectief.

Hoevelaken als hobbel

Ik had me deze keer op het werk al omgekleed in mijn bekende runningrokje (zie foto), en was redelijk op tijd weg uit het niksige Apeldoorn op weg naar het altijd bruisende Utrecht.

Na al die jaren file rijden langs Hoevelaken, ben ik daar nog niet op ingesteld en had ik geen rekening gehouden met oponthoud bij Hoevelaken.

Onterecht, zo bleek, want er stond weer file en, helaas voor mij, deze keer een hele flinke ook.

Het gevolg was dat ik moest gassen zodra dat kon om nog enigszins kans te maken op tijd aan de start te staan. Ik twitterde vervolgens bijna:

‘Opzij, opzij, opzij, ‘k ont-haast, ont-haast, ont-haast…

Maar dat deed ik natuurlijk niet, want veiligheid gaat boven alles in de auto.

Start

Na alle gehaast was ik precies, en dan ook exact en precies, 200 meter te laat bij de start, had geen tijd om de tijdwaarnemingschip te bevestigen, heb die in de hand gedrukt van een willekeurig type in hardloopoutfit die mijn pad kruiste, en startte in vliegende vaart al met al ruim die 200 meter achter de meute aan. Het gevolg is doorgaans dat ik veel te hard naar de achterste regionen van het deelnemersveld loop en daarna moeite krijg met ritme en adem.

Lekker lopen in de lente

Deze keer viel dat gelukkig mee, ik heb de hele race een lekker tempo kunnen lopen, heb nog een tijdje samen opgelopen met J. van U-Track en heb op het 7 km-punt huisvriend C. ingehaald, die dapper tot de laatste kilometer achter me bleef, waarna ik meer reserves bleek te hebben en er nog een versnellinkje uit kon persen.

In de uitslagen is mijn naam nergens te vinden en dat vind ik best, want zolang ik niet onder de 50 minuten loop op een 10 km, vind ik de tijd áltijd volstrekt onder de maat.

Onder de 50 minuten loop ik voorlopig helaas zeker niet en zelfs misschien wel nooit meer.

-Snik-

9 mei 2013