In memoriam Jaap Lodewijks

12 november 1952 – 10 augustus 2015

~~~~

Begin deze week hoorde ik dat mijn ex-collega Jaap Lodewijks plotseling is overleden aan een hartstilstand. Hij was 62 jaar en was nog geen jaar met pensioen. Of eigenlijk was hij niet met pensioen, hij was aan een nieuwe fase begonnen. Een fase waarin hij zijn inspiratie en inzichten wilde delen met anderen over dienend leiderschap en over Franciscus van Assisi, de Katholieke heilige die de mensen in zijn tijd voorleefde hoe je arm aan bezit, rijk aan inspiratie kunt leven.

Jaap is een dierbare collega.

In de tijd dat ik voor het Wegener-personeelskrantje een column schreef, was hij mijn schrijfcoach. Die column mocht maar 250 woorden beslaan. Daar zit je zo aan (dit zijn nu al 130 woorden).

Zijn belangrijkste les: beperk je tot één onderwerp en één invalshoek.

Jaap werkte destijds als adjunct-hoofdredacteur van regionaal dagblad De Stentor. Hij heeft ongetwijfeld heel veel mensen begeleid bij hun (eerste) schrijfwerk. Zelf schreef hij een paar keer per week het hoofdredactionele ‘Bespiegelingen’, waarin hij zijn altijd genuanceerde kijk op de wereld en het nieuws verwoordde. Ik heb zijn Bespiegelingen heel wat keren geretweet op Twitter.

In 2012 volgde ik een training bij hem over Franciscaans Leiderschap. Zijn boek daarover (Als het wassen van andermans voeten) deed dienst als inspiratiebron en naslagwerk.

Na mijn ontslag bij Wegener was Jaap een van de collega’s waarmee ik contact hield. Ik zei het al, hij is mij dierbaar.

Ik moet nu schrijven, hij wás mij dierbaar. Het lot is wreed.

Dat was hij vooral omdat hij liefdevol was. In zijn werk, in zijn benadering van anderen, in de manier waarop hij in zijn werk stond. Jaap leefde zijn inspiratie en het is mooi als je daarvan getuige kunt zijn.

Een klein jaar geleden ontving ik per post een cadeautje van hem. Hij stuurde mij ‘Adem’, zijn eerste roman, die handelt over een vader en diens buitengewone relatie met zijn psychisch zieke zoon. Wat mij trof en herkenning gaf, was bovenal de overgave die een bijzonder kind vraagt. Ik vond het een prachtig boek. Heb ik Jaap dat indertijd wel voldoende laten weten?

Ons laatste contact was van april dit jaar. Hij schreef me dat mijn onderkoelde beschrijving van mijn eigen malheur een Monty-Python-gevoel bij hem opriep en dat hij ondanks mijn pech regelmatig moest (glim)lachen. Ik vond en vind dat een mooi compliment.

Jaap ondertekende en signeerde zijn berichten en boeken altijd met de wens: ‘Vrede en alle goeds.’

Dat wens ik nu op mijn beurt de naasten van Jaap toe. Hij laat een groot gat achter.

13 augustus 2015