24 december 2017

Het is een weemoedige dag. 

Mijn vader zou vandaag 88 jaar zijn geworden. Het is meer dan jammer dat wij zijn laatste verjaardag vierden in 2003, toen hij 74 werd. 

Dat wij zijn laatste verjaardag samen vierden die dag, wisten we niet. Hij stierf vier maanden later plotseling, aan een hartaanval.

Binnen een minuut was hij van een fitte zeventiger ineens veranderd in een dode pierlala. 

Schrik

Toen ik binnenkwam, amper een uur later, herkende ik hem niet. Ik dacht dat ik mijn oma zag die ik in de huiskamer van mijn ouders dood zag liggen.

Ik wilde wat zeggen, die zaterdagavond in 2004, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik was letterlijk met stomheid geslagen. 

Mijn stilte duurde tot de volgende dag, toen er een hesig gefluister uit mijn keel kwam en ik niet meer hoefde te schrijven wat ik bedoelde. 

Missen

Mijn lieve papa, ik mis hem. 

Vandaag niet per se meer dan andere dagen. 

Troostend is het besef dat hij altijd mijn vader zal blijven. Niemand anders neemt zijn plaats in of zal dat ooit doen. Hij is en blijft mijn enige vader, of hij er nou fysiek bij is of niet. 

Wat niet wegneemt dat ik hem ontzettend kan missen. 

23 december 2017

Een vriendin van lang her was gisteren jarig. Haar man en zij maken deel uit van mijn middelbare-school-vriendenclubje.

Op de middelbare school werden zij een stel en zijn dat altijd gebleven. 

Zij stichtten een gezin om en nabij de periode dat ik mijn eigen kinderen kreeg, zoals dat gaat bij generatiegenoten.

Het hele gezin staat rond de man, vader en vriend, onze middelbare-school-klasgenoot, omdat hij ‘is uitbehandeld’, medisch jargon voor de tijd die hen samen rest. Zijn onvermijdelijk sterven ligt in de nabije toekomst.

Tranen

Het beeld van dit gezin, van deze strijd, van deze vriend, maakt dat mijn tranen meerdere keren vloeien deze dagen. 

Zo jong nog.

Hij is 58 jaar. 

Zij 59, sinds gisteren. 

Oogdboldruk

Mijn eigen soesa met het blinde oog valt hierbij in het niet. 

Hoewel, de laatste twee weken was ik weer vijf van de tien dagen in het ziekenhuis. 

De oogboldruk was opnieuw veel te hoog, door een bloeding of ontsteking, met hoofdpijnaanvallen tot gevolg. Ik moest weer aan de rotzooi-pillen en een nieuwe ooginjectie werd voorafgegaan door een ontlastende vochtpunctie. Dat laatste was een noviteit voor mij. 

Het klinkt vervelender dan het was.

Heus.

Flink-zijn

Wij Hollanders vinden het mooi als je in moeilijke tijden flink bent. 

Ik ken de klappen van het flink-zijn.

Zij is ook flink.

Hij is ontiegelijk flink.

Er is niets aan flink-zijn. Het is geen keuze. Je moet wel. Je moet door.

Liever was je niet flink. 

Tenminste, ik wel. Ik zou liever klagen over toegenomen rimpels dan over een blind oog. Hij zou liever klagen over een blind oog dan over de naderende dood. 

Houd moed

Het lot is wreed. 

Wij, de omstanders, staan met lege handen. 

Er is alleen een beetje troost. 

Daarom, voor hem, voor haar en voor hun kinderen:

‘Houd moed en van elkaar’.

24 december 2017